ترجمه قرآن (آیتی): تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) (←مترجم) |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
==ویژگی‌ها== | ==ویژگی‌ها== | ||
این ترجمه را دارای ارزش ادبی فراوان دانسته اند. سلامت و استحکام جمله بندی و پرهیز از سره نویسی فارسی و عربی گرایی افراطی و دوری از هرگونه حشو و زوائد از ویژگی های این ترجمه دانسته اند.<ref>کوشا، محمدعلی، | این ترجمه را دارای ارزش ادبی فراوان دانسته اند. سلامت و استحکام جمله بندی و پرهیز از سره نویسی فارسی و عربی گرایی افراطی و دوری از هرگونه حشو و زوائد از ویژگی های این ترجمه دانسته اند.<ref>کوشا، محمدعلی، پژوهشی در ترجمه‌های برتر قرآن کریم، رشت، کتاب مبین، ۱۳۸۹ش، ص۷۲.</ref> | ||
ترجمه قرآن استاد آیتى در کنار ارزشها و امتیازاتى که دارد از کاستى‌هایى نیز برخوردار است. معادل سازى مناسب، روانى زبان ترجمه، تعادل ساختارى و بهره‌گیرى از ترجمه ارتباطى و معنایى از جمله امتیازهاى این ترجمه است. و نارسایى‌هاى ساختارى ارتباط آیات و جملات، نادیده گرفتن ارتباط ساختارى، حذف کلمات ربط، ایجاد ارتباطهاى بى مورد، افزودنهاى بى مورد، حذف مفهوم حصر، ارجاع نارواى ضمایر، بى دقتى در ترجمه افعال با توجه به پیشوند، عرضه مفهومى نادرست از جمله شرطیه و جمله موصوله. سهل انگارى در انتخاب معادلها، عدول از قراءت مشهور موجود در رسم الخط، دخالت عنصر تفسیر در ترجمه، زبان ترجمه و علائم سجاوندى از کاستى‌هاى این ترجمه است.<ref>سید حیدر علوی نژاد، نگرشی به ترجمه قرآن استاد آیتی، فصلنامه پژوهش های قرآنی، شماره ۱، ۱۳۷۴ش، ص۲۴۹.</ref> | ترجمه قرآن استاد آیتى در کنار ارزشها و امتیازاتى که دارد از کاستى‌هایى نیز برخوردار است. معادل سازى مناسب، روانى زبان ترجمه، تعادل ساختارى و بهره‌گیرى از ترجمه ارتباطى و معنایى از جمله امتیازهاى این ترجمه است. و نارسایى‌هاى ساختارى ارتباط آیات و جملات، نادیده گرفتن ارتباط ساختارى، حذف کلمات ربط، ایجاد ارتباطهاى بى مورد، افزودنهاى بى مورد، حذف مفهوم حصر، ارجاع نارواى ضمایر، بى دقتى در ترجمه افعال با توجه به پیشوند، عرضه مفهومى نادرست از جمله شرطیه و جمله موصوله. سهل انگارى در انتخاب معادلها، عدول از قراءت مشهور موجود در رسم الخط، دخالت عنصر تفسیر در ترجمه، زبان ترجمه و علائم سجاوندى از کاستى‌هاى این ترجمه است.<ref>سید حیدر علوی نژاد، نگرشی به ترجمه قرآن استاد آیتی، فصلنامه پژوهش های قرآنی، شماره ۱، ۱۳۷۴ش، ص۲۴۹.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۸ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۱۶
 | این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
ترجمه قرآن اثر عبدالمحمد آیتی چگونه ترجمه‌ای است؟
| ترجمه قرآن (عبدالمحمد آیتی) | |
|---|---|
 | |
| اطلاعات کتاب | |
| نویسنده | ترجمه: عبدالمحمد آیتی |
| تاریخ نگارش | قرن چهاردهم |
| موضوع | ترجمه قرآن |
| زبان | عربی فارسی |
| اطلاعات نشر | |
| ناشر | انتشارات سروش |
| محل نشر | تهران |
| تاریخ نشر | ۱۳۷۴ش |
شناسه
معرفی
مترجم
عبدالمحمد آیتی متولد ۱۳۰۵ در بروجرد، عضو پیوسته شورای فرهنگستان زبان و ادب فارسی، مترجم قرآن، ادیب و پژوهشگر است. آیتی آثار فراوانی در زمینه‌های زبان و ادبیات عربی و فلسفه دارد. ترجمه قرآن، ترجمه نهج‌البلاغه و ترجمه صحیفه سجادیه، ترجمه تقویم البلدان، ترجمه تاریخ ابن خلدون، ترجمه تاریخ دولت اسلامی در اندلس، ترجمه تاریخ ادبیات زبان عربی، ترجمه تاریخ فلسفه در جهان اسلام، گزیده و شرح خمسه نظامی، شکوه سعدی در غزل شرح و ترجمه معلّقات سبع از آثار اوست. وی در سال ۱۳۹۲ شمسی درگذشت.[۱]
ویژگی‌ها
این ترجمه را دارای ارزش ادبی فراوان دانسته اند. سلامت و استحکام جمله بندی و پرهیز از سره نویسی فارسی و عربی گرایی افراطی و دوری از هرگونه حشو و زوائد از ویژگی های این ترجمه دانسته اند.[۲]
ترجمه قرآن استاد آیتى در کنار ارزشها و امتیازاتى که دارد از کاستى‌هایى نیز برخوردار است. معادل سازى مناسب، روانى زبان ترجمه، تعادل ساختارى و بهره‌گیرى از ترجمه ارتباطى و معنایى از جمله امتیازهاى این ترجمه است. و نارسایى‌هاى ساختارى ارتباط آیات و جملات، نادیده گرفتن ارتباط ساختارى، حذف کلمات ربط، ایجاد ارتباطهاى بى مورد، افزودنهاى بى مورد، حذف مفهوم حصر، ارجاع نارواى ضمایر، بى دقتى در ترجمه افعال با توجه به پیشوند، عرضه مفهومى نادرست از جمله شرطیه و جمله موصوله. سهل انگارى در انتخاب معادلها، عدول از قراءت مشهور موجود در رسم الخط، دخالت عنصر تفسیر در ترجمه، زبان ترجمه و علائم سجاوندى از کاستى‌هاى این ترجمه است.[۳]
منابع
- ↑ «استاد عبدالمحمد آیتی چهره ماندگار ۱۳۸۱» وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بازدید: ۲۸ اسفند ۱۴۰۲ش.
- ↑ کوشا، محمدعلی، پژوهشی در ترجمه‌های برتر قرآن کریم، رشت، کتاب مبین، ۱۳۸۹ش، ص۷۲.
- ↑ سید حیدر علوی نژاد، نگرشی به ترجمه قرآن استاد آیتی، فصلنامه پژوهش های قرآنی، شماره ۱، ۱۳۷۴ش، ص۲۴۹.