برتری ثواب زیارت امام رضا(ع) بر زیارت امام حسین(ع)

Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۱۰ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۷:۵۵ توسط Rezvani (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{شروع متن}} {{شاخه | شاخه اصلی = |شاخه فرعی۱ = |شاخه فرعی۲ = |شاخه فرعی۳ = }} {{س...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)


سؤال

امام حسن عسگري (ع) فرمودند: ثواب زيارت امام رضا (ع) بيشتر از زيارت امام حسين (ع) مي باشد، دليل آن چیست؟


از نظر اين که تمام ائمه اطهار (ع) يک حقيقت و يک نور در بدن هاي مختلف هستند، جاي هيچ شک و ترديدي نیست. چنان که در ثواب زيارت آنها، مشترکاتي وجود دارد و برای ثواب زيارت هر يکي از آنان آثاری مشترک است، مانند اعطاي بهشت، جوار اولياء الله، شفاعت در روزي که دست از هر طرف کوتاه است، و چندين حج مقبول، و... با اين وصف، از امام کاظم (ع) درباره ثواب زيارت امام حسين (ع) و ديگر امامان سؤال مي شود، آن حضرت در پاسخ مي فرمايد: «زيارت الحسين (ع) اجمع و اعظم اجرا؛ زيارت ابا عبدالله الحسين (ع) جامع تر و اعظم تر از نظر اجر و ثواب است».[۱]

امّا در باب افضليت زيارت امام رضا (ع) از زيارت امام حسين (ع) و دليل اين برتري، دو روايت در اين مورد در منابع مختلف روائي آمده است که علت برتري آن را غربت و دوري مکان و کم بودن زوار امام رضا (ع) ذکر کرده اند. اين روايات اين چنين بيان شده است:

در روايت اول، از علي بن مهزيار است که چنين آمده: «قلت لابي جعفر (ع) جعلت فداک، زياره الرضا (ع) افضل ام زياره أبي عبدالله الحسين (ع) ؟ فقال: زيارت ابي افضل، و ذالک أن ابا عبدالله (ع) يزوره کل الناس و ابي لا يزوره الا الخواص من الشيعه؛ علي بن مهريار مي گويد: به امام جواد (ع) عرض کردم فدايت شوم، آيا زيارت امام رضا (ع) افضل است يا زيارت ابي عبدالله الحسين (ع) ؟ فرمود: زيارت پدرم افضل است؛ براي اين که، همه مردم ابا عبدالله را زيارت مي کنند. امّا پدرم را زيارت نمي کند، مگر عده اي خاص از شيعيان».[۲]

روايت دوم از عبدالعظيم حسني (ع) نقل شده است: «قال قلت لابي جعفر (ع) قد تحيّرت بين زياره قبر ابي عبدالله و بين زياره ابيک (ع) بطوس، فما تري؟ فقال لي: و دموعه تسيل علي خديه، زوّار قبر ابي عبدالله (ع) کثيرون و زوّار قبر أبي بطوس قليلون؛ عبدالعظيم حسني مي گويد: به امام جواد (ع) عرض کردم، متحيّر ماندم ميان زيارت قبر ابي عبدالله الحسين (ع) و زيارت پدرت امام رضا (ع) که به کدام يک بروم. حضرت به من فرمود: در حالي که اشک بر گونه هاي مبارکش جاري شد، زوّار قبر امام حسين (ع) زياد است؛ امّا زوّار قبر پدرم به طوس بسيار اندک است».[۳] اين روايت اشاره به غربت دارد. يعني هر قبري از ائمه که غريب است و زوّار ندارد، ثواب آن بيشتر است.

در يک بيان ديگر از امام کاظم (ع) نقل شده است «هر که قبر پسرم علي را زيارت کند، همانند آن است که همراه ما قبور همه ائمه (ع) را زيارت کرده باشد؛ زيرا بالاترين مقام براي زوّار قبر پسرم علي (ع) است».[۴] شيخ صدوق(ره) علت اين برتري را همان غربت ذکر کرده است.[۵]

در نتيجه: از ظاهر کلام امام (ع) چنين استفاده مي شود که علت برتري ثواب زيارت امام رضا (ع) بر زيارت امام حسين (ع) همان غربت، تنهايي و کم بودن زوّار امام رضا (ع) است. چون در آن زمان، بيشترين شيعيان در جايي بودند که به امامشان نزديک بودند. چون در آن زمان طوس و خراسان نسبت به مدينه و عراق نقطه اي دوري بود. و شهر غريب به نظر مي رسيد لذا فرموده است که قبر امام حسين (ع) زوّار زياد دارند و امام رضا (ع) زوّار کمتري دارند.

نکته ديگر اين که، شايد از اين باب باشد که، امامت امام حسين (ع) را تمام فرقه هاي شيعي قبول دارند همانند، چهار امامي (زيديه)، شش امامي (اسماعيليه)، و هفت امامي (واقفيه)، امّا امامت رضا (ع) را اين فرقه ها قبول ندارند، مراجعه کردن به سوي قبر امام رضا (ع) و زيارت آن حضرت معرفي شيعي دوازده امامي است که بعد از امام هشتم (ع) را نيز قبول دارند از اين که، معرفي شيعي اصيل مي باشد، زيارت آن حضرت از نظر ثواب بيشتر باشد.


معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:

۱ـ سيره پيشوايان، مهدي پيشوائي.

۲ـ سيره معصومين، حسين وجداني.

۳ـ مناقب اهل بيت، ناصر حسيني ميبدي.


منابع

  1. کليني، محمد بن يعقوب، فروع کافي، دارلاضواء، بيروت، ۱۴۱۳ق ج۴، ص۵۷۰، باب ۲۳۳ و ح۳؛ شيخ صدوق، عيون الاخبار الرّضا (ع)، منشورات اعلمي، تهران، ۱۳۱۹۰ش، باب ۶۶، ص۲۶۵، ح۲۵.
  2. حرّ عاملي، وسايل الشيعه، ، بيروت، موسسه آل البيت (ع) ج۱۴، ص۵۶۲، باب ۸۵.
  3. همان، ج۲، ص۵۶۳؛ عيون الاخبار الرضا (ع)، ج۲، ص۲۶۱، باب ۲۶.
  4. همان، ص۵۶۴، باب ۸۶، ح۱؛ کليني، محمد بن يعقوب، فروع کافي، ج۴، ص۵۸۵، باب ۸۷، ح۴.
  5. عيون الاخبار الرضا (ع)، ج۲، ص۲۵۹ ـ ۲۶۴، باب ۶۶، ذيل حديث ۲۰.