فهرست اسیران واقعه کربلا
در واقعه کربلا، چه کسانی از سپاهیان امام حسین به اسارت درآمدند؟
فهرست اسیران واقعه کربلا شامل کسانی است که پس از نبرد کربلا در دهم محرم، شب یازدهم محرم در کربلا نگه داشته شدند و بعد از ظهر روز یازدهم، به کوفه نزد عبیدالله بن زیاد برده شدند. ابن زیاد، اسرا را بدون پوشش مناسب، بر محمل‌هایی سوار کرده و با همراهی گروهی از جمله شمر و طارق بن مُحَفِّز به دربار یزید بن معاویه در شام فرستاد. او دست و پای برخی همچون امام سجاد(ع) را غل و زنجیر کرد. این افراد عمدتاً از خاندان اهل بیت امام حسین (ع) و برخی یاران باقی‌مانده او بودند که پس از شهادت امام حسین و یارانش به اسارت درآمدند و به کوفه و سپس شام فرستاده شدند.
رخدادهای اسارت
سه محور اصلی در موضوع اسیران واقعه کربلا قابل توجه است:
- شرح مصائب و نحوه اسارت خاندان امام حسین(ع) پس از شهادت ایشان و یارانش که شامل به آتش کشیدن خیمه‌ها، غارت اموال، و بیرون راندن زنان و کودکان به حالت اسارت و بی‌پوشش از خیمه‌هاست؛ زنان اهل بیت به‌صورت اسیر و با حالتی اندوهناک و تحقیرآمیز، بین میدان نبرد و قتلگاه امام حسین(ع) عبور داده شدند و بر مصائب واردشده بر خود و خاندان پیامبر(ص) ندبه و زاری کردند.[۱] [۲]
- دوم، انتقال اسرا به کوفه و شام و نحوه مواجهه مردم با آنان؛ گزارش شده است که سر امام حسین(ع) همراه کاروان اسرا وارد شام شد و زنان و کودکان خاندان پیامبر(ص) بدون پوشش مناسب، بر شتران بی‌جهاز به نمایش گذاشته شدند؛ در این مسیر، برخی از اصحاب و مردم پس از شناخت منزلت اهل بیت(ع) دچار پشیمانی و توبه شدند.[۳]
- سوم، انعکاس رنج و مظلومیت اسرا در قالب سوگواری و اعتراضات زینب کبری(س) و دیگر زنان اهل بیت در برابر ظلم‌های وارده و بازگویی مصائب به مردم حاضر در کوفه و شام، که به آگاهی بخشی و روشنگری افکار عمومی منجر شد.[۴] [۵]
مسیر اسارت
کاروان اسرا ابتدا به کوفه برده شد و در کاخ عبیدالله بن زیاد حضور یافتند. سپس با وضعیتی دشوار و تحقیرآمیز به شام فرستاده شدند تا در دربار یزید حاضر شوند. این مسیر به طول انجامید و در طول آن، بازماندگان خطبه‌هایی ایراد کردند که نقش مهمی در افشای ظلم و مظلومیت اهل بیت داشت. بنابر عبارتی از شیخ مفید[۶]، می‌توان ورود اسرای کربلا به کوفه را دوازدهم محرم دانست.[۷] پس از آن عبیدالله بن زیاد، گروهی از جمله شمر و طارق بن مُحَفِّز را به همراه اسیران کربلا به شام فرستاد.[۸]
درباره بازگشت اسیران کربلا از شام به مدینه یا به کربلا، نظرات مختلفی وجود دارد.[۹] شیخ مفید[۱۰]، شیخ طوسی[۱۱] و کفعمی[۱۲] بیان کرده‌اند که کاروان اهل بیت(ع) پس از بازگشت از شام، به مدینه رفته‌اند. همچنین محدث نوری[۱۳]، شیخ عباس قمی[۱۴] و مرتضی مطهری نیز با بازگشت اسیران به کربلا در اولین اربعین مخالفت کرده‌اند.
اهمیت تاریخی
مطالب جمع آوری شده
مردان:
- علی بن الحسین (امام سجاد)
زنان:
- زینب بنت علی
- ام‌کلثوم بنت علی
- فاطمه بنت حسین
- سکینه بنت حسین
- رقیه بنت حسین
- رباب بنت امرؤ القیس (همسر امام حسین)
- فاطمه بنت علی (خواهر ناتنی امام حسین)
- زینب بنت عبدالله بن جعفر (همسر حضرت عباس)
- ام‌وهب (همسر عبدالله بن عمیر کلبی)
- همسر زهیر بن قین
- همسر مسلم بن عقیل
- همسر حنظلة بن سعد
- همسر قاسم بن حسن
- همسر عبدالله بن حسن
- زنان خدمت‌کار همراه کاروان (از جمله فضه)
کودکان (پسران و دختران):
- محمد بن مسلم بن عقیل
- عبدالله بن مسلم بن عقیل
- عمر بن حسن بن علی
- قاسم بن علی بن حسین
- زید بن حسن بن علی
- محمد بن ابی‌سعید بن عقیل
- فاطمه بنت حسن
- زینب بنت حسین
- ام‌محمد بنت حسین
- دختران مسلم بن عقیل (۲ نفر)
- دختران حضرت عباس (۲ نفر)
از خاندان بنی‌هاشم (اهل بیت)
مرد:
- علی بن الحسین (امام سجاد)
زنان و دختران:
- زینب بنت علی بن ابی‌طالب
- ام‌کلثوم بنت علی بن ابی‌طالب
- فاطمه بنت حسین
- سکینه بنت حسین
- رقیه بنت حسین
- رباب بنت امرؤ القیس (همسر امام حسین)
- فاطمه بنت علی (خواهر ناتنی امام حسین)
- زینب بنت عبدالله بن جعفر (همسر حضرت عباس)
- دختران مسلم بن عقیل (۲ نفر)
- فاطمه بنت حسن بن علی
- زینب بنت حسین
- ام‌محمد بنت حسین
- قاسم بن علی بن حسین
- عمر بن حسن بن علی
- زید بن حسن بن علی
- عبدالله بن مسلم بن عقیل
- محمد بن مسلم بن عقیل
- محمد بن ابی‌سعید بن عقیل
- دختران حضرت عباس (۲ نفر)
غیر بنی‌هاشم
زنان:
- ام‌وهب (همسر عبدالله بن عمیر کلبی)
- همسر زهیر بن قین
- همسر مسلم بن عوسجه
- همسر حنظلة بن سعد
- همسر حبیب بن مظاهر
- همسر قاسم بن حسن
- همسر عبدالله بن حسن
- فضه (خدمت‌کار حضرت زهرا و همراه کاروان)
- ↑ علامه مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی (۱۴۰۳). «الجزء الخامس و الأربعون». بحار الانوار. ج۴۵. ص۵۱.
- ↑ بحرانی، عبدالله بن نورالله. «الجزء السابع عشر». عوالم العلوم و المعارف. ج۱۷. ص۳۰۲.
- ↑ علامه مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی (۱۴۰۳). «الجزء الخامس و الأربعون». بحار الانوار. ج۴۵. ص۱۲۷.
- ↑ علامه مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی (۱۴۰۳). «الجزء الخامس و الأربعون». بحار الانوار. ج۴۵. ص۵۱.
- ↑ علامه مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی (۱۴۰۳). «الجزء الخامس و الأربعون». بحار الانوار. ج۴۵. ص۱۲۷.
- ↑ شیخ مفید، محمد بن محمد بن نُعمان (۱۴۱۳). ارشاد. ج۲. ص۱۱۴.
- ↑ گروهی از تاریخ‌پژوهان (۱۳۹۱). تاریخ قیام و مقتل جامع سیدالشهداء. ج۲. ص۳۹.
- ↑ بلاذری، أحمد بن يحيى بن جابر بن داود (۱۴۱۷). انساب الاشراف. ج۳. ص۴۱۶.
- ↑ ری‌شهری، محمدی (۱۳۸۸). دانشنامه امام حسین(ع). ج۸. ص۳۹۳.
- ↑ شیخ مفید (۱۴۱۳). مسار الشیعه. ص۴۶.
- ↑ طوسى، محمد بن حسن بن علی بن حسن (۱۴۱۱). مصباح المتهجّد. ج۲. ص۷۸۷.
- ↑ کفعمی، ابراهیم بن علی (۱۴۰۵ق). المصباح للکفعمی. ص۵۱۰. تاریخ وارد شده در
|سال=را بررسی کنید (کمک) - ↑ محدث نوری، حسین بن محمد تقی بن علی محمد نوری طبرسی (۱۴۲۰). لؤلؤ و مرجان. صص۲۰۸وـ۲۰۹.
- ↑ قمی (۱۳۷۲). منتهی الآمال. صص۵۲۴و۵۲۵.
جستارهای وابسته