پیش نویس:علی اکبر (ع)

سؤال

زندگی نامه اجمالی حضرت علی اکبر (ع) چیست؟ نام، لقب و کنیه ایشان چیست؟ چه ویژگی‌هایی برای عباس بن علی(ع) ذکر شده است؟

حضرت عباس بن علی(ع) در چهارم شعبان سال ۲۶ هجری در شهر مدینه متولد شدند. پدر ایشان امام علی(ع) و مادر ایشان ام البنین می‌باشند. حضرت عباس(ع) دارای دو فرزند به نام فضل و عبیدالله بوده‌اند که نسل ایشان از طریق عبیدالله ادامه پیدا کرد. ایشان سر انجام در سال ۶۱ هجری و در سن ۳۴ سالگی در کربلاء به شهادت رسیدند.

عباس در لغت به معنای شیر بیشه که شیران از او فرار می‌کنند می‌باشد. حضرت در زمان خودشان ملقّب به قمر بنی هاشم و مکنّی به کنیه «ابوالفضل» بودند.

قمر بنی هاشم(ع) دارای فضائل اخلاقی بسیاری هستند که در لسان امام معصوم(ع) از برخی از این فضائل یاد شده است؛ ایمان استوار و اعتقاد قوی به خدای متعال، مجاهدت در راه خدا، مورد غبطه قرار گرفتن از سوی شهداء در بهشت، انشاء زیارت نامه مخصوص از سوی معصوم(ع) و اطاعت از خدا، رسول و امام خویش.

درگاه‌ها
امام حسین.png


زندگی نامه

در تاریخ ولادت علی اکبر (ع) میان مورخین اختلاف نظر وجود دارد. برخی زمان ولادت ایشان را اوائل دوره حکومت عثمان بن عفان دانسته اند. برخی ایشان را متولد سال 35 یا 41 هجری دانسته اند. برخی همانند علامه مقرم تاریخ ولادت ایشان را 11 شعبان سال 33 هجری نوشته اند.[۱] شیخ مفید درباره زمان تولد ایشان گفته اند وی دو سال پس از شهادت جدشان متولد شده اند.[۲] به جهت اختلاف مذکور در مقدار سن ایشان هنگام شهادت نیز اختلاف قول وجود دارد. ابن شهر آشوب سن ایشان را در کربلاء 18 سال دانسته است و سن 25 سال را نیز از عده ای نقل کرده است.[۳] شیخ مفید سن ایشان را 19 سال دانسته اند[۴] و علامه مقرم نیز نوشته است او در کربلاء قریب به 27 سال داشته است.[۵]

بنابر قول مشهور علی اکبر(ع) بزرگترین فرزند امام حسین(ع) است.[۶] نام مادر ایشان لیلی می باشد[۷] و برخی نام مادر را آمنه نوشته اند.[۸]

طبق آن چه محدث قمی نوشته است از زیارت نامه ها و روایات به دست می آید که علی اکبر(ع) ازدواج کرده بودند و فرزندانی نیز داشته است.[۹]

نام، لقب و کنیه

نام ایشان علی می باشد.[۱۰] لقب ایشان اکبر است. یکی از وجوه لقب اکبر برای ایشان این است که فرزند بزرگ تر امام حسین(ع) می باشد.[۱۱] کنیه ایشان ابوالحسن بوده است.[۱۲]

ویژگی‌ها

توحید و اعتقاد راسخ به خدای یکتا در کودکی

نقل شده است که در دوران کودکی روزی عباس(ع) بر زانوی امام علی(ع) نشسته بودند. حضرت به ایشان فرمودند: بگو یک. عباس(ع) به ایشان عرض کردند یک. بعد حضرت فرمودند بگو دو. عباس(ع) عرض کردند با زبانی که یک گفته‌ام شرم دارم که دو بگویم.[۱۳][۱۴]

اطاعت و وفاداری نسبت به امام خود

شب عاشورا امام حسین(ع) یاران خود را فرا خواند و برای آن‌ها سخنرانی نمود و بیعت خود را از ایشان برداشت. امام(ع) به ایشان فرمودند از تاریکی شب استفاده کنید و بروید. دشمنان با من کار دارند. بعد از فرمایش امام(ع) فرزندان و اصحاب اظهار وفاداری کردند و گفتند: چرا چنین کنیم؟ برای اینکه پس از تو زنده بمانیم؟ خداوند هرگز چنین چیزی را بما نشان ندهد. اولین کسی که این سخنان را گفت عباس بن علی(ع) بود و بقیه به دنبال ایشان گفتند.[۱۵][۱۶]

غبطه شهدا به مقام حضرت عباس(ع) در بهشت

بر اساس آیات قرآن بهشت دارای درجات متفاوتی است و مقام افراد در نتیجه تفاوت اعمال، اخلاص و معرفت آنان متفاوت است.[۱۷] برخی بهشتیان به مقام افراد بالاتر غبطه می‌خورند.[۱۸] حضرت عباس(ع) از کسانی است که دارای رتبه بهشتی بالایی است؛ لذا در روایتی از امام سجاد(ع) آمده است که شهداء در روز قیامت به جایگاه ایشان غبطه می‌خورند:

«رَحِمَ اللَّهُ الْعَبَّاسَ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَی وَ فَدَی أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّی قُطِعَتْ یَدَاهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ بِهِمَا جَنَاحَیْنِ یَطِیرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِکَه فِی الْجَنَّه کَمَا جَعَلَ لِجَعْفَرِ بْنِ أَبِی طَالِبٍ وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی مَنْزِلَه یَغْبِطُهُ بِهَا جَمِیعُ الشُّهَدَاءِ یَوْمَ الْقِیَامَه؛ خدا عباس را رحمت کند که ایثار کرد و خود را به سختی افکند و در راه برادرش جانبازی کرد تا آن‌که دست‌هایش از پیکر جدا گردید. آن‌گاه خداوند به جای آنها دو بال به وی عنایت کرد که در بهشت همراه فرشتگان پرواز کند، آنچنان که به جعفر طیار بالهایی بهشتی داد. عباس نزد خداوند مقامی دارد که همه شهدا در قیامت بدان غبطه می‌خورند.»[۱۹]

سرافرازی در آزمون ایمان و ولایت مداری

حضرت عباس(ع) بر اساس روایاتی که از معصومین(ع) نقل شده است دارای ایمانی استوار است. او کسی است که در آزمون‌های سخت الهی سرافراز گردید. از امام صادق(ع) روایت شده است که فرمود:

«کان عمّنا العبّاس بن علیّ نافذ البصیرة، صلب الایمان، جاهد مع أبی عبد اللّه علیه السّلام و أبلی بلاء حسنا و مضی شهیدا؛ عموی ما عباس فردی صاحب بصیرت، دارای ایمانی استوار بود و در کنار ابا عبد اللّه علیه السّلام جهاد و مبارزه نمود و به نحوی شایسته از عهدهٔ آزمون برآمد و سرانجام به فیض شهادت نایل آمد.»[۲۰]

دارای زیارت نامه صادر شده از امام معصوم(ع)

حضرت عباس(ع) از امام زاده‌هایی هستند که امام معصوم(ع) برای ایشان زیارت نامه انشاء نموده است.[۲۱]

منابع

  1. جمعی از نویسندگان، محمد مظفری (۱۳۸۵). پژوهشی پیرامون شهدای کربلا. قم: زمزم هدایت. ص۲۶۳.
  2. مفید، محمد بن محمد (۱۴۱۳). الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد. قم: المؤتمر العالمي لألفية الشيخ المفيد. ص۱۳۷.
  3. ابن شهر آشوب، محمد بن علی (۱۴۱۲). مناقب آل أبي طالب (ع). ج۴. بیروت: دار الأضواء. ص۱۱۸.
  4. مفید، محمد بن محمد (۱۴۱۳). الارشاد. قم: مکتبة بصيرتي. ص۲۳۸.
  5. مقرم، عبدالرزاق (۱۳۵۳). مقتل الحسين عليه‌السلام. قم: مکتبة بصيرتي. ص۳۱۸.
  6. اصفهانی، ابوالفرج. مقاتل الطالبین. بیروت: دار المعرفة. ص۸۰.
  7. اصفهانی، ابوالفرج. مقاتل الطالبین. بیروت: دار المعرفة. ص۸۰.
  8. بن عبدالله، مصعب (۱۳۷۸). نسب قریش. قاهره: دار المعارف. ص۵۷.
  9. جمعی از نویسندگان، محمد مظفری (۱۳۸۵). پژوهشی پیرامون شهدای کربلا. قم: زمزم هدایت. ص۲۶۴.
  10. جلالی، عباس (۱۳۸۸). سلحشوران طف (ترجمه ابصار العین فی انصار الحسین). قم: آستانه مقدسه قم، انتشارات زائر. ص۶۱.
  11. سماوی، محمد (۱۳۷۷). إبصار العين في أنصار الحسين علیه السلام. قم: مرکز الدراسات الإسلامية لممثلية الولي الفقية في حرس الثورة الإسلامية. ص۵۰.
  12. سماوی، محمد (۱۳۷۷). إبصار العين في أنصار الحسين علیه السلام. قم: مرکز الدراسات الإسلامية لممثلية الولي الفقية في حرس الثورة الإسلامية. ص۵۰.
  13. جمعی از نویسندگان، محمد مظفری (۱۳۸۵). پژوهشی پیرامون شهدای کربلا. قم: زمزم هدایت. ص۷۱.
  14. شیعی سبزواری، حسن بن حسین (۱۳۷۵). مصابیح القلوب. تهران: بنیان. ص۳۶۷.
  15. ابن طاووس، علی بن موسی (۱۳۴۸). اللهوف علی قتلی الطفوف. تهران: جهان. ص۸۵.
  16. جمعی از نویسندگان، محمد مظفری (۱۳۸۵). پژوهشی پیرامون شهدای کربلا. قم: زمزم هدایت. ص۷۳.
  17. طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، منشورات اسماعیلیان، بی‌تا، ج۲۰، ص۲۳۵.
  18. فتال نیشابوری، محمد بن احمد، روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، قم، منشورات رضی، ۱۳۷۵ش، ج۲، ص۴۲۴.
  19. ابن بابویه، محمد بن علی، الأمالی، تهران، کتابچی، چاپ ششم، ۱۳۷۶ش، ص۴۶۲، مجلس۷۰، حدیث۱۰.
  20. ابن‌بابویه، محمد بن علی (۱۳۷۷). «باب دوم». خصال. تهران: کتابچی. ص۸۶.
  21. قمی، عباس (۱۳۸۵). کلیات مفاتیح الجنان. قم: انتشارات قیام. ص۶۶۶.