آثار خدمت به خلق
در زمينه آثار خدمت به خلق چه احاديثي از معصومين ـ عليهم السلام ـ نقل شده است؟
در روایات اسلامی آثار فراوانی برای خدمت و کمک کردن به افراد جامعه و حل مشکات اجتماعی شمرده شده است از جمله:
مغفرت گناه و بالا رفتن درجات؛ شادي و نشاط در آخرت؛ ثواب حج و عمره و اعتکاف در مسجد الحرام؛ ورود از دروازه مخصوص به بهشت؛ پاداش يک عمر عبادت.
امام صادق(ع) حل مشکلات مومنان را يکي از کارهاي دوست‌داشتني نزد پروردگار مي‌داند.
آثار برجسته کمک مردم و حل مشکلات اجتماعی
۱. مغفرت گناه و بالا رفتن درجات
خدمت به مردم باعث مي‌شود مقام و منزلت انسان در نزد پروردگار بالا رود و گناهانش بخشيده شود، امام صادق(ع) فرمود:
| « | هر کسي به سوي برطرف کردن حاجت و مشکل برادر ديني‌اش حرکت کند، خداوند بر او ده حسنه داده و از ده گناه او گذشته و مقامش را ده درجه بالا مي برد.[۱] | » |
در روايتي ديگر امام باقر(ع) فرمود:
| « | کسي که نيازي از برادر مومن خود را برطرف کند، خداوند متعال بر او ده حسنه نوشته و از ده گناهش درگذرد و ده مقام بر درجاتش بيفزايد و اين کار او برابر با آزاد کردن ده بنده و يک ماه روزه و اعتکاف در مسجد الحرام است.[۲] | » |
۲. شادي و نشاط در آخرت
خدمت به خلق باعث شادي و رضايت خداوند گشته و خدمت کننده در قيامت شاد مي‌گردد، امام صادق(ع) فرمود:
| « | خداوند در روي زمين بندگاني دارد که هدف‌شان خدمت به مردم است، آنها در آخرت در امانند و هر کس مومني را خوشحال کند، خداوند او را در آخرت شاد و خوشحال مي‌گرداند.[۳] | » |
۳. ثواب حج و عمره و اعتکاف در مسجد الحرام
خداوند حج را در طول عمر یکبار واجب کرده است، اما کارهای نیکویی وجود دارد که چندین برابر حج مستحبی است و مومنان در کنار رفتن چندین باره به حج می‌توانند برای حل مشکلات اجتماعی تلاش کنند و به پاداش‌هایی الهی برسند.
امام صادق(ع) فرمود:
| « | هر کس در خدمت به برادر مومن تلاش کند و مشکل او را برطرف سازد، خداوند متعال براي او حج و عمره و اعتکاف دو ماه در مسجد الحرام و روزه در آن را مي‌نويسد و اگر پس از تلاش نتواند مشکل برادرش را حل کند، باز خداوند (بخاطر تلاشش) ثواب حج و عمره را بر او مي‌نويسد.[۴] | » |
در روايتي ديگر امام صادق(ع) فرمود:
| « | کسي که حاجت مومني را برآورده سازد، نزد خداوند از بيست بار حج که در آن به صد هزار نفر انفاق کرده باشد، محبوب‌تر است.[۵] | » |
۴. ورود از دروازه مخصوص به بهشت
خداوند متعال افراد باايمان را وارد بهشت مي‌سازد. ولي نيکوکاران و خدمت‌گزاران مردم در نزد پروردگار از ارزش خاصي برخوردارند. امام صادق(ع) فرمود:
| « | در خدمت و خوبي کردن به برادران‌تان تلاش کنيد و اهل خدمت باشيد که در بهشت دري وجود دارد به نام «دروازه معروف» و از آن دروازه کسي وارد نمي‌شود مگر اينکه در دنيا به ديگران خدمت و نيکي کند. همانا وقتي کسي براي رفع مشکل کسي تلاش کند، خداوند متعال دو فرشته را مأمور مي‌سازد که در طرف راست و چپ قرار گيرند و از خدا بخواهند که او را ببخشد و او را تشويق به برآوردن خواسته برادرش مي‌کنند. سپس فرمود: بخدا قسم براي رسول خدا خوشحال کننده است وقتي که کسي حاجت برادر مؤمنش را برآورده سازد.[۶] | » |
۵. پاداش يک عمر عبادت
عده‌اي عبادت را در گوشه‌نشيني مي‌دانند اما اسلام راستين بزرگ‌ترين عبادت را در خدمت به خلق دانسته است. امام صادق(ع) از اميرمؤمنان(ع) از رسول خدا(ص) نقل مي کند که فرمود:
| « | هر کسي حاجت برادر مومنش را برآورده سازد، همانند کسي است که يک روزگار خدا را عبادت کرده است.[۷] | » |
در روايت ديگر رسول خدا(ص) فرمود:
| « | هر کس خواسته و نياز برادر مومنش را برآورد همانند کسي است که تمام عمرش را در خدمت خداوند سپري کرده باشد.[۸] | » |
خدمت به مردم و شاد کردن برادر مومن يکي از کارهاي دوست داشتني نزد پروردگار مي باشد. و خدمت این است‌که گرسنگي مومنی را برطرف سازد و يا مشکلش را حل نمايد و يا قرضش را بپردازد.[۹]
منابع
- ↑ کليني، محمد، کافي، تهران، دارالکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۲، ص۱۹۷، حدیث۱.
- ↑ اهوازي، حسين، المومن، قم، مدرسه امام مهدي، چاپ اول، ۱۴۰۴ق، ص۵۱، باب ۵، حديث ۱۲۰.
- ↑ کليني، محمد، کافي، تهران، دارالکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۲، ص۱۹۷، حدیث۲.
- ↑ کليني، محمد، کافي، تهران، دارالکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۲، ص۱۹۸، حدیث۷.
- ↑ کليني، محمد، کافي، تهران، دارالکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۲، ص۱۹۳، حدیث۴.
- ↑ کليني، محمد، کافي، تهران، دارالکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۲، ص۱۹۵، حدیث۱۰.
- ↑ حر عاملي، محمد، وسائل الشيعه، قم، موسسه آل البيت، چاپ اول، ۱۴۰۹ق، ج۱۶، ص۳۶۱، باب ۲۵، حدیث۲۱۷۶۳.
- ↑ ديلمي، حسين، اعلام الدين، قم، موسسه آل البيت، چاپ اول، ۱۴۰۸ق، ص۱۴۸، باب صفه المومن.
- ↑ اهوازي، حسين، المومن، قم، مدرسه امام مهدي، چاپ اول، ۱۴۰۴ق، ص۵۱، باب۵، حدیث۱۲۷.