شغل انبیاء

نسخهٔ تاریخ ‏۲۱ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۴۴ توسط Shamloo (بحث | مشارکت‌ها)
سؤال

شغل انبیاء الهی، که از طریق آن معیشت خود را تأمین می‌کردند، چه بوده است؟

تصویر یک یادداشت پشت یک نسخهٔ خطی دربارهٔ شغل انبیاء

انبیاء الهی(ع) پیش از مبعوث‌شدن به نبوت و یا در دوران نبوت خود، در کنار انجام وظیفهٔ ابلاغ پیام‌های الهی به مردم و هدایت آنان، برای گذران زندگی دنیوی خود به کارهایی مشغول می‌شدند. در منابع مختلف چون قرآن کریم، احادیث معصومان(ع) و اخبار تاریخی گاهی به این مشاغل اشاره شده است:

  • شغل حضرت آدم(ع) کشاورزی[۱]، آهنگری[۲] و نانوایی[۳] برشمرده شده است.
  • کار حضرت نوح(ع) نجاری دانسته شده است.[۴]
  • شغل حضرت ادریس(ع) کتابت و خیاطی برشمرده شده است.[۵] در منابع او را اولین کسی دانسته‌اند که با به‌کار گرفتن سوزن خیاطی کرده است.[۶]
  • شغل حضرت هود(ع) تجارت عنوان شده است.[۷]
  • شغل حضرت صالح(ع) تجارت برشمرده شده است.[۸]
  • کار حضرت ابراهیم(ع) کشاورزی[۹] و بنایی[۱۰] عنوان شده است.
  • شغل حضرت اسماعیل(ع) بنایی دانسته شده است.[۱۱]
  • شغل حضرت لوط(ع) کشاورزی دانسته شده است.[۱۲]
  • کار حضرت یعقوب(ع) شبانی و دام‌پروری دانسته شده است.[۱۳]
  • شغل حضرت یوسف(ع) خزانه‌داری[۱۴]، پادشاهی[۱۵] و کاغذسازی[۱۶] عنوان شده است.
  • شغل حضرت ایوب(ع) شبانی و دامداری تلقی شده است.[۱۷]
  • کار حضرت شعیب(ع) شبانی و دامداری[۱۸] قلمداد شده است.
  • کار حضرت موسی(ع) شبانی[۱۹]، کشاورزی[۲۰] و بنایی[۲۱] عنوان شده است.
  • بنابر ماجرای حضرت خضر(ع) و حضرت موسی(ع) در قرآن، شغل حضرت خضر(ع) بنایی انگاشته شده است.[۲۲]
  • کار حضرت داوود(ع) آهنگری[۲۳]، زره‌سازی[۲۴] و زنبیل‌بافی[۲۵] عنوان شده است.
  • شغل حضرت سلیمان(ع) نظام‌گری[۲۶]، پادشاهی[۲۷]، حصیربافی[۲۸] و صابون‌سازی[۲۹] آمده است.
  • کار حضرت زکریاء(ع) نجاری خوانده شده است.[۳۰]
  • کار حضرت عیسی(ع) جهانگردی بیان شده است.[۳۱]
  • شغل پیامبر اسلام(ص) شبانی[۳۲]، بازرگانی[۳۳] عنوان شده است.

منابع

  1. المجلسی، محمدباقر، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳، ج ۱۰۳، ص ۵۶.
  2. الطبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، روائع التراث العربی، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص ۱۳۰.
  3. الطبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۱، ص ۱۲۹.
  4. سورهٔ هود، آیهٔ ۳۷؛ نیز: سورهٔ قصص، آیهٔ ۲۷؛ نیز: سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۸۰؛ نیز: المجلسی، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج ۱۰۳، ص ۵۶.
  5. ابن‌رسته، احمد بن عمر، الاعلاق النفیسه، ترجمهٔ حسین قره‌چانلو، تهران، مؤسسهٔ انتشارات امیرکبیر، ۱۳۶۵، ۲۲۶.
  6. المسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، بیروت، المکتبة العصریة، ۲۰۰۵م، ج ۱، ص ۳۲.
  7. ابن عساکر، أبو لقاسم علي بن الحسن، تاریخ مدینة دمشق، تحقیق عمرو بن غرامة العمروي، بیروت، دارالفكر للطباعة والنشر والتوزيع، ۱۹۹۵م، ج ۷، ص ۴۴۳.
  8. ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج ۷، ص ۴۴۳.
  9. ابن‌الجوزی، عبدالرحمن بن علی، المنتظم في تاريخ الأمم و الملوک، تحقیق محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت، دارالکتب العلمية، ۱۹۹۲-۱۹۹۳م، ج۲، ص ۱۴۶.
  10. سورهٔ بقره، آیهٔ ۱۲۷.
  11. سورهٔ بقره، آیهٔ ۱۲۷.
  12. المجلسی، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج ۱۰۳، ص ۵۶.
  13. المسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، بیروت، الشرکة العلمیة للکتاب، ج۱، ص ۴۱.
  14. سورهٔ یوسف، آیهٔ ۵۵.
  15. نیشابوری، ابواسحاق ابراهیم بن منصور، قصص الانبیاء، به اهتمام حبیب یغمایی، تهران، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، ص ۱۱۴.
  16. القلقشندی، احمد بن علی، صبح الأعشی في صناعة الإنشاء، تحقیق محمدحسین شمس‌الدین، بیروت ،دارالکتب العلمية، بی‌تا، ج ۱، ص ۴۸۶.
  17. الطبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۱، ص ۳۲۳.
  18. سورهٔ قصص، آیهٔ ۲۷.
  19. سورهٔ قصص، آیهٔ ۲۷.
  20. ابن‌الجوزی، المنتظم في تاريخ الأمم و الملوک، ج ۲، ص ۱۴۶.
  21. سورهٔ کهف، آیهٔ ۷۷.
  22. سورهٔ کهف، آیهٔ ۷۷.
  23. سورهٔ سبأ، آیهٔ ۱۰.
  24. سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۸۰.
  25. الشریف الرضی، محمد بن الحسین، نهج البلاغه، تحقیق صبحی الصالح، قم، دارالهجرة، ۱۴۱۴ق، خطبهٔ ۱۶۰، ص ۲۲۷.
  26. القلقشندی، صبح الأعشی في صناعة الإنشاء، ج ۱، ص ۴۸۸.
  27. سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۸۱.
  28. المجلسی، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج ۱۰۳، ص ۵۶.
  29. القلقشندی، صبح الأعشی في صناعة الإنشاء، ج ۱، ص ۴۸۶.
  30. السیوطی، جلال‌الدین عبدالرحمن بن أبي‌بكر، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، بیروت دارالفکر، بی‌تا، ج ۵، ص ۴۷۹.
  31. ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج ۷، ص ۴۴۳.
  32. ابن‌الجوزی، المنتظم في تاريخ الأمم و الملوک، ج ۲، ص ۱۴۶.
  33. ابن کثیر الدمشقی، اسماعیل بن کثیر، البدایة و النهایة، تحقیق علی شیری، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۹۸۸م، ج ۲، ص ۳۵۸.