عذاب شش گروه به‌جهت شش خصلت ناروا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
خداوند شش گروه را به خاطر داشتن شش خصلت ناروا، کيفر می‌کند: عرب را به داشتن خوي عصبيّت (نژاد پرستي)، کدخدایان را به داشتن خوي تکبّر، حاکمان را به خوي ستمگري، دانشمندان را به خوي حسادت، بازرگانان را به خوي خيانت، روستائيان را به ناداني. علت هشدار به این شش گروه برای این است که بیشتر از دیگران در معرض افتادن به خصلت‌های ناروا هستند و به معنای ذاتی بودن این خصلت‌ها در این افراد نیست. | خداوند شش گروه را به خاطر داشتن شش خصلت ناروا، کيفر می‌کند: عرب را به داشتن خوي عصبيّت (نژاد پرستي)، کدخدایان را به داشتن خوي تکبّر، حاکمان را به خوي ستمگري، دانشمندان را به خوي حسادت، بازرگانان را به خوي خيانت، روستائيان را به ناداني. علت هشدار به این شش گروه برای این است که بیشتر از دیگران در معرض افتادن به خصلت‌های ناروا هستند و به معنای ذاتی بودن این خصلت‌ها در این افراد نیست. | ||
== متن حدیث == | == متن حدیث == | ||
{{ | {{نقل قول|أَمِيرِ الْمُؤْمِنِين(ع): إِنَّ اللَّهَ يُعَذِّبُ السِّتَّةَ بِالسِّتَّةِ الْعَرَبَ بِالْعَصَبِيَّةِ وَ الدَّهَاقِينَ بِالْكِبْرِ وَ الْأُمَرَاءَ بِالْجَوْرِ وَ الْفُقَهَاءَ بِالْحَسَدِ وَ التُّجَّارَ بِالْخِيَانَةِ وَ أَهْلَ الرَّسَاتِيقِ بِالْجَهْلِ | ||
خداوند شش گروه را به خاطر داشتن شش خصلت ناروا، کيفر می‌کند: عرب را به داشتن خوي عصبيّت (نژاد پرستي)، کدخدایان را به داشتن خوي تکبّر، حاکمان را به خوي ستمگري، دانشمندان را به خوي حسادت، بازرگانان را به خوي خيانت، روستائيان را به ناداني. <ref> کليني، محمد بن یعقوب، الکافي، تهران، دار الکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، 1407ق، ج8، ص162، حدیث170.</ref>}} | |||
== سند حدیث== | == سند حدیث== | ||
علامه مجلسی سند حدیث را ضعیف دانسته است. <ref> مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دوم، 1404ق، ج26، ص27.</ref> در سند حدیث یرفعونه آمده است <ref> کليني، محمد بن یعقوب، الکافي، تهران، دار الکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، 1407ق، ج8، ص162، حدیث170.</ref> به چنین روایاتی مرفوعه گویند یعنی راویان حدیث، مقداری از سلسله سند را ذکر نکرده‌اند و حدیث را به امیرمومنان(ع) رسانده‌اند و مرفوعه بودن حدیث یکی از دلایل ضعیف بودن حدیث است.<ref>سند، محمد، بحوث فى مبانى علم الرجال، قم، مدين، چاپ دوم، 1429ق، ص41. </ref> | علامه مجلسی سند حدیث را ضعیف دانسته است. <ref> مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دوم، 1404ق، ج26، ص27.</ref> در سند حدیث یرفعونه آمده است <ref> کليني، محمد بن یعقوب، الکافي، تهران، دار الکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، 1407ق، ج8، ص162، حدیث170.</ref> به چنین روایاتی مرفوعه گویند یعنی راویان حدیث، مقداری از سلسله سند را ذکر نکرده‌اند و حدیث را به امیرمومنان(ع) رسانده‌اند و مرفوعه بودن حدیث یکی از دلایل ضعیف بودن حدیث است.<ref>سند، محمد، بحوث فى مبانى علم الرجال، قم، مدين، چاپ دوم، 1429ق، ص41. </ref> | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۳: | ||
'''2. تکبر کدخدایان''' | '''2. تکبر کدخدایان''' | ||
کبر براي خود امتياز ديدن و خود را به داشتن اين امتياز، برتر از ديگران دانستن است. هرگاه اين باور در رفتار و گفتار آدمي خود نمايي کند، وی را متکبر نامند.<ref> شجاعي، محمد ، مقالات، انتشارات سروش، ج2،ص 306.</ref> | کبر براي خود امتياز ديدن و خود را به داشتن اين امتياز، برتر از ديگران دانستن است. هرگاه اين باور در رفتار و گفتار آدمي خود نمايي کند، وی را متکبر نامند.<ref>شجاعي، محمد ، مقالات، انتشارات سروش، ج2،ص 306.</ref> | ||
دهقان همان کدخدايان را گويند که رياست دهاتيان را در دست دارند.<ref> بستانى، فؤاد افرام، فرهنگ ابجدى، تهران، اسلامی، چاپ دوم، 1375ش، ص400.</ref> از آنجا که رياست نيازمند گنجايش روحي خاصي است از همين رو آلودگي به خوي تکبّر در آنان فراهم است و آنان بايد بيش از ديگر دهاتيان مراقب خود باشند. | دهقان همان کدخدايان را گويند که رياست دهاتيان را در دست دارند.<ref> بستانى، فؤاد افرام، فرهنگ ابجدى، تهران، اسلامی، چاپ دوم، 1375ش، ص400.</ref> از آنجا که رياست نيازمند گنجايش روحي خاصي است از همين رو آلودگي به خوي تکبّر در آنان فراهم است و آنان بايد بيش از ديگر دهاتيان مراقب خود باشند. | ||
{{نقل قول|مام باقر(ع): «هر کس ذره اي از کبر در دلش باشد، وارد بهشت نمي شود».<ref>کليني، محمد بن یعقوب، الکافي، تهران، دار الکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، 1407ق، ج2، ص310، حدیث6.</ref> | |||
'''3. ستم‌گری حاکمان''' | '''3. ستم‌گری حاکمان''' | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۴: | ||
'''4. حسادت دانشمندان''' | '''4. حسادت دانشمندان''' | ||
چون نعمت دانش، بيش از هر نعمت ديگري جاذبه دارد، زمينه حسادت در دانشمندان بيش از ديگران است. | چون نعمت دانش، بيش از هر نعمت ديگري جاذبه دارد، زمينه حسادت در دانشمندان بيش از ديگران است. | ||
{{نقل قول| امام باقر(ع): حسد ايمان را مي‌خورد همچنانکه آتش، هيزم را مي‌خورد.<ref> کليني، محمد بن یعقوب، الکافي، تهران، دار الکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، 1407ق، ج2، ص306، حدیث2.</ref>}} | |||
'''5. خیانت بازرگانان''' | '''5. خیانت بازرگانان''' | ||
بازرگانان نياز زندگي مردم را فراهم مي‌کنند و مردم ناچارند به هر بهايي نياز خود را فراهم کنند. روح سوداگري بازرگانان زمينه مناسبي است براي سوء استفاده از اين شرايط اجتماعي می‌شود. بايد بسيار مراقب باشند تا به اعتماد همگاني، خيانت نورزند. | بازرگانان نياز زندگي مردم را فراهم مي‌کنند و مردم ناچارند به هر بهايي نياز خود را فراهم کنند. روح سوداگري بازرگانان زمينه مناسبي است براي سوء استفاده از اين شرايط اجتماعي می‌شود. بايد بسيار مراقب باشند تا به اعتماد همگاني، خيانت نورزند. | ||
{{نقل قول|پيامبر اکرم(ص): «بازرگانان خيانت کار، بدترين مردمانند». <ref> مجلسي، محمد باقر، بحارالأنوار، ج103، ص103، حدیث55.</ref>}} | |||
'''6. جهالت روستانشینان''' | '''6. جهالت روستانشینان''' | ||
نسخهٔ ۱۲ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۳۵
 | این مقاله هماکنون به دست Fabbasi در حال ویرایش است. |
در حديثي آمده است: خداوند شش گروه را به خاطر داشتن شش خوي بد، کيفر کند، متن حديث و توضيح آن را بيان کنيد؟
خداوند شش گروه را به خاطر داشتن شش خصلت ناروا، کيفر می‌کند: عرب را به داشتن خوي عصبيّت (نژاد پرستي)، کدخدایان را به داشتن خوي تکبّر، حاکمان را به خوي ستمگري، دانشمندان را به خوي حسادت، بازرگانان را به خوي خيانت، روستائيان را به ناداني. علت هشدار به این شش گروه برای این است که بیشتر از دیگران در معرض افتادن به خصلت‌های ناروا هستند و به معنای ذاتی بودن این خصلت‌ها در این افراد نیست.
متن حدیث
| « | أَمِيرِ الْمُؤْمِنِين(ع): إِنَّ اللَّهَ يُعَذِّبُ السِّتَّةَ بِالسِّتَّةِ الْعَرَبَ بِالْعَصَبِيَّةِ وَ الدَّهَاقِينَ بِالْكِبْرِ وَ الْأُمَرَاءَ بِالْجَوْرِ وَ الْفُقَهَاءَ بِالْحَسَدِ وَ التُّجَّارَ بِالْخِيَانَةِ وَ أَهْلَ الرَّسَاتِيقِ بِالْجَهْلِ
|
» |
سند حدیث
علامه مجلسی سند حدیث را ضعیف دانسته است. [۲] در سند حدیث یرفعونه آمده است [۳] به چنین روایاتی مرفوعه گویند یعنی راویان حدیث، مقداری از سلسله سند را ذکر نکرده‌اند و حدیث را به امیرمومنان(ع) رسانده‌اند و مرفوعه بودن حدیث یکی از دلایل ضعیف بودن حدیث است.[۴]
عذاب شش گروه به خاطر شش خصلت ناروا
1. تعصب عربی
عصبيّت و تعصّب همان پشتيباني کردن ستمگرانه از خويشان و هم ولايتي‌ها یا فرهنگ‌های بدون پشتوانه دینی و عقلانی است، که امروزه با مفهوم «نژاد پرستي» از آن ياد مي شود. شخصی از امام سجاد(ع) از معناي عصبيّت پرسيد؟ حضرت فرمود: آن عصبيّت گناه به شمار مي‌آيد که آدمي بدان، قوم و تيره خود را از خوبان ديگران، برتر داند. (وگرنه) دوست داشتن قوم خود، عصبيّت نيست، بلکه ياري رساندن بر ستم آنان، عصبيّت است.[۵] نژاد پرستي برجسته‌ترين ويژگي عرب جاهلي بوده است، از همين رو تهديد به کيفر الهي شده‌اند.
2. تکبر کدخدایان
کبر براي خود امتياز ديدن و خود را به داشتن اين امتياز، برتر از ديگران دانستن است. هرگاه اين باور در رفتار و گفتار آدمي خود نمايي کند، وی را متکبر نامند.[۶]
دهقان همان کدخدايان را گويند که رياست دهاتيان را در دست دارند.[۷] از آنجا که رياست نيازمند گنجايش روحي خاصي است از همين رو آلودگي به خوي تکبّر در آنان فراهم است و آنان بايد بيش از ديگر دهاتيان مراقب خود باشند. {{نقل قول|مام باقر(ع): «هر کس ذره اي از کبر در دلش باشد، وارد بهشت نمي شود».[۸]
3. ستم‌گری حاکمان
ستم کردن همان آسيب رساندن به جان، مال و آبروي ديگران است. فرمانده‌هان و حاکمان کشور، داراي قدرت و اعمال نظر مي‌باشند، زمينه ستمگري در آنان بيش از ديگران فراهم است، از همين رو آنان بايد بيش از ديگران مراقب باشند تا بر کسي ستم روا ندارند.
4. حسادت دانشمندان
چون نعمت دانش، بيش از هر نعمت ديگري جاذبه دارد، زمينه حسادت در دانشمندان بيش از ديگران است.
| « | امام باقر(ع): حسد ايمان را مي‌خورد همچنانکه آتش، هيزم را مي‌خورد.[۹] | » |
5. خیانت بازرگانان
بازرگانان نياز زندگي مردم را فراهم مي‌کنند و مردم ناچارند به هر بهايي نياز خود را فراهم کنند. روح سوداگري بازرگانان زمينه مناسبي است براي سوء استفاده از اين شرايط اجتماعي می‌شود. بايد بسيار مراقب باشند تا به اعتماد همگاني، خيانت نورزند.
| « | پيامبر اکرم(ص): «بازرگانان خيانت کار، بدترين مردمانند». [۱۰] | » |
6. جهالت روستانشینان
روستا نشينان در گذشته به خاطر محدوديت جغرافيايي، نمي‌توانستند همراه با فرهنگ و تمدن، پيش روند. از اين رو بیسوادی و در نتیجه بی‌خبری از آداب و رسوم درست و منطقی در ميان آنان رواج داشت، دسترسي نداشتن به آموزه‌هاي ديني و عالمان دين، باعث ترک برخی از واجبات و انجام برخی از محرّمات مي‌گرديد. البته بايسته است به اين نکته توجه داشته باشيم که در شرايط کنوني، نوع زندگي روستائيان با گذشته تفاوت بسيار پيدا کرده است، در اين دوران دسترسي به دانش و آموزه‌هاي ديني به راحتي در روستاها امکان پذير گشته است و بسياري از روستائيان به قلّه‌هاي دانش گام نهاده‌اند و دين داري آنان در مواقعي بهتر از ديگر مؤمنان باشد.
چند نکته دارای اهمیت
- مرفوعه بودن حدیث به معنای ضعیف بودن سند آن است نه اینکه جعلی و دروغ باشد، از این‌رو ممکن است که راویانی که نام‌شان در سند به هر دلیلی نیامده است، ثقه بودند و ضعیف بودن این روایت به معنای روا بودن این خصلت‌ها نیست.
- خصلت‌هاي ناروا و زشت، براي همه اصناف مردم زشت است. ليکن از آن رو که اين شش گروه زمينه بیشتری براي آلودگي به اين شش خصلت دارند، آنان تهديد به کيفر شده‌اند.
- اين سخن، هشداری بر اين شش گروه است تا بيش از ديگران مراقب خود باشند نه آن که آنها ذاتاً داراي چنين اخلاقي هستند. در میان علما، حاکمان کشورها و بزرگان طایفه و قبیله و نیز روستانشینان افراد زیادی هستند که اهل تقوا بوده و دستورات الهی را همواره مد نظر داشتند.
منابع
- ↑ کليني، محمد بن یعقوب، الکافي، تهران، دار الکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، 1407ق، ج8، ص162، حدیث170.
- ↑ مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دوم، 1404ق، ج26، ص27.
- ↑ کليني، محمد بن یعقوب، الکافي، تهران، دار الکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، 1407ق، ج8، ص162، حدیث170.
- ↑ سند، محمد، بحوث فى مبانى علم الرجال، قم، مدين، چاپ دوم، 1429ق، ص41.
- ↑ کليني، محمد بن یعقوب، الکافي، تهران، دار الکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، 1407ق، ج2، ص308، حدیث7.
- ↑ شجاعي، محمد ، مقالات، انتشارات سروش، ج2،ص 306.
- ↑ بستانى، فؤاد افرام، فرهنگ ابجدى، تهران، اسلامی، چاپ دوم، 1375ش، ص400.
- ↑ کليني، محمد بن یعقوب، الکافي، تهران، دار الکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، 1407ق، ج2، ص310، حدیث6.
- ↑ کليني، محمد بن یعقوب، الکافي، تهران، دار الکتب الاسلاميه، چاپ چهارم، 1407ق، ج2، ص306، حدیث2.
- ↑ مجلسي، محمد باقر، بحارالأنوار، ج103، ص103، حدیث55.