حدیث «علی ممسوس فی ذات الله»: تفاوت میان نسخه‌ها
(←سند) |
|||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
== سند == | == سند == | ||
حدیث عَلِیٌ مَمْسُوسٌ فِی ذَاتِ اللَّهِ، در کتاب چهل حدیث نوشته [[منتجب‌الدین رازی]] از [[پیامبر(ص)]] نقل شده است. درباره اینکه مذهب منتجب‌الدین رازی شیعه بوده یا سنی اختلاف‌نظر است. | حدیث عَلِیٌ مَمْسُوسٌ فِی ذَاتِ اللَّهِ، در کتاب چهل حدیث نوشته [[منتجب‌الدین رازی]] از [[پیامبر(ص)]] نقل شده است.<ref>منتجب الدین رازی، علی، الأربعون حدیثا عن أربعین شیخا من أربعین صحابیا فی فضائل الإمام أمیر المؤمنین (علیه السلام)، قم، مدرسه الإمام المهدی، چاپ اول، ۱۴۰۸ق، ص۵۴، حدیث ۲۶.</ref> درباره اینکه مذهب منتجب‌الدین رازی شیعه بوده یا سنی اختلاف‌نظر است. | ||
سلیمان بن احمد یکی از راویان سلسه‌سند این روایت ناشناخته است و در کتاب‌های رجالی شیعه نیامده است. نام هارون بن سلیمان بَصْری نیز در کتاب‌های رجالی شیعه و سنی ذکر نشده است. سُفیان بن بِشر کوفی در کتاب‌های رجالی شیعه ذکر نشده<ref>رک: علی نمازی شاهرودی، مستدرکات علم رجال الحدیث، تهران، حیدری، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۸۹.</ref> و در کتاب‌های اهل سنت توثیق نشده است. به گفته محمد جواهری رجال‌شناس شیعه، یزید بن ابی‌زیاد ناشناخته<ref>محمد جواهری، المفید من معجم رجال الحدیث، ص۶۶۹.</ref> و بر اساس کتب اهل سنت، اسحاق بن کَعْبِ بن عُجْرَه نیز مجهول است.<ref>رک: ابن حجر عسقلانی، احمد، تقریب التهذیب، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۸۴.</ref> کعب بن عجره پدر اسحاق، از اصحاب پیامبر(ص) و امام علی(ع) نیز ناشناخته توصیف شده است.<ref>رک: خوئی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۵، ص۱۲۰؛ محمد جواهری، المفید من معجم رجال الحدیث، ص۴۷۴.</ref> تنها عبدالرحمان بن عبدالله حَصیری بَصیر توسط برخی رجال‌شناسان اهل سنت ثقه دانسته شده است.<ref>رک: ذهبی، محمد، الکاشف فی معرفه من له روایه فی کتب السته، الکاشف فی معرفه من له روایه فی کتب السته، جده، دار القبله للثقافه الاسلامیه، چاپ اول، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۶۳۲؛ سبکی، عبد الوهاب، طبقات الشافعیه الکبری، بی‌جا، دار إحیاء الکتب العربیه بی‌تا، ج۷، ص۱۵۰.</ref> | سلیمان بن احمد یکی از راویان سلسه‌سند این روایت ناشناخته است و در کتاب‌های رجالی شیعه نیامده است. نام هارون بن سلیمان بَصْری نیز در کتاب‌های رجالی شیعه و سنی ذکر نشده است. سُفیان بن بِشر کوفی در کتاب‌های رجالی شیعه ذکر نشده<ref>رک: علی نمازی شاهرودی، مستدرکات علم رجال الحدیث، تهران، حیدری، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۸۹.</ref> و در کتاب‌های اهل سنت توثیق نشده است. به گفته محمد جواهری رجال‌شناس شیعه، یزید بن ابی‌زیاد ناشناخته<ref>محمد جواهری، المفید من معجم رجال الحدیث، ص۶۶۹.</ref> و بر اساس کتب اهل سنت، اسحاق بن کَعْبِ بن عُجْرَه نیز مجهول است.<ref>رک: ابن حجر عسقلانی، احمد، تقریب التهذیب، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۸۴.</ref> کعب بن عجره پدر اسحاق، از اصحاب پیامبر(ص) و امام علی(ع) نیز ناشناخته توصیف شده است.<ref>رک: خوئی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۵، ص۱۲۰؛ محمد جواهری، المفید من معجم رجال الحدیث، ص۴۷۴.</ref> تنها عبدالرحمان بن عبدالله حَصیری بَصیر توسط برخی رجال‌شناسان اهل سنت ثقه دانسته شده است.<ref>رک: ذهبی، محمد، الکاشف فی معرفه من له روایه فی کتب السته، الکاشف فی معرفه من له روایه فی کتب السته، جده، دار القبله للثقافه الاسلامیه، چاپ اول، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۶۳۲؛ سبکی، عبد الوهاب، طبقات الشافعیه الکبری، بی‌جا، دار إحیاء الکتب العربیه بی‌تا، ج۷، ص۱۵۰.</ref> | ||
== دلالت و تفسیر == | == دلالت و تفسیر == | ||
ممسوس یعنی مجذوب، شیفته و به اصطلاح، دیوانه کسی بودن؛ علامه مجلسی در توضیح این حدیث می‌نویسد: علی «ع» آزار و اذیت‌ها را برای رضای خدا و نزدیک شدن به خداوند تحمل می‌کند و این بیانگر شدت محبت حضرت به خداوند و بیانگر پیروی حضرت از رضایت الهی است؛ گویا که آن حضرت مجنون خداست و همین است که در صفات مؤمنان آمده است که مردم آنها را دیوانه می‌پندارند و احتمال دارد ممسوس به معنای مخلوط شدن باشد یعنی گوشت و خون علی «ع» با محبت الهی مخلوط شده است.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، دار احیاءالتراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۳۱۳.</ref> | ممسوس یعنی مجذوب، شیفته و به اصطلاح، دیوانه کسی بودن؛ علامه مجلسی در توضیح این حدیث می‌نویسد: علی «ع» آزار و اذیت‌ها را برای رضای خدا و نزدیک شدن به خداوند تحمل می‌کند و این بیانگر شدت محبت حضرت به خداوند و بیانگر پیروی حضرت از رضایت الهی است؛ گویا که آن حضرت مجنون خداست و همین است که در صفات مؤمنان آمده است که مردم آنها را دیوانه می‌پندارند و احتمال دارد ممسوس به معنای مخلوط شدن باشد یعنی گوشت و خون علی «ع» با محبت الهی مخلوط شده است.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، دار احیاءالتراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۳۱۳.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۵۳
 | این مقاله هماکنون به دست A.ahmadi در حال ویرایش است. |
در مورد حدیث «علی ممسوس فی ذات الله» توضیح دهید؟
 | |
| اطلاعات حدیث | |
|---|---|
| موضوع | فضائل امام علی(ع) |
پاسخ اجمالی:
با توجه به مجهول بودن برخی از راویان، این حدیث از منظر رجالی معتبر نمی‌باشد.
از نظر دلالی ممسوس به معنای مجنون (دیوانه) است، همان گونه که مجنون از گفتار دیگران باک ندارد، علی (علیه السلام) نیز در راه خدا باک ندارد که دیگران درباره او چگونه قضاوت کنند. یا اینکه ممسوس به معنای مخلوط شدن است یعنی گوشت و خون علی «ع» با محبت الهی مخلوط شده است.
متن و ترجمه
| « | «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): لَا تَسُبُّوا عَلِیّاً فَإِنَّهُ مَمْسُوسٌ فِی ذَاتِ اللَّهِ تَعَالَی»[۱] | » |
| « | پیامبر(ص): «علی را سَبّ نکنید زیرا او در ذات خدای بلند‌مرتبه ممسوس است (شیفته و بی‌قرار ذات خدا است).» | » |
سند
حدیث عَلِیٌ مَمْسُوسٌ فِی ذَاتِ اللَّهِ، در کتاب چهل حدیث نوشته منتجب‌الدین رازی از پیامبر(ص) نقل شده است.[۲] درباره اینکه مذهب منتجب‌الدین رازی شیعه بوده یا سنی اختلاف‌نظر است.
سلیمان بن احمد یکی از راویان سلسه‌سند این روایت ناشناخته است و در کتاب‌های رجالی شیعه نیامده است. نام هارون بن سلیمان بَصْری نیز در کتاب‌های رجالی شیعه و سنی ذکر نشده است. سُفیان بن بِشر کوفی در کتاب‌های رجالی شیعه ذکر نشده[۳] و در کتاب‌های اهل سنت توثیق نشده است. به گفته محمد جواهری رجال‌شناس شیعه، یزید بن ابی‌زیاد ناشناخته[۴] و بر اساس کتب اهل سنت، اسحاق بن کَعْبِ بن عُجْرَه نیز مجهول است.[۵] کعب بن عجره پدر اسحاق، از اصحاب پیامبر(ص) و امام علی(ع) نیز ناشناخته توصیف شده است.[۶] تنها عبدالرحمان بن عبدالله حَصیری بَصیر توسط برخی رجال‌شناسان اهل سنت ثقه دانسته شده است.[۷]
دلالت و تفسیر
ممسوس یعنی مجذوب، شیفته و به اصطلاح، دیوانه کسی بودن؛ علامه مجلسی در توضیح این حدیث می‌نویسد: علی «ع» آزار و اذیت‌ها را برای رضای خدا و نزدیک شدن به خداوند تحمل می‌کند و این بیانگر شدت محبت حضرت به خداوند و بیانگر پیروی حضرت از رضایت الهی است؛ گویا که آن حضرت مجنون خداست و همین است که در صفات مؤمنان آمده است که مردم آنها را دیوانه می‌پندارند و احتمال دارد ممسوس به معنای مخلوط شدن باشد یعنی گوشت و خون علی «ع» با محبت الهی مخلوط شده است.[۸]
فیض کاشانی در توضیح این حدیث می‌نویسد: خواجه نصیر الدین طوسی می‌گوید: انسان عارف به جایی می‌رسد که از خودش می‌بُرَّد و به خدا وصل می‌شود و همه قدرت‌ها را غرق در قدرت خدا می‌داند و همه دانش‌ها را برگرفته از دانش الهی می‌داند که هیچ چیزی از علم خدا دور نباشد و همه اراده‌ها را در اراده خدا حل شده می‌داند که هیچ اراده‌ای فوق اراده او نیست و هر کمالی از خداست. [۹]
بنابراین ممسوس در ذات خدا بودن یعنی امیر مؤمنان علی «ع» همه چیز را از خدا می‌داند و به قدرت و علم و اراده الهی یقین دارد و همه کمالات را در خدا جستجو می‌کند و غرق در خداست و چنین شخصی را نباید سب کرد زیرا همه صفات و کمالاتش خدایی است و آن حضرت همانند خداوند متعال است که از سرزنش هیچ سرزنش کننده‌ای، تأثیر نمی‌پذیرد و حق را می‌گوید حتی اگر همه عالم با آن مخالف باشند و باطل را رد می‌کند حتی اگر همه دنیامداران و ستمگران آن را ناپسند بدارند.[۱۰]
احمد رحمانی در کتاب امام علی بن ابی طالب می‌نویسد: ممسوس به معنای مجنون (دیوانه) است، همان گونه که مجنون از گفتار دیگران باک ندارد، علی (علیه السلام) نیز در راه خدا باک ندارد که دیگران درباره او چگونه قضاوت کنند.[۱۱]
هر چند روایت از نظر سندی اعتبار ندارد و قابل استناد نمی‌باشد؛ اما مفاد حدیث با آنچه از روایات دیگر در مورد خدامحور بودن امیرمومنان (سلام الله علیه) به دست می‌آید، منافاتی ندارد.
منابع
- ↑ منتجب الدین رازی، علی، الأربعون حدیثا عن أربعین شیخا من أربعین صحابیا فی فضائل الإمام أمیر المؤمنین (علیه السلام)، قم، مدرسه الإمام المهدی، چاپ اول، ۱۴۰۸ق، ص۵۴، حدیث ۲۶.
- ↑ منتجب الدین رازی، علی، الأربعون حدیثا عن أربعین شیخا من أربعین صحابیا فی فضائل الإمام أمیر المؤمنین (علیه السلام)، قم، مدرسه الإمام المهدی، چاپ اول، ۱۴۰۸ق، ص۵۴، حدیث ۲۶.
- ↑ رک: علی نمازی شاهرودی، مستدرکات علم رجال الحدیث، تهران، حیدری، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۸۹.
- ↑ محمد جواهری، المفید من معجم رجال الحدیث، ص۶۶۹.
- ↑ رک: ابن حجر عسقلانی، احمد، تقریب التهذیب، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۸۴.
- ↑ رک: خوئی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۵، ص۱۲۰؛ محمد جواهری، المفید من معجم رجال الحدیث، ص۴۷۴.
- ↑ رک: ذهبی، محمد، الکاشف فی معرفه من له روایه فی کتب السته، الکاشف فی معرفه من له روایه فی کتب السته، جده، دار القبله للثقافه الاسلامیه، چاپ اول، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۶۳۲؛ سبکی، عبد الوهاب، طبقات الشافعیه الکبری، بی‌جا، دار إحیاء الکتب العربیه بی‌تا، ج۷، ص۱۵۰.
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، دار احیاءالتراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۳۱۳.
- ↑ فیض کاشانی، محمد محسن، الوافی، اصفهان، کتابخانه امام أمیر المؤمنین، چاپ اول، ۱۴۰۶ق، ج۳، ص۵۱۵.
- ↑ کبیر مدنی، علی خان، ریاض السالکین فی شرح صحیفه سید الساجدین، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۳۴.
- ↑ رحمانی همدانی، احمد، الامام علی بن ابی طالب، بی جا، مرکز فرهنگی انتشاراتی منیر، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، ص۱۳۲.