سن ازدواج

سؤال

زمان مناسب برای ازدواج از منظر علم و دین چه موقع است؟

مقدّمه

ازدواج برای دختر و پسر امری است غریزی و فطری. هر زمان این غریزه و فطرت و رشد سنی و عقلی و اجتماعی بیدار شود و دختر و پسر نیاز به ازدواج در درونشان بیدار شود؛ این زمان زمان ازدواج آن شخص می‌باشد. این نیاز به ازدواج اکثراً بعد از سنّ بلوغ شرعی دختر و پسر می‌باشد. امّا زمان ظهور این نیاز در افراد متفاوت می‌باشد. اگر جوانی به «بلوغ جسمی» و «بلوغ عقلی» رسیده باشد آماده ازدواج می‌باشد. در افراد مؤمن و باهوش این بلوغ جسمی و عقلی زودتر حاصل می‌شود. پس سنّ ازدواج چیزی است نسبی که در افراد مختلف، جوامع مختلف متفاوت می‌باشد. ما در اینجا شرایطی را که یک شخص را به سنّ ازدواج می‌رساند مطرح می‌کنیم؛ که این شرایط باید در هر دختر و پسری باشد تا یک ازدواج موفّق داشته باشد. همچنین باید گفت که تعیین کردن سنّ برای ازدواج و یک نسخه پیچیدن برای همه افراد امری است اشتباه چون هر کسی در سنّی خاص این شرایط را دارا می‌باشد.

۱. رشد جسمانی

دختر و پسر باید از لحاظ جسمی به بلوغ برسند. یعنی دختر و پسر توانایی جنسی داشته باشند. تحقیقات نشان می‌دهد دختران در سن ۱۳ تا ۱۴ سالگی اکثراً بلوغ جنسی پیدا می‌کنند و تمام دختران تا سنّ ۱۷ سالگی بالغ می‌شوند؛ و در پسران نیز از سنّ ۱۴ الی ۱۷ سالگی تماماً بلوغ جنسی پیدا می‌کنند. اولین شرط برای ازدواج همین بلوغ جنسی است که عموماً در دختران در ۱۵ سالگی و در پسران در ۱۶ سالگی حاصل می‌شود. منظور از بلوغ جنسی این است که اندامهای جنسی دختر و پسر آمادگی مسائل زناشویی داشته باشند.

به عبارت دیگر بلوغ جنسی عبارتست از خواسته‌های فیزیولوژیکی و غریزی یک فرد؛ و ازدواج جوابی است به خواسته‌ها و هر چه بین این دو سؤال و جواب فاصله بیشتر باشد عقده‌های روانی بیشتر است.

۲. رشد عقلی

به یقین زمانی که فردی رشد فکری لازم جهت انتخاب همسر را نیافته است، نمی‌تواند اقدام به تصمیم برای ازدواج خود بنماید و چه بسا قدرت تشخیص مصلحت یا مفسده در ازدواج با فرد مورد نظر را ندارد، رشد فکری پس از بلوغ جسمانی رو به تکامل می‌رود. پس از بحران‌های بلوغ، فرد استعدادها، توانائیها و امکانات محیطی خود را بهتر می‌شناسد و نسبت به شخصیّت خود بیشتر آگاهی می‌یابد. در نتیجه تصمیماتش بیشتر از عقل نشأت می‌گیرد تا احساسات.

۳. رشد عاطفی

رشد عاطفی و احساسی از شرایط لازم برای ازدواج است و دارای محاسن و مزایای زیادی است. از جمله اینکه قدرت محرکه انسان است، عامل اتصال و پیوستگی و تلطیف انسانها و جوامع است، از مهمترین عوامل موفقیّت در زندگی زناشویی است. فرد برخوردار از رشد عاطفی، مهار احساسات منفی و مثبت خود را در دست دارد. او در ابراز خشم و ترس، گریه و شادی، محبّت و غیره در محدوده مورد قبول جامعه عمل می‌کند، نه همانند یک کودک. رشد عاطفی نیز مانند رشد عقلی به سنّ تقویمی نیست، بلکه به میزان یادگیری، تجارب فرد و از همه مهمتر تعامل عاطفی کودک با والدین و دیگر بزرگسالان آموخته می‌شود.

۴. رشد اجتماعی

رشد اجتماعی رابطه نزدیکی با رشد عقلی و رشد عاطفی دارد. انسان دارای چهار دنیای اجتماعی است: خانواده، مدرسه، شغل و دوستان که فرد را باید از نظر اجتماعی در آنها مورد ارزیابی و بررسی قرار داد. فردی که از رشد اجتماعی برخوردار است روابط اجتماعی (از جمله رابطه بین زن و شوهر) را بهتر درک می‌کند، به دیگران احترام می‌گذارد، حقوق دیگران را محترم می‌شمارد، نقش، وظایف و مسئولیتهای مربوط به خویش را به نحو أحسن انجام می‌دهد.

۵. رشد اخلاقی

روابط زناشویی همانند هر ارتباط اجتماعی دیگر بین انسانها با در نظر گرفتن ارزشهای اخلاقی و معنوی زن و مرد است که منجر به سعادت و معنویت زندگی آنان می‌گردد. بسیاری از امور و مسائل زندگی زناشویی در چهارچوب اخلاق و فضایل اخلاقی قابل حلّ است و هر اندازه زن و شوهر متخلّق به اخلاق و رفتار پسندیده مانند صداقت و گذشت، درستی و فداکاری و… باشند زندگی شان از سلامت و آرامش بیشتری برخوردار خواهد بود.

اگر دختر و پسر این شرایط را دارا بودند می‌توانند ازدواج نمایند. البته باید دانست مناطق، محیطها، جامعه‌ها، نسلها، نژادها، قبیله‌ها، خانواده‌ها و افراد (تفاوتهای فردی)، در این زمینه یکسان نیستند، بلکه تفاوتهایی با هم دارند، مثلاً در سرزمینهای «گرمسیر» بلوغ جنسی زودتر فرا می‌رسد تا مناطق «سردسیر»؛ و در محیطهای باز و شلوغ که برخورد زن و مرد و دختر و پسر بیشتر است، و در محیطهای غیرمذهبی و بی بند و بار که مسائل محرم و نامحرم و حجاب و عفّت کمتر رعایت می‌شود، بلوغ جنسی زودتر فرا می‌رسد تا در محیطهای مذهبی و پاک و با عفّت و پایبند به قوانین شرعی؛ و در خانواده‌های غیرمؤدب و بی فرهنگ که رعایت حفظ مسائل جنسی را نمی‌کنند و احیاناً بچه‌ها شاهد مسائل جنسی (کلامی و غیرکلامی) پدر و مادر خود هستند، بلوغ جنسی زودتر فرا می‌رسد تا خانواده‌هایی که این مسائل را رعایت می‌کنند. کمیّت و کیفیّت خوراک و غذا نیز در این موضوع تأثیر دارد؛ آنهایی که غذای بیشتر و قوی تر می‌خورند، بلوغ جنسی شان سریعتر است. آنچه که آمار و تحقیقات نشان می‌دهد، حاکی از آن است که بهترین سن ازدواج برای پسران ۱۹ سال و برای دختران ۱۶ سال می‌باشد. البته این سن متوسط است ممکن است پسر یا دختری زودتر از این نیاز به همسر داشته باشد، که باید اقدام شود. در مسئله ازدواج نباید بیشتر به مسائل اقتصادی توجه کرد و ازدواج را به تأخیر انداخت که اگر به تأخیر بیفتد باید شاهد فساد و فحشاء در جامعه بود. جوان اگر هنگام ازدواج نتواند ازدواج نماید تحت فشارهای جنسی و روانی از راه‌های غیرصحیح خود را ارضاء خواهد کرد. تحقیقات نشان می‌دهد که اگر جوانان خوب آموزش ببینند هم زندگی لذّت بخشی بعد از ازدواج خواهند داشت و هم فرزندانِ کسانی که در سنین گفته شده ازدواج کنند سالم‌تر و باهوش تر خواهند بود و در آینده با فاصله سنی کم ارتباط بهتری با فرزندان خود خواهند داشت.

نکته ۱: دوست گرامی؛ بهترین زمان برای ازدواج همان اوایل جوانی می‌باشد که در این سنین اگر بیم گناه و فشار غریزه جنسی وجود داشته باشد، ازدواج واجب است حتی اگر موجب ترک تحصیل می‌شود (گرچه جمع بین ازدواج و تحصیل عملاً ممکن است) حتی اگر بدانید که دیر ازدواج کردن، موجب به گناه افتادن شما نمی‌گردد، و ازدواج خللی در تحصیل شما به وجود نمی‌آورد، تأخیر ازدواج روا نمی‌باشد و بهتر است که شما به سنت نبوی تأسی جویید و اقدام به ازدواج نمایید.

نکته ۲؛ معمولاً در شرایط شما ازدواج چندان خللی به تحصیل شما نخواهد داشت. حتی ازدواج موجب برکت تحصیل شما نیز می‌گردد. ضمناً به این نکته نیز توجه داشته باشید که مشکلات بعد از ازدواج طبیعی می‌باشد و مهم انجام وظیفه می‌باشد.

مطالعه بیشتر

رجبیان، زهره، سن ازدواج دختران، تهران: سفیر صبح: شورای فرهنگی اجتماعی زنان، ۱۳۸۰.