استدلال اهل‌بیت(ع) به حدیث غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

(←‏امام حسین(ع): اصلاح و اضافه کردن پاراگراف)
خط ۴۱: خط ۴۱:


==مطالعه بیشتر ==
==مطالعه بیشتر ==
* الغدیر، ج۱، ص۳۲۷، المناشدة و الاحتجاج بحديث الغدير الشريف‏.
* الغدیر، عبد الحسین امینی، ج۱، ص۳۲۷‏.
* احتجاج، ج۱، ص۲۹۶ الی ۳۰۶ و ج۲، ص۵۹، احمد بن علی طبرسی، مترجم، بهزاد جعفری، دارالکتب الاسلامی.
* کتاب المناشده و الاحتجاج بحديث الغدير، عبد الحسین امینی.
*احتجاج، ج۱، ص۲۹۶ الی ۳۰۶ و ج۲، ص۵۹، احمد بن علی طبرسی، مترجم، بهزاد جعفری، دارالکتب الاسلامی.
* ناسخ التواریخ امام حسین(ع) میرزا محمد تقی سپهر، ۱۵۳ تا ۱۵۶ ـ بازنویسی، محمد محمدی اشتهاردی.
* ناسخ التواریخ امام حسین(ع) میرزا محمد تقی سپهر، ۱۵۳ تا ۱۵۶ ـ بازنویسی، محمد محمدی اشتهاردی.



نسخهٔ ‏۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۰:۰۱

سؤال

کدامیک از ائمه به حدیث غدیر استدلال کرده‌اند؟ کِی و کجا؟


درگاه‌ها
درگاه غدیر.png


امام علی(ع)، فاطمه زهرا(ع)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع) از افرادی بودند که برای اثبات امامت و حقانیت خود به حدیث غدیر استدلال نموده‌اند.

امام علی(ع)

امام علی(ع) در چند مورد برای اثبات حق خویش، با یادآوردی ماجرای غدیر به حدیث غدیر استدلال کرده است.

استدلال به حدیث غدیر در جلسه شورای شش نفره برای تعیین خلیفه بعد از عمر بن خطاب: حضرت برای اولویت خود بر دیگران بعد از استدلال‌های فراوانی که با اهل شوری داشتند، فرمود:

استدلال به حدیث غدیر در ایام خلافت عثمان: امیرمومنان در جمعی از انصار و قریش در زمان خلافت عثمان، به خطبه رسول(ص) در غدیر خم و نزول آیه اکمال[۲] و بیعت ابی‌بکر و عمر و مردم با خود تصریح کرد و آنها گفتند یا علی خوب حفظ کرده‌ای و ما قسمت‌هایی از این خطبه را فراموش کرده بودیم.[۳]

استدلال به حدیث غدیر در ایام خلافت خود: حضرت علی(ع) در روز «رحبه» در ايام خلافتش مردم را براي ياد آوري روز «غدير» گرد آورد و به آنها فرمود: «شما را به خدا سوگند مي دهم، هر مسلماني از پيامبر شنيده كه در روز غدير چه فرمود، بپا خيزد و آنچه را شنيده شهادت دهد و بجز كسي كه در آن روز پيامبر را مي‌ديده بپا نخيزد»؛ عده‌ای از صحابه بپا خاستند و به آنچه در مورد نصّ غدير شنيده و شاهد بودند شهادت دادند.[۴] در روایت دیگر آمده است زید بن ارقم شهادت نداد و امام او را نفرین کرد و بیناییش را از دست داد.[۵]

احتجاج امیرمومنان(ع) به حدیث غدیر در مقابل گروهی از مهاجر و انصار؛ احتجاج در مقابل جمع مردم کوفه بعد از به خلافت رسیدن؛ احتجاج در جنگ جمل؛ احتجاج در جنگ صفین و ... از جمله مواردی است که تاریخ استدلال امام به حدیث غدیر را برای اثبات حقانیت خود ثبت کرده است.[۶]

علامه اميني علاوه بر کتاب الغدیر، كتاب مستقلي در اين موضوع دارند به نام (المناشده و الاحتجاج بحديث الغدير). علامه امینی روايات اهل سنّت را با سند در این کتاب ذكر مي‌كند.

فاطمه زهرا(س)

ابن جزری از علمای اهل سنت در روایتی آورده است که حضرت زهرا(س) فرمود:

محمود بن لبید گوید بعد از وفات رسول الله(ص) فاطمه در کنار قبر شهدای احد حاضر شده و گریه می‌کرد، از آن حضرت پرسیدم: آیا رسول خدا قبل از وفاتش به امامت علی تصریح کرده بود؟ فرمود:

محمود بن لبید گفت: همینطور است اما من می‌خواهم آنچه را که پیامبر به شما گفته است را بشنوم. فاطمه(ع) فرمود: خدا را شاهد می‌گیرم که از پدرم شنیدم فرمود: علی بهترین جانشین است که برای شما گذاشته‌ام و او امام و خلیفه بعد از من است و دو فرزندم و نه نفر از فرزندان حسین ائمه نیکان هستند... .[۹]

امام حسن مجتبی(ع)

امام حسن(ع) در سال ۴۱ هجری و در جریان صلح با معاویه در اینکه پس از پیامبر اکرم(ص) چه کسی شایسته مقام امامت بود، به حدیث غدیراستدلال کرد و فرمود:

این خطبه را شیخ طوسی با اندک تفاوتی در الامالی آورده است.[۱۱]

امام حسین(ع)

امام حسین(ع) در سال ۵۸ یا ۵۹ هجری قمری، قبل از مرگ معاویه در سفر به مکه برای حج، بنی‌هاشم و شیعیان را در سرزمین مِنا، دور خود جمع کرد و با سخنانی معاویه را غصب کننده خلافت دانست و برای فضیلت امیرمومنان(ع)، به حدیث غدیر خم استناد کرد و از مردم پرسید:


مطالعه بیشتر

  • الغدیر، عبد الحسین امینی، ج۱، ص۳۲۷‏.
  • کتاب المناشده و الاحتجاج بحديث الغدير، عبد الحسین امینی.
  • احتجاج، ج۱، ص۲۹۶ الی ۳۰۶ و ج۲، ص۵۹، احمد بن علی طبرسی، مترجم، بهزاد جعفری، دارالکتب الاسلامی.
  • ناسخ التواریخ امام حسین(ع) میرزا محمد تقی سپهر، ۱۵۳ تا ۱۵۶ ـ بازنویسی، محمد محمدی اشتهاردی.

منابع

  1. ابن مردویه اصفهانی، احمد بن موسی، مناقب علي بن أبي طالب وما نزل من القرآن في علي، قم، دار الحدیث، چاپ دوم، 1424ق/1382ش، ص132.
  2. سوره مائده، آیه۳.
  3. قندوزی، سلیمان بن ابراهیم، ينابيع المودة لذوي القربى، دار الأسوة للطباعة والنشر، چاپ اول، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۳۴۷. شیخ صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمه، قم، مؤسسة النشر الإسلامي، ۱۴۰۵ق، ص۲۷۷.
  4. ابن حجر، الاصابه، بیروت، دار الكتب العلمية، چاپ اول، ۱۴۱۵ق، ج۷، ص۱۳۶. ابن اثیر، علی بن ابی الکرم، اسد الغابه، بیروت، دار الكتاب العربي، ج3، ص307.
  5. ابن ابی الحدید، عبد الحمید بن هبه الله، شرح نهج البلاغه، قم، کتابخانه مرعشی نجفی، ۱۴۰۴ق، ج۴، ص۷۴.
  6. امینی، عبدالحسین، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، قم، مركز الغدير للدراسات الاسلاميه‏، چاپ اول، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۳۳۴. ص۳۳۹. ص۳۷۸ و ص۳۹۴.
  7. ابن جزری، محمد، أسنى المطالب فى مناقب الإمام على، بی‌جا، بی‌نا، بی‌تا، ج۱، ص۵۰.
  8. خزاز رازى، على بن محمد، كفاية الأثر في النصّ على الأئمة الإثني عشر ، قم، نشر بیدار، ۱۴۰۱ ق، ص۱۹۸.
  9. خزاز رازى، على بن محمد، كفاية الأثر في النصّ على الأئمة الإثني عشر ، قم، نشر بیدار، ۱۴۰۱ ق، ص۱۹۸.
  10. قندوزی حنفی، سلیمان بن ابرهیم، ینابیع الموده لذوي القربى، بی‌جا، دار الأسوة للطباعة والنشر، چاپ اول، ۱۴۱۶ق، ج۳، ص۳۶۹.
  11. طوسى، محمد بن الحسن، الأمالي، قم، دار الثقافه، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ص۵۶۶، مجلس۲۱.
  12. مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحار الأنوار، بيروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۳۳، ص۱۸۳. امینی، عبدالحسین، الغدیر، ج۱، ص۳۹۸.