حضرت مریم(س): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
== جایگاه== | == جایگاه== | ||
{{نوشتار اصلی|الگو بودن حضرت مریم(س)|زنان اسوه در قرآن}} | {{نوشتار اصلی|الگو بودن حضرت مریم(س)|زنان اسوه در قرآن}} | ||
قرآن، مریم(س) را | قرآن، مریم(س) را الگو برای همه مؤمنان معرفی کرده است: {{قرآن||ترجمه=و خداوند برای مؤمنان به ... مریم دختر عمران مَثَل زده که دامان خود را پاک نگه داشت.|سوره=|آیه=}}<ref>سوره تحریم، آیات۱۱-۱۲.</ref> قرآن، آیه ۴۲ سوره آل‌عمران براى حضرت مريم(س) مقاماتى مانند برگزیده شدن و طهارت را برشمرده است: {{نقل قول|{{قرآن|يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَىٰ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ|ترجمه={{سخ}}(فرشتگان): اى مريم، خداوند تو را برگزيده، پاک ساخته و تو را بر زنان جهان برترى داده است|سوره=آل‌عمران|آیه=۴۲}}}}در قرآن نام هیچ زنی جز مریم برده نشده است. براساس آیات قرآن، فرشتگان با مریم سخن گفتند.<ref>سوره آل‌عمران، آیه۴۲-۴۳.</ref> در دو جای قرآن خداوند به عفت و پاکدامنی حضرت مریم تصریح دارد.<ref>سورهٔ تحریم، آیه ۱۲ و سورهٔ انبیاء، آیه ۹۱.</ref> و همچنین او را صدیقه<ref>سوره مائده، آیه۷۵.</ref> به معنای بسیار راستگو، معرفی می‌کند.<ref>حضرت مریم(س)، نماد نیایش، ناهید طیبی، فرهنگ کوثر 1377 شماره 22</ref> خداوند در قرآن به مریم(س) دستور عبادت می‌دهد<ref>سوره آل عمران، آیهٔ ۴۳.</ref>و او را از قانتین می‌شمارد.<ref>سوره تحریم آیه ۱۲</ref> مفسران قانتین را پیوسته در طاعت خدا بودن، معنا کرده‌اند.<ref>تفسير احسن الحديث، علی اکبر قرشی، ج۱۱، ص: ۲۴۵</ref> | ||
قرطبی، مفسر [[قرن هفتم]]،<ref>قرطبی، الجامع لأحكام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج۴، ص۸۳.</ref> و تقی الدین سُبْکی، از فقها و محدثان اهل‌سنت در قرن هشتم قمری،<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۱۴۹.</ref> به نبوت [[حضرت مریم]] معتقد بودند؛ زیرا خداوند به واسطه [[فرشته]] به مانند دیگر پیامبران به او وحی رساند. توصیفات برجسته برای مریم در آیه ۴۲ سوره آل‌عمران و موارد دیگر از دلایل نبوت مریم شمرده شده است.<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۱۴۹.</ref> در متون عرفانی، مریم(س) را از اولیاء الله و دارای مقام ولایت خاصه خوانده‌اند.<ref>بازتاب مقامات حضرت مریم در متون عرفانی فارسی از قرن چهارم تا پایان قرن نهم، طاهره خوشحال دستجردی، زینب رضاپور، مجله علمی پژوهشی مطالعات عرفانی، شماره دوازدهم، ۱۳۸۹</ref> | |||
== زندگی‌نامه == | == زندگی‌نامه == | ||
نسخهٔ ۲۳ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۲
 | این مقاله هماکنون به دست Rezapour در حال ویرایش است. |
حضرت مریم چه جایگاه و مقام و منزلتی داشته است؟
جایگاه
قرآن، مریم(س) را الگو برای همه مؤمنان معرفی کرده است: ﴿و خداوند برای مؤمنان به ... مریم دختر عمران مَثَل زده که دامان خود را پاک نگه داشت.﴾[۱] قرآن، آیه ۴۲ سوره آل‌عمران براى حضرت مريم(س) مقاماتى مانند برگزیده شدن و طهارت را برشمرده است:
| « | ﴿يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَىٰ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ؛ (فرشتگان): اى مريم، خداوند تو را برگزيده، پاک ساخته و تو را بر زنان جهان برترى داده است﴾(آل‌عمران:۴۲) |
» |
در قرآن نام هیچ زنی جز مریم برده نشده است. براساس آیات قرآن، فرشتگان با مریم سخن گفتند.[۲] در دو جای قرآن خداوند به عفت و پاکدامنی حضرت مریم تصریح دارد.[۳] و همچنین او را صدیقه[۴] به معنای بسیار راستگو، معرفی می‌کند.[۵] خداوند در قرآن به مریم(س) دستور عبادت می‌دهد[۶]و او را از قانتین می‌شمارد.[۷] مفسران قانتین را پیوسته در طاعت خدا بودن، معنا کرده‌اند.[۸]
قرطبی، مفسر قرن هفتم،[۹] و تقی الدین سُبْکی، از فقها و محدثان اهل‌سنت در قرن هشتم قمری،[۱۰] به نبوت حضرت مریم معتقد بودند؛ زیرا خداوند به واسطه فرشته به مانند دیگر پیامبران به او وحی رساند. توصیفات برجسته برای مریم در آیه ۴۲ سوره آل‌عمران و موارد دیگر از دلایل نبوت مریم شمرده شده است.[۱۱] در متون عرفانی، مریم(س) را از اولیاء الله و دارای مقام ولایت خاصه خوانده‌اند.[۱۲]
زندگی‌نامه
قرآن برخلاف کتاب مقدس، داستان مریم را پیش از تولدش آغاز می‌کند.[۱۳] مادر مریم، فرزندی در شکم داشت و گمان می‌کرد، پسر خواهد بود.[۱۴] و فرزند خود را نذر خداوند کرد.[۱۳] وقتی فرزند به دنیا آمد و دختر بود، مادر بر سر نذر خود باقی ماند، و دختر را مریم نامید.[۱۳] طبق نذر، مریم(س) برای خدمت در معبد و عبادت خداوند، به معبد بیت‌المقدس برده شد.[۱۵] از علما و بزرگان بنی‌اسرائیل خواسته شد تا سرپرستی او را بر عهده گیرند.[۱۵] مریم فرزند عمران، از خانواده بزرگی بود و برای سرپرستی او مدعیانی پیدا شد. پس از قرعه، زکریا(ع) که در آن زمان فرزندی نیز نداشت، سرپرست مریم شد.[۱۶]
حضرت مریم در قسمت شرقی بیت‌المقدس، به عبادت پرداخت.[۱۷] مریم در نزد مردم به پرهیزگاری مشهور بود.[۱۸] براساس آیات قرآن، زکریا غذاهایی در نزد مریم می‌دید و وقتی از آن‌ها سوال کرد مریم گفت اینها از طرف خداوند است.[۱۹]
بارداری و فرزندی به نام عیسی(ع)
حضرت مریم براساس ظاهر آیات قرآن و تصریح روایات، بدون روش‌های معمولِ بارداری، باردار شده است.[۲۰] قرآن باردار شدن حضرت مریم را با تعبیر «فَنَفَخْنا؛ دمیدیم» یاد کرده[۲۱] و خلقت حضرت عیسی(ع) را به مانند حضرت آدم با معجزه دانسته است.[۲۲]
نوید باردار شدن حضرت مریم توسط موجودی که قرآن با تعبیر «روح» از آن یاد کرده[۲۳] و مفسران آن‌را جبرئیل دانسته‌اند،[۲۴] به او داده شد. مریم(س) پس از تعجب، با این پاسخ روبه‌رو گشت که این امر برای خداوند آسان است.[۲۵]
قرآن در مورد دوره بارداری حضرت مریم سخنی نمی‌گوید.[۲۶] براساس نظر برخی مفسران دوره بارداری مریم(ع) به مانند دیگر زنان، نه ماه بوده است. این افراد معتقدند خداوند مَدح مریم در این واقعه را آورده و اگر دوره بارداری مریم نیز معجزه بوده، باید در قرآن می‌آمد.[۲۷]
گروهی معتقدند دوره بارداری مریم(ع) نیز معجزه بوده و مدت زمان بارداری او را یک ساعت گفته‌اند.[۲۸] این افراد معتقدند خداوند بلافاصله پس از گفتن داستان بارداری مریم در قرآن به ماجرای زایمان پرداخته و در اینجا از حرف فاء استفاده کرده که به معنای تعقیب و پشت سرهم بودن است.[۲۸] برخی روایات نیز این قول را تأیید می‌کند.[۲۸]
مریم(س) عیسی(ع) را به دنیا آورد و به سمت قومش بازگشت.[۲۹] به دستور خداوند روزه سکوت گرفت.[۳۰] او وقتی با تهمت بنی‌اسرائیل مواجه شد،[۳۱] خداوند طفل او را به سخن در آورده و عیسی(ع) خود را معرفی کرد [۳۲] و از پاکی مادرش دفاع کرد.[۳۳]
آرزوی مرگ از حضرت مریم(س)
براساس آیات قرآن، حضرت مریم(س) در شرایط سخت زایمان[۳۴]، آرزوی مرگ کرد: ﴿«اى كاش، پيش از اين مرده بودم و يكسر فراموش‌شده بودم».﴾(مریم:۲۳) محمدجواد مغنیه از مفسران معاصر شیعی معتقد است این نوع کلمات و تعابیر برای هر انسانی که در شرايط سخت قرار گرفته، طبیعی است و تا زمانی که از روی شک در دین نباشد، اشکالی ندارد.[۳۵]
قرآن تنها کلام مریم را نقل کرده و در مورد علت آرزوی مرگ از طرف او، سخنی نمی‌گوید.[۳۶] مفسران معتقدند عوامل مختلفی وجود داشته که مجموع آن‌ها شرايطی برای مریم(س) فراهم آورده که او چنین آرزویی داشته باشد[۳۷]:
- مریم در میان بنی‌اسرائیل مشهور به زهد بود که خداوند رزق بهشتی برای او می‌فرستاد. او با موقعیت اجتماعی و شهرتی که داشت از اینکه بدون شوهر دارای فرزند شده، می‌ترسید[۳۶] و از تهمت‌های آنان بیم داشت.[۳۷]
- مریم همیشه در حال عبادت، رها از دنیا و مشغله‌های آن بود. او تا آن زمان، مسئولیت جدی در زندگی نداشت. به یکباره به دوران زایمان رسید در حالی که تنها بود و فردی برای کمک در زایمان او وجود نداشت.[۳۸]
منابع
- ↑ سوره تحریم، آیات۱۱-۱۲.
- ↑ سوره آل‌عمران، آیه۴۲-۴۳.
- ↑ سورهٔ تحریم، آیه ۱۲ و سورهٔ انبیاء، آیه ۹۱.
- ↑ سوره مائده، آیه۷۵.
- ↑ حضرت مریم(س)، نماد نیایش، ناهید طیبی، فرهنگ کوثر 1377 شماره 22
- ↑ سوره آل عمران، آیهٔ ۴۳.
- ↑ سوره تحریم آیه ۱۲
- ↑ تفسير احسن الحديث، علی اکبر قرشی، ج۱۱، ص: ۲۴۵
- ↑ قرطبی، الجامع لأحكام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج۴، ص۸۳.
- ↑ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۱۴۹.
- ↑ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۱۴۹.
- ↑ بازتاب مقامات حضرت مریم در متون عرفانی فارسی از قرن چهارم تا پایان قرن نهم، طاهره خوشحال دستجردی، زینب رضاپور، مجله علمی پژوهشی مطالعات عرفانی، شماره دوازدهم، ۱۳۸۹
- ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ ۱۳٫۲ سوره آل‌عمران، آیه۳۵.
- ↑ تفسير نمونه، ج2، ص: ۵۲۳.
- ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 2، ص 544، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.
- ↑ آل عمران، 44.
- ↑ سوره مریم، آیه۱۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۴۱.
- ↑ سوره آل‌عمران، آیه۳۷.
- ↑ طبرسى فضل بن حسن، مجمع البيان فى تفسير القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۷۸۹.
- ↑ سوره تحریم، آیه۱۲.
- ↑ سوره آل‌عمران، آیه۵۹.
- ↑ سوره مریم، آیه۱۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۳، ص۳۶.
- ↑ سوره مریم، آیه۲۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۴۰، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.
- ↑ ابن‌کثیر دمشقی، تفسیر القرآن العظیم، ج۵، ص۱۹۶، بیروت، دارالکتب العلمیة، منشورات محمدعلی بیضون، ۱۴۱۹ق.
- ↑ ۲۸٫۰ ۲۸٫۱ ۲۸٫۲ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۱۴، ص۲۲۵، بیروت، مؤسسة الطبع و النشر، ۱۴۱۰ق.
- ↑ سوره مریم، آیه۲۷.
- ↑ سوره مریم، آیه۲۶.
- ↑ سوره مریم، آیه ۲۷-۲۸.
- ↑ سوره مریم، آیه۳۰- ۳۳.
- ↑ تفسير نمونه، ج13، ص۴۵.
- ↑ طیب، اطيب البيان في تفسير القرآن، ج۸، ص۴۳۱، تهران، اسلام، ۱۳۷۸ش.
- ↑ مغنیه، تفسیر الکاشف، ج۵، ص۱۷۷، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۴۲۴ق.
- ↑ ۳۶٫۰ ۳۶٫۱ فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج۲۱، ص۵۲۵، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق.
- ↑ ۳۷٫۰ ۳۷٫۱ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۴۱، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.
- ↑ مدرسی، محمدتقی، من هدی القرآن، ج۷، ص۳۲، تهران، دار محبی الحسین، ۱۴۱۹ق.