ادامه نیافتن امامت از نسل امام حسن(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '|شاخه فرعی' به '| شاخه فرعی') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
[[امامت]] منصبی که از طرف [[خداوند]] انتخاب می‌شود و هیچ فردی حتی [[پیامبر(ص)]] حق دخالت در این مسئله را ندارد. پیامبر(ص) و امامان فقط حق معرفی امام بعد از خود را دارند. امامت یک امر وراثتی نیست بلکه لیاقت فرد در این مسئله اهمیت دارد. امام کسی است که از امتحانات الهی موفق بیرون آید و کسی به این جهت که پدرش امام بوده، نمی‌تواند امام باشد.<ref>قرائتی، محسن، تفسیر نور، مؤسسه در راه حق، چاپ دوم، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۲۵۳.</ref> | |||
زمانی که [[حضرت ابراهیم(ع)]] به عنوان امام از طرف خداوند منصوب شد، خداوند در جواب درخواست حضرت ابراهیم(ع) مبنی بر این که مقام امامت را در | زمانی که [[حضرت ابراهیم(ع)]] به عنوان امام از طرف خداوند منصوب شد، خداوند در جواب درخواست حضرت ابراهیم(ع) مبنی بر این که مقام امامت را در نسل او قرار دهد، پاسخ داد: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی‌رسد. {{قرآن||| سوره = سوره بقره | ||
| سوره = سوره بقره | |||
| آیه = آیه ۱۲۴ | | آیه = آیه ۱۲۴ | ||
| ترجمه = هنگامی که ابراهیم را پروردگارش به اموری [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش فرمود: من تو را برای همه مردم پیشوا و امام قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم [نیز پیشوایانی برگزین]. [پروردگار] فرمود: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی رسد | | ترجمه = هنگامی که ابراهیم را پروردگارش به اموری [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش فرمود: من تو را برای همه مردم پیشوا و امام قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم [نیز پیشوایانی برگزین]. [پروردگار] فرمود: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی رسد | ||
}} | }} | ||
بعد از آن که نبوت در ذریه حضرت ابراهیم(ع) قرار داده شد این انتصاب به معنای آن نبود که همواره نبوت از پدر به پسر و الی آخر منتقل خواهد شد، بلکه هر کدام که لیاقت چنین مقامی را داشته باشند به این منصب بزرگ الهی منصوب می‌شدند گاهی پدر و پسر به ترتیب به مقام نبوت نایل می‌آمدند مانند [[داود(ع)]] و [[سلیمان(ع)]] ولی در برخی موارد دیگر پس از مرگ پیامبر(ص) نور [[نبوت]] به فرزندان او نمی‌رسید، بلکه به افراد دیگر از خاندان بزرگ ابراهیم(ع) منتقل می‌گشت. | بعد از آن که نبوت در ذریه حضرت ابراهیم(ع) قرار داده شد این انتصاب به معنای آن نبود که همواره نبوت از پدر به پسر و الی آخر منتقل خواهد شد، بلکه هر کدام که لیاقت چنین مقامی را داشته باشند به این منصب بزرگ الهی منصوب می‌شدند گاهی پدر و پسر به ترتیب به مقام نبوت نایل می‌آمدند مانند [[داود(ع)]] و [[سلیمان(ع)]] ولی در برخی موارد دیگر پس از مرگ پیامبر(ص) نور [[نبوت]] به فرزندان او نمی‌رسید، بلکه به افراد دیگر از خاندان بزرگ ابراهیم(ع) منتقل می‌گشت. | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۳: | ||
==مطالعه بیشتر== | ==مطالعه بیشتر== | ||
* ''راهنمای حقیقت''، آیت الله جعفر سبحانی. | *''راهنمای حقیقت''، آیت الله جعفر سبحانی. | ||
* ''موسوعه امام صادق(ع)''، سید محمد کاظم قزوینی، ج۷. | *''موسوعه امام صادق(ع)''، سید محمد کاظم قزوینی، ج۷. | ||
* ''تفاسیری همچون المیزان''، نمونه، مجمع البیان در تفسیر آیه ۱۲۴ سوره بقره. | *''تفاسیری همچون المیزان''، نمونه، مجمع البیان در تفسیر آیه ۱۲۴ سوره بقره. | ||
== منابع == | ==منابع== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
نسخهٔ ۱۰ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۰۶
چرا امامان پس از امام حسن(ع) از نسل ایشان نبودند؟
امامت منصبی که از طرف خداوند انتخاب می‌شود و هیچ فردی حتی پیامبر(ص) حق دخالت در این مسئله را ندارد. پیامبر(ص) و امامان فقط حق معرفی امام بعد از خود را دارند. امامت یک امر وراثتی نیست بلکه لیاقت فرد در این مسئله اهمیت دارد. امام کسی است که از امتحانات الهی موفق بیرون آید و کسی به این جهت که پدرش امام بوده، نمی‌تواند امام باشد.[۱]
زمانی که حضرت ابراهیم(ع) به عنوان امام از طرف خداوند منصوب شد، خداوند در جواب درخواست حضرت ابراهیم(ع) مبنی بر این که مقام امامت را در نسل او قرار دهد، پاسخ داد: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی‌رسد. ﴿هنگامی که ابراهیم را پروردگارش به اموری [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش فرمود: من تو را برای همه مردم پیشوا و امام قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم [نیز پیشوایانی برگزین]. [پروردگار] فرمود: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی رسد﴾(سوره بقره:آیه ۱۲۴)
بعد از آن که نبوت در ذریه حضرت ابراهیم(ع) قرار داده شد این انتصاب به معنای آن نبود که همواره نبوت از پدر به پسر و الی آخر منتقل خواهد شد، بلکه هر کدام که لیاقت چنین مقامی را داشته باشند به این منصب بزرگ الهی منصوب می‌شدند گاهی پدر و پسر به ترتیب به مقام نبوت نایل می‌آمدند مانند داود(ع) و سلیمان(ع) ولی در برخی موارد دیگر پس از مرگ پیامبر(ص) نور نبوت به فرزندان او نمی‌رسید، بلکه به افراد دیگر از خاندان بزرگ ابراهیم(ع) منتقل می‌گشت.
امامت امامان شیعه نیز از همین مقوله است. بعد از شهادت امام حسن(ع)، برادرش امام حسین(ع) به امامت رسید و بعد از آن در نسل فرزندان ایشان امامت ادامه یافت.[۲]
باید توجه داشت این مطلب هیچ‌گونه ارتباطی با فضایل امام حسن(ع) یا امام حسین(ع) ندارد بلکه هر دوی ایشان امامان معصوم و سید جوانان اهل بهشت می‌باشند.
مطالعه بیشتر
- راهنمای حقیقت، آیت الله جعفر سبحانی.
- موسوعه امام صادق(ع)، سید محمد کاظم قزوینی، ج۷.
- تفاسیری همچون المیزان، نمونه، مجمع البیان در تفسیر آیه ۱۲۴ سوره بقره.