وجود موجوداتی در سیاره‌های دیگر

سؤال

با توجّه به آیات قرآن، امکان حیات و زندگی در کرات و سیّارات دیگر (غیر از زمین) وجود دارد؟

از برخی آیات قرآن کریم، می‌توان فهمید که در کرات دیگر، آثار حیات وجود دارند و در آنجا موجودات زندگی می‌کنند؛ از جمله، خداوند متعال می‌فرماید: ﴿وَمِنْ آیَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ وَمَا بَثَّ فِیهِمَا مِنْ دَابَّه؛ و از نشانه‌های اوست، آفرینش آسمان‌ها و زمین و آنچه از انواع جنبنده‌ها در آن دو پراکنده هستند.﴾(شوری:۲۹) از آیه مذکور می‌توان استفاده کرد که در کرات و فضا و آسمان‌های دیگر، ممکن است موجودات متحرک و زنده‌ای وجود داشته باشند.

در آیه دیگری می‌فرماید: ﴿اللَّهُ الَّذِی خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَمِنَ الأرْضِ مِثْلَهُنَّ یَتَنَزَّلُ الأمْرُ بَیْنَهُنَّ؛ خدا همان كسى است كه هفت آسمان و همانند آنها هفت زمين آفريد. فرمان [خدا] در ميان آنها فرود می‌آيد﴾(طلاق:۱۲) مفسران احتمال داده‌اند که مراد از «هفت»، کثرت باشد، یعنی زمین‌های متعدد و نه هفت زمین. به همین خاطر دانشمندان می‌گویند: کرات دیگری وجود دارند که مانند کره زمین‌اند و بر گرد خورشید گردش می‌کنند و مرکز حیات و زندگی هستند. در هر مکانی اگر حیات و زندگی ثابت شود، معلوم می‌شود که موجوداتی در آن جا هستند. در جای دیگر قرآن کریم می‌فرماید: ﴿وَرَبُّکَ أَعْلَمُ بِمَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ؛ پروردگار تو، از حال همه کسانی که در آسمان‌ها و زمین هستند، آگاه‌تر است.﴾(اسراء:۵۵)

براساس برخی روایات، در کرات آسمانی هم، موجوداتِ زنده وجود دارد. در روایات آمده که «الف الف عالم» وجود دارد یعنی هزاران عالم وجود دارد و موجودات اعم از مجرد و غیر مجرد در آن زندگی دارند، ولی هم‌اکنون انسان‌ها بدان‌ها دسترسی ندارند. ممکن است در آینده بسیاری از کرات کشف گردد و قابل زیستن هم باشند. امام باقر(ع) می‌فرماید: «از پسِ این ماه شما، چهل ماه دیگر وجود دارد که بین هر ماه تا ماه دیگر، مسافت چهل روز فاصله است. در آن‌ها آفریدگان فراوانی وجود دارند که نمی‌دانند؛ آیا خداوند آدم را (در زمین) آفریده یا نیافریده است.»

مطالعه بیشتر

۱ـ عباسعلی محمودی، ساکنان آسمان از نظر قرآن، انتشارات فیض کاشانی، تهران.

۲ـ جعفر رضایی‌فر، قرآن و آخرین پدیده‌های علمی، انتشارات فوژان، تهران.

۳ـ محمد معادقی، زمین و آسمان و ستارگان از نظر قرآن، انتشارات کتاب فروشی مصطفوی، تهران.

۴ـ محمد تقی مصباح یزدی، معارف قرآن، (قم؛ انتشارات در راه حقوق)، ص۲۹۵–۲۲۳.