پیامدهای غیبت کردن: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - '|شاخه فرعی' به '| شاخه فرعی')
 
(۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}پیامدهای غیبت چیست؟{{پایان سوال}}
{{سوال}}پیامدهای غیبت چیست؟{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}پیامدهای غیبت به دو بخش دنیوی و [[آخرت|اخروی]] تقسیم شده است. ایجاد بی‌اعتمادی نسبت به غیبت کننده و ایجاد [[کینه]] و دشمنی در جامعه، برخی از پیامدهای دنیوی [[غیبت]] است.
 
یکی از پیامدهای اخروی غیبت، از میان رفتن حسنات و نیکی‌ها است. بر اساس [[روایت|روایات]]، نخستین کسی که به [[دوزخ]] می‌رود شخص غیبت کننده است.


== پیامدهای دنیوی ==
== پیامدهای دنیوی ==
برخی از پیامدهای دنیوی غیبت چنین است:
برخی از پیامدهای دنیوی [[غیبت]] چنین است:


* '''ایجاد بی‌‌اعتمادی''': غیبت کردن باعث می‌شود دیگران گمان کنند همانطور که غیبت کننده نزد آنها از دیگران غیبت می‌کند، ممکن است نزد دیگران نیز، غیبت آنها را بکند. این گمان، باعث ایجاد بی‌اعتمادی نسبت به غیبت‌کننده می‌شود.  
* '''ایجاد بی‌‌اعتمادی''': غیبت کردن باعث می‌شود دیگران گمان کنند همانطور که غیبت کننده نزد آنها از دیگران غیبت می‌کند، نزد دیگران نیز، غیبت آنها را می‌کند. این گمان، باعث ایجاد بی‌اعتمادی نسبت به غیبت‌کننده می‌شود.
* '''ایجاد کینه و دشمنی''': اگر غیبت شونده از سخنی که در غیاب او گفته شده با خبر شود ناراحت شده و ممکن است کینهٔ غیبت کننده را به دل گرفته و به دشمنی با او بپردازد. غیبت باعث ایجاد کینه و دشمنی در جامعه می‌شود.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دار الکتب الاسلامیه، چاپ هفدهم، ۱۳۷۸، ج۲۲، ص۱۸۹.</ref>
* '''ایجاد کینه و دشمنی''': اگر غیبت شونده از سخنی که در غیاب او گفته شده با خبر شود ناراحت شده و ممکن است کینه غیبت کننده را به دل گرفته و به دشمنی با او بپردازد. غیبت باعث ایجاد [[کینه]] و دشمنی در جامعه می‌شود.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دار الکتب الاسلامیه، چاپ هفدهم، ۱۳۷۸، ج۲۲، ص۱۸۹.</ref>
* '''رسوایی''':‌ بر اساس روایات، کسی دنبال رسوا کردن دیگران است، خدا او را رسوا خواهد کرد.<ref>چهل حدیث، ص۲۵۹.</ref>
* '''رسوایی''':‌ بر اساس [[روایت|روایات]]، کسی که دنبال رسوا کردن دیگران است، خدا او را رسوا خواهد کرد.<ref>چهل حدیث، ص۲۵۹.</ref>


== پیامدهای اخروی ==
== پیامدهای اخروی ==
بر پایه روایات، غیبت حسنات و نیکی‌های انسان را از بین می‌برد.<ref>محدث نوری، مستدرک الوسایل، مؤسسه آل البیت لاحیاء التراث، چاپ دوم، ۱۴۰۸، ج۹، ص۱۲۶.</ref> بنا بر روایتی،‌ شخصی روز قیامت کارهای خوب خود را در نامه اعمالش نمی‌بیند. وقتی از چراییِ آن سؤال می‌کند، پاسخ می‌شوند که اعمال تو با غیبت کردن مردم از بین رفته است. شخص دیگری کارهای خوبی را در نامه اعمالش می‌بیند که از او نیست. وقتی از چراییِ آن سؤال می‌کند، پاسخ می‌شوند که کارهای نیک کسی که از تو غیبت کرد به تو داده شد.<ref>بحار الانوار، ج۷۴، ص۳۸۳.</ref>
بر پایه روایات، غیبت حسنات و نیکی‌های [[انسان]] را از بین می‌برد.<ref>محدث نوری، مستدرک الوسایل، مؤسسه آل البیت لاحیاء التراث، چاپ دوم، ۱۴۰۸، ج۹، ص۱۲۶.</ref> بنا بر روایتی،‌ شخصی روز [[قیامت]] کارهای خوب خود را در [[نامه اعمال|نامه اعمالش]] نمی‌بیند. وقتی از چراییِ آن سؤال می‌کند، پاسخ می‌شوند اعمال تو با غیبت کردن مردم از بین رفته است. شخص دیگری کارهای خوبی را در نامه اعمالش می‌بیند که از او نیست. وقتی از چراییِ آن سؤال می‌کند، پاسخ می‌شوند کارهای نیک کسی که از تو غیبت کرد به تو داده شد.<ref>بحار الانوار، ج۷۴، ص۳۸۳.</ref>
 
در روایتی، امام علی(ع) غیبت را خورشت سگان جهنم معرفی کرده است.
 
الف. در یک روایت است که «غیبت کننده اگر توبه کند آخرین کسی است که به بهشت می‌رود و اگر توبه نکند اولین کسی است که به دوزخ می‌رود».<ref>حجرات/۱۲.</ref>
 
ب. در روایت دیگر است که حضرت علی(ع) به نوف که درخواست موعظه کرده بود فرمود «از غیبت دوری کن که خورش سگهای جهنم است.»<ref>ر. ک. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، انتشارات دار الحدیث، چاپ اول، ج۳، ص۲۳۴۰.</ref>


روایات دیگری نیز هست که ما برای طولانی نشدن مطلب از ذکر آنها خودداری می‌کنیم.
در روایتی، [[امام علی(ع)]] غیبت را خورشت سگان [[جهنم]] معرفی کرده<ref>نگاه کنید به محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، انتشارات دار الحدیث، چاپ اول، ج۳، ص۲۳۴۰.</ref> و در روایتی دیگر، نخستین کسی که به [[دوزخ]] می‌رود شخص غیبت کننده دانسته شده است.<ref>حجرات:۱۲.</ref>


{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}
خط ۳۰: خط ۲۶:
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی = اخلاق
  | شاخه اصلی = اخلاق
|شاخه فرعی۱ = رذائل اخلاقی
| شاخه فرعی۱ = رذائل اخلاقی
|شاخه فرعی۲ = غیبت
| شاخه فرعی۲ = غیبت
|شاخه فرعی۳ =
| شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه = شد
  | تیترها =
  | تیترها = شد
  | ویرایش =
  | ویرایش = شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی = شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر = شد
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
| بازبینی نویسنده =
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت = ب
  | کیفیت =
  | کیفیت = ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۳۰

سؤال
پیامدهای غیبت چیست؟

پیامدهای غیبت به دو بخش دنیوی و اخروی تقسیم شده است. ایجاد بی‌اعتمادی نسبت به غیبت کننده و ایجاد کینه و دشمنی در جامعه، برخی از پیامدهای دنیوی غیبت است.

یکی از پیامدهای اخروی غیبت، از میان رفتن حسنات و نیکی‌ها است. بر اساس روایات، نخستین کسی که به دوزخ می‌رود شخص غیبت کننده است.

پیامدهای دنیوی

برخی از پیامدهای دنیوی غیبت چنین است:

  • ایجاد بی‌‌اعتمادی: غیبت کردن باعث می‌شود دیگران گمان کنند همانطور که غیبت کننده نزد آنها از دیگران غیبت می‌کند، نزد دیگران نیز، غیبت آنها را می‌کند. این گمان، باعث ایجاد بی‌اعتمادی نسبت به غیبت‌کننده می‌شود.
  • ایجاد کینه و دشمنی: اگر غیبت شونده از سخنی که در غیاب او گفته شده با خبر شود ناراحت شده و ممکن است کینه غیبت کننده را به دل گرفته و به دشمنی با او بپردازد. غیبت باعث ایجاد کینه و دشمنی در جامعه می‌شود.[۱]
  • رسوایی:‌ بر اساس روایات، کسی که دنبال رسوا کردن دیگران است، خدا او را رسوا خواهد کرد.[۲]

پیامدهای اخروی

بر پایه روایات، غیبت حسنات و نیکی‌های انسان را از بین می‌برد.[۳] بنا بر روایتی،‌ شخصی روز قیامت کارهای خوب خود را در نامه اعمالش نمی‌بیند. وقتی از چراییِ آن سؤال می‌کند، پاسخ می‌شوند اعمال تو با غیبت کردن مردم از بین رفته است. شخص دیگری کارهای خوبی را در نامه اعمالش می‌بیند که از او نیست. وقتی از چراییِ آن سؤال می‌کند، پاسخ می‌شوند کارهای نیک کسی که از تو غیبت کرد به تو داده شد.[۴]

در روایتی، امام علی(ع) غیبت را خورشت سگان جهنم معرفی کرده[۵] و در روایتی دیگر، نخستین کسی که به دوزخ می‌رود شخص غیبت کننده دانسته شده است.[۶]


مطالعه بیشتر

  • آفات زبان، محسن غفاری، تهران، پیام آزادی.

منابع

  1. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دار الکتب الاسلامیه، چاپ هفدهم، ۱۳۷۸، ج۲۲، ص۱۸۹.
  2. چهل حدیث، ص۲۵۹.
  3. محدث نوری، مستدرک الوسایل، مؤسسه آل البیت لاحیاء التراث، چاپ دوم، ۱۴۰۸، ج۹، ص۱۲۶.
  4. بحار الانوار، ج۷۴، ص۳۸۳.
  5. نگاه کنید به محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، انتشارات دار الحدیث، چاپ اول، ج۳، ص۲۳۴۰.
  6. حجرات:۱۲.