پرش به محتوا

بشارت عذاب الهی به منافقان: تفاوت میان نسخه‌ها

Mnazarzadeh (بحث | مشارکت‌ها)
ابرابزار
برچسب: خالی کردن
Fabbasi (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{سوال}}
قرآن کریم در سوره نساء، آیه ۱۳۸، منافقین را به عذابی دردناک بشارت می‌دهد در حالی که بشارت معمولاً درباره کارهای نیک صدق می‌کند، چرا در آیه یاد شده نسبت به عذاب دردناک، تعبیر به «بشارت» شده است؟
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
خداوند در [[سوره نساء]] به [[فهرست ویژگی‌های منافقان در قرآن|منافقان]] بشارت به عذاب داده است:


{{قرآن|بَشِّرِ الْمُنَافِقِینَ بِأَنَّ لَهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا
| سوره = نساء
| آیه = ۱۳۸
| ترجمه = منافقان را بشارت ده که برای آنان عذاب سخت خواهد بود.}}
مفسران در معنای آیه احتمال‌هایی را ذکر کرده‌اند:
* کلمه «بشارت» در اصل از «بشر» به معنای صورت گرفته شده و غم آلود است و معنای وسیعی دارد و هرگونه خبری که در صورت انسان اثر بگذارد و او را مسرور یا غم آلود کند، را شامل می‌شود.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۷ش، ج۴، ص۱۶۹.</ref>
* تعبیر به بشارت در موردی که سخن از عذاب الیم است به عنوان استهزاء و تمسخر نسبت به افکار پوچ و بی‌اساس منافقان است. این بخاطر آن است که منافقان مؤمنان را مسخره می‌کردند.<ref>طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت، داراحیاء التراث العربی، چاپ دوم، بی تا، ج۳، ص۱۹۲.</ref> <ref>حسنى واعظ، محمود بن محمد، دقائق التأويل و حقائق التنزيل، تهران، مركز پژوهشى ميراث مكتوب، چاپ اول، ۱۳۸۱ش، ص۱۰۵.</ref>
* بشارت‏ به عذاب در مورد كفّار و منافقين بصورت استعاره بكار رفته است؛ چون چيزى كه بايد شادشان كند، بصورت خبر عذاب در مى‌‏آيد<ref>راغب اصفهانى، حسين بن محمد، ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن با تفسير لغوى و ادبى قرآن، ترجمه: غلامرضا خسروی حسینی، تهران، مرتضوى، چاپ اول، ۱۳۶۹ش، ج۱، ص۲۷۳.</ref>
* بشارت به معنای آگاه کردن و خبر دادن به چیزی است یعنی آنها را آگاه کن و به منافقان خبر ده که عذاب سختی خواهند داشت.<ref>مغنيه، محمدجواد، التفسير الكاشف، قم، دار الكتاب الإسلامي، چاپ اول، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۶۴.</ref>
== مطالعه بیشتر ==
* بررسی تحلیلی مفهوم «بشارت» به «عذاب الیم» در قرآن، نصیرالدین جوادی و فریبا فهامی، فصلنامه پژوهش های قرآنی، دوره ۲۷، شماره ۱۰۲.
== منابع ==
{{پانویس}}
{{شاخه
| شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن
| شاخه فرعی۱ = نص قرآن
| شاخه فرعی۲ = نص و ظاهر قرآن
| شاخه فرعی۳ =
}}
{{تکمیل مقاله
| شناسه = -
| تیترها = -
| ویرایش = شد
| لینک‌دهی = شد
| ناوبری =
| نمایه =
| تغییر مسیر = شد
| ارجاعات =
| بازبینی نویسنده =
| بازبینی =شد
| تکمیل =
| اولویت = ج
| کیفیت = ب
}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۴۴

سؤال

قرآن کریم در سوره نساء، آیه ۱۳۸، منافقین را به عذابی دردناک بشارت می‌دهد در حالی که بشارت معمولاً درباره کارهای نیک صدق می‌کند، چرا در آیه یاد شده نسبت به عذاب دردناک، تعبیر به «بشارت» شده است؟

خداوند در سوره نساء به منافقان بشارت به عذاب داده است:

﴿بَشِّرِ الْمُنَافِقِینَ بِأَنَّ لَهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا؛ منافقان را بشارت ده که برای آنان عذاب سخت خواهد بود.(نساء:۱۳۸)

مفسران در معنای آیه احتمال‌هایی را ذکر کرده‌اند:

  • کلمه «بشارت» در اصل از «بشر» به معنای صورت گرفته شده و غم آلود است و معنای وسیعی دارد و هرگونه خبری که در صورت انسان اثر بگذارد و او را مسرور یا غم آلود کند، را شامل می‌شود.[۱]
  • تعبیر به بشارت در موردی که سخن از عذاب الیم است به عنوان استهزاء و تمسخر نسبت به افکار پوچ و بی‌اساس منافقان است. این بخاطر آن است که منافقان مؤمنان را مسخره می‌کردند.[۲] [۳]
  • بشارت‏ به عذاب در مورد كفّار و منافقين بصورت استعاره بكار رفته است؛ چون چيزى كه بايد شادشان كند، بصورت خبر عذاب در مى‌‏آيد[۴]
  • بشارت به معنای آگاه کردن و خبر دادن به چیزی است یعنی آنها را آگاه کن و به منافقان خبر ده که عذاب سختی خواهند داشت.[۵]

مطالعه بیشتر

  • بررسی تحلیلی مفهوم «بشارت» به «عذاب الیم» در قرآن، نصیرالدین جوادی و فریبا فهامی، فصلنامه پژوهش های قرآنی، دوره ۲۷، شماره ۱۰۲.

منابع

  1. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۷ش، ج۴، ص۱۶۹.
  2. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت، داراحیاء التراث العربی، چاپ دوم، بی تا، ج۳، ص۱۹۲.
  3. حسنى واعظ، محمود بن محمد، دقائق التأويل و حقائق التنزيل، تهران، مركز پژوهشى ميراث مكتوب، چاپ اول، ۱۳۸۱ش، ص۱۰۵.
  4. راغب اصفهانى، حسين بن محمد، ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن با تفسير لغوى و ادبى قرآن، ترجمه: غلامرضا خسروی حسینی، تهران، مرتضوى، چاپ اول، ۱۳۶۹ش، ج۱، ص۲۷۳.
  5. مغنيه، محمدجواد، التفسير الكاشف، قم، دار الكتاب الإسلامي، چاپ اول، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۶۴.