محزون بودن در اعیاد در زمان غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی نویسنده =↵ | بازبینی =شد' به ' | ارزیابی کمی = | ارزیابی کیفی = ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| (۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
آیا | آیا روایتی وجود دارد که شیعیان باید در زمان غیبت امام زمان (عج) حتی در اعیاد هم محزون باشند؟ | ||
{{پایان سوال}} | |||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|مهدویت}} | {{درگاه|مهدویت}} | ||
روایتی که شیعیان را در زمان غیبت محزون بخواند، وجود ندارد. در مقابل، روایاتی وجود دارد که شیعیان را بر شادی نیز تشویق می‌کنند. [[امام علی(ع)]] فرمود:{{متن عربی|إِنَّا لَنَفْرَحُ لِفَرَحِكُمْ وَ نَحْزَنُ لِحُزْنِكُمْ|ترجمه=ما در شادمانی شما شاد و برای اندوه شما اندوهگین می‌شویم.}}<ref>موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، ج۱، ص۹۴.</ref> از این روایت به‌دست آورده‌اند که در دوران غیبت امام زمان(عج) نیز امام با شادی ما شاد و با غم‌های ما غم‌ناک است و شیعه در عصر غیبت، هم حزن دارد و هم شادی و هر کدام جایگاه خاص خود را دارند. | |||
البته به این نکته توجه داده شده که یکی از نشانه‌های دوستی، محزون بودن در فراق و دوری از محبوب است؛ بدیهی است که علاقمندان به امام زمان (ع) در دوران غیبت در فراق او اندوهگین هستند و این حزن و اندوه را به گونه‌های مختلفی بروز می‌دهند. [[سدیر صیرفی]] نقل می‌کند که به خدمت [[امام صادق(ع)]] رفتیم. امام را در حال گریه و ناله دیدیم که همچون مادر فرزند از دست داده، می‌گریست. در این حالت می‌گفت: مولای من! غیبت تو، خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است.<ref>ابن بابویه، محمد، کمال الدین، ج۲، باب ۳۴، ص۲۱.</ref> | |||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۱: | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه =- | ||
| تیترها = | | تیترها =- | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی =شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| | | ارزیابی کمی = | ||
| | | ارزیابی کیفی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت =ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت =ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۲۶
آیا روایتی وجود دارد که شیعیان باید در زمان غیبت امام زمان (عج) حتی در اعیاد هم محزون باشند؟
روایتی که شیعیان را در زمان غیبت محزون بخواند، وجود ندارد. در مقابل، روایاتی وجود دارد که شیعیان را بر شادی نیز تشویق می‌کنند. امام علی(ع) فرمود:«إِنَّا لَنَفْرَحُ لِفَرَحِكُمْ وَ نَحْزَنُ لِحُزْنِكُمْ؛ ما در شادمانی شما شاد و برای اندوه شما اندوهگین می‌شویم.»[۱] از این روایت به‌دست آورده‌اند که در دوران غیبت امام زمان(عج) نیز امام با شادی ما شاد و با غم‌های ما غم‌ناک است و شیعه در عصر غیبت، هم حزن دارد و هم شادی و هر کدام جایگاه خاص خود را دارند.
البته به این نکته توجه داده شده که یکی از نشانه‌های دوستی، محزون بودن در فراق و دوری از محبوب است؛ بدیهی است که علاقمندان به امام زمان (ع) در دوران غیبت در فراق او اندوهگین هستند و این حزن و اندوه را به گونه‌های مختلفی بروز می‌دهند. سدیر صیرفی نقل می‌کند که به خدمت امام صادق(ع) رفتیم. امام را در حال گریه و ناله دیدیم که همچون مادر فرزند از دست داده، می‌گریست. در این حالت می‌گفت: مولای من! غیبت تو، خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است.[۲]