سیر تحول عزاداری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
عزاداری موجود، چه سیر تحولی را پشت سر گذاشته است؟ | |||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
سوگواری و مرثیه‌سرایی برای امام حسین(ع) از زمان | {{درگاه|امام حسین}} | ||
سوگواری و مرثیه‌سرایی برای امام حسین(ع) از زمان [[امامان شیعه|امامان معصوم(ع)]] رایج بوده و بر آن توصیه شده است. در آن زمان، سوگواری بیشتر در قالب شعرخوانی و مرثیه‌سرایی با شعر بود. اما با گذشت زمان، نوع عزاداری براساس سنت‌ها و فرهنگ‌ها تغییراتی کرد. | |||
عزاداری به سبک موجود، از صدر اسلام نبوده، بلکه در دوره‌های مختلف و بیشتر در دوره صفویه و آل‌بویه به وجود آمد. | [[عزاداری]] به سبک موجود، از صدر اسلام نبوده، بلکه در دوره‌های مختلف و بیشتر در [[دوره صفویه]] و [[آل‌بویه]] به وجود آمد. با گذشت زمان، سبک‌هایی از روضه‌خوانی، سینه‌زنی، زنجیرزنی و ... به‌وجود آمد و گسترش یافت. روضه‌خوانی یا خواندن [[کتاب روضة الشهداء]] (که چند ماه پس از سلطنت شاه اسماعیل صفوی در تبریز به پایان رسید) و کتاب‌های مشابه بر روی منبر، از دوره صفویه شروع شد.<ref>پترچلکووسکی، تعزیه هنر بومی پیشرو ایران، ترجمه، داود حاتمی، پاورقی، توضیح مترجم، ص۱۱.</ref> در همان زمان که مراسم‌های عزادری محرم در دوره صفویه توسعه می‌یافت، [[تعزیه‌خوانی]] نیز به مراسمات ماه محرم افزوده شد. تعزیه‌خوانی نقل نمایشی زندگی، مصیب‌ها و شهادت شهیدان کربلا بود. البته برخی محققان تاریخ شروع عزاداری به سبک روضه‌خوانی را به دوره حکومت آل‌بویه نسبت داده‌اند. | ||
رواج سبک عزاداری در دوره صفویه و آل‌بویه را به دو دلیل دانسته‌اند: نخست اینکه دولت شیعه قدرت را به دست گرفته بود و شیعه از سلطه غیر خود در آمد. دوم اینکه بیشتر مردم تحت حکومت صفوی، پیرو مذهب شیعه بوده و خواستار ترویج نهضت حسینی بودند. | |||
این دو عامل، در شکل گرفتن سبک موجود عزاداری، نقش اساسی داشت. این تغییر در نیمه دوم قرن یازدهم قمری، تغییر جدی‌تری یافت و در این دوران، تدارک چشم‌گیری برای برگزاری عزای حسینی و تعزیه‌های سیّار آغاز شد و حمایت رسمی از این مراسم، سبب شد این عزاداری‌ها، اهمیتی بسیار یابند.<ref>پترچلکووسکی، تعزیه هنر بومی پیشرو ایران، ص۱۶۵، ۱۶۶.</ref> | |||
ژان کالمار (درگذشت ۲۰۱۷م)، ایران‌شناس و پژوهشگر فرانسوی، بخش بزرگی از تحولات عزاداری را به سنت‌های دیرینه [[ایران]] مربوط می‌داند و می‌گوید: «به عقیده من قسمت اعظم این تحول، صرف نظر از جنبه ایمانی و عقیدتی آن، تحت تأثیر سنت‌هایی به وجود آمده که ریشه‌هایی نزد ایرانیان دارد».<ref>پترچلکووسکی، تعزیه هنر بومی پیشرو ایران، ص۱۶۴.</ref> | |||
== گالری سنت‌های سوگواری == | |||
<gallery mode="packed" heights="150"> | |||
پرونده:GEL MALI DAR MOHARRAM.jpg|بخشی از مراسم گل‌مالی در ایام محرم. | |||
پرونده:Tazie ashora.jpg|تعزیه امام حسین(ع) | |||
پرونده:Azadari moharram esfahan.jpg|عکس ارنست هولتزر از عزاداری محرم در اصفهان در نیمه دوم قرن سیزدهم شمسی | |||
پرونده:Karabzani.jpg|کَرب‌زنی، شيوه عزاداری محرم در بخش‌هایی از ایران | |||
</gallery> | |||
== جستارهای وابسته == | |||
* [[عزاداری امامان شیعه بر امام حسین(ع)|عزاداری امامان شیعه برای امام حسین(ع)]] | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
| خط ۲۷: | خط ۳۵: | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه =- | ||
| تیترها = | | تیترها =- | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی =شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی = | | بازبینی = شد | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت =ب | ||
| کیفیت = | | کیفیت =ب | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
[[رده:درگاه امام حسین(ع)]] | [[رده:درگاه امام حسین(ع)]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۳۴
عزاداری موجود، چه سیر تحولی را پشت سر گذاشته است؟
سوگواری و مرثیه‌سرایی برای امام حسین(ع) از زمان امامان معصوم(ع) رایج بوده و بر آن توصیه شده است. در آن زمان، سوگواری بیشتر در قالب شعرخوانی و مرثیه‌سرایی با شعر بود. اما با گذشت زمان، نوع عزاداری براساس سنت‌ها و فرهنگ‌ها تغییراتی کرد.
عزاداری به سبک موجود، از صدر اسلام نبوده، بلکه در دوره‌های مختلف و بیشتر در دوره صفویه و آل‌بویه به وجود آمد. با گذشت زمان، سبک‌هایی از روضه‌خوانی، سینه‌زنی، زنجیرزنی و ... به‌وجود آمد و گسترش یافت. روضه‌خوانی یا خواندن کتاب روضة الشهداء (که چند ماه پس از سلطنت شاه اسماعیل صفوی در تبریز به پایان رسید) و کتاب‌های مشابه بر روی منبر، از دوره صفویه شروع شد.[۱] در همان زمان که مراسم‌های عزادری محرم در دوره صفویه توسعه می‌یافت، تعزیه‌خوانی نیز به مراسمات ماه محرم افزوده شد. تعزیه‌خوانی نقل نمایشی زندگی، مصیب‌ها و شهادت شهیدان کربلا بود. البته برخی محققان تاریخ شروع عزاداری به سبک روضه‌خوانی را به دوره حکومت آل‌بویه نسبت داده‌اند.
رواج سبک عزاداری در دوره صفویه و آل‌بویه را به دو دلیل دانسته‌اند: نخست اینکه دولت شیعه قدرت را به دست گرفته بود و شیعه از سلطه غیر خود در آمد. دوم اینکه بیشتر مردم تحت حکومت صفوی، پیرو مذهب شیعه بوده و خواستار ترویج نهضت حسینی بودند.
این دو عامل، در شکل گرفتن سبک موجود عزاداری، نقش اساسی داشت. این تغییر در نیمه دوم قرن یازدهم قمری، تغییر جدی‌تری یافت و در این دوران، تدارک چشم‌گیری برای برگزاری عزای حسینی و تعزیه‌های سیّار آغاز شد و حمایت رسمی از این مراسم، سبب شد این عزاداری‌ها، اهمیتی بسیار یابند.[۲]
ژان کالمار (درگذشت ۲۰۱۷م)، ایران‌شناس و پژوهشگر فرانسوی، بخش بزرگی از تحولات عزاداری را به سنت‌های دیرینه ایران مربوط می‌داند و می‌گوید: «به عقیده من قسمت اعظم این تحول، صرف نظر از جنبه ایمانی و عقیدتی آن، تحت تأثیر سنت‌هایی به وجود آمده که ریشه‌هایی نزد ایرانیان دارد».[۳]
گالری سنت‌های سوگواری
بخشی از مراسم گل‌مالی در ایام محرم.
تعزیه امام حسین(ع)
عکس ارنست هولتزر از عزاداری محرم در اصفهان در نیمه دوم قرن سیزدهم شمسی
کَرب‌زنی، شيوه عزاداری محرم در بخش‌هایی از ایران
