مساجد در آیه ۱۸ سوره جن: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|کاربر=Rezapour }}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
خدا در آیه ۱۸ سوره جن می‌فرماید: که مساجد مختص توجه و ذکر خداست و با خدا هیچ‌کسی نخوانید! چرا شیعه مراسم عزاداری مذهبی یا عزای حسین و توسل خود را در مساجد برپا می‌کند؟
خدا در آیه ۱۸ سوره جن می‌فرماید: که مساجد مختص توجه و ذکر خداست و با خدا هیچ‌کسی را نخوانید. مقصود از مساجد چیست؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
خداوند در آیه ۱۸ سوره جن می‌فرماید: {{قرآن|وَ أَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا|ترجمه=و مساجد ویژه خداست، پس هیچ کس را با خدا مپرستید،|سوره=جن|آیه=۱۸}}
خداوند در آیه ۱۸ سوره جن می‌فرماید: {{قرآن|وَ أَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا|ترجمه=و مساجد ویژه خداست، پس هیچ کس را با خدا مپرستید.|سوره=جن|آیه=۱۸}} جمله «أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ؛ مساجد ویژه خداست» به منزله علت برای جمله بعد است و تقدیر آیه چنین است: «لا تدعوا مع اللَّه احدا غیره لان المساجد للَّه؛ با خدا احدی غیر او را مخوانید، برای اینکه مساجد تنها مال او است».<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه موسوی همدانی، ج۲۰، ص۷۷–۷۸.</ref>
با توجه با اینکه جمله «أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ» به منزله تعلیل برای جمله بعد است که می‌فرماید: «پس با خدا احدی را نپرستید و نخوانید»، در حقیقت تقدیر آیه چنین است: «لا تدعوا مع اللَّه احدا غیره لان المساجد للَّه؛ با خدا احدی غیر او را مخوانید، برای اینکه مساجد تنها مال او است».<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه موسوی همدانی، ج۲۰، ص۷۷–۷۸.</ref>
 
از امام جواد(ع) روایت شده که مراد از مساجد در این آیه، اعضای هفتگانه بدن است که در هنگام سجده باید روی زمین قرار گیرند و عبارتند از: پیشانی، دو کف دست، دو سر زانو و دو سر انگشتان بزرگ پا.
 
براساس این حدیث مراد از این آیه این است که مواضع هفتگانه برای سجود به خدا اختصاص دارد و مراد از «تَدْعُوا؛ خواندن» نیز همان سجده است؛ در نتیجه معنای آیه چنین می‌شود که سجده و عبادت تنها مخصوص خداوند است و غیر او را نباید عبادت کرد.


فخر رازی در تفسیر خود، نظرات مفسران در مقصود از مساجد در این آیه را نقل کرده است:
فخر رازی در تفسیر خود، نظرات مفسران در مقصود از مساجد در این آیه را نقل کرده است:
* هرجایی است که برای نماز و یاد خدا بنا شود. بنابر این قول مساجد، کنیسه‌ها و کلیساها را شامل می‌شود.
* مقصود از مساجد هرجایی است که برای نماز و یاد خدا بنا شود. بنابر این قول، آیه، مسجدها، کنیسه‌ها و کلیساها را شامل می‌شود.
* تمام سطح زمین، به دلیل اینکه پیامبر(ص) فرمود: {{عربی|جُعِلَتْ لِيَ اَلْأَرْضُ مَسْجِداً وَ طَهُوراً|ترجمه=زمین سجده گاه و پاک کننده برای من مقرر شده است}} پس در این آیه، گویا خداوند می‌فرماید که تمام زمین را برای خودش خلق کرده، پس بر روی زمین برای غیر خداوند سجده نکنید.
* تمام سطح زمین، به دلیل اینکه پیامبر(ص) فرمود: {{عربی|جُعِلَتْ لِيَ اَلْأَرْضُ مَسْجِداً وَ طَهُوراً|ترجمه=زمین سجده گاه و پاک کننده برای من مقرر شده است}} پس در این آیه، گویا خداوند می‌فرماید که بر روی زمین برای غیر خداوند سجده نکنید.
* نمازها. مساجد در این قول جمع مسجَد (به فتح جیم) به معنای سجود است و معنای آیه می‌شود، سجده‌ها فقط برای خداوند است و برای غیر خدا سجده نکنید.
* مساجد را جمع مسجَد (به فتح جیم) به معنای سجود دانسته‌اند که معنای آیه چنین می‌شود: سجده‌ها فقط برای خداوند است و برای غیر خدا سجده نکنید.
* مکه و تمام مساجدی که در آن است.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب)، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۲۱ق، ج۳۰، ص۱۴۳.</ref>
* آیه شامل مکه و تمام مساجدی که در آن است،‌ می‌شود.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب)، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۲۱ق، ج۳۰، ص۱۴۳.</ref>  
* اعضای سجده.
از امام جواد(ع) روایت شده که مراد از مساجد در این آیه، اعضای هفتگانه بدن آدمی است که در هنگام سجده باید روی زمین قرار گیرند و عبارتند از: پیشانی، دو کف دست، دو سر زانو و دو سر انگشتان بزرگ پا.
با در نظر گرفتن این حدیث آنچه به نظر ما مناسب‌تر است این است که بگوییم: مراد ازاین آیه شریفه این است که مواضع هفتگانه سجود تشریعا به خدا اختصاص دارد و مراد از «دعاء» که فرموده «پس غیر خدا را نخوانید» نیز همان سجده است، چون روشن‌ترین مظاهر و مصادیق عبادت یا خصوص نماز همان سجده است، و اصلاً نماز به خاطر سجده است، که عبادت نامیده می‌شود.
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}


خط ۲۷: خط ۲۶:
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه =-
  | تیترها =
  | تیترها =-
  | ویرایش =
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =
  | ناوبری =
  | ناوبری =
خط ۳۸: خط ۳۷:
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت =ب
  | کیفیت =
  | کیفیت =ب
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۵۱

سؤال

خدا در آیه ۱۸ سوره جن می‌فرماید: که مساجد مختص توجه و ذکر خداست و با خدا هیچ‌کسی را نخوانید. مقصود از مساجد چیست؟

خداوند در آیه ۱۸ سوره جن می‌فرماید: ﴿وَ أَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا؛ و مساجد ویژه خداست، پس هیچ کس را با خدا مپرستید.(جن:۱۸) جمله «أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ؛ مساجد ویژه خداست» به منزله علت برای جمله بعد است و تقدیر آیه چنین است: «لا تدعوا مع اللَّه احدا غیره لان المساجد للَّه؛ با خدا احدی غیر او را مخوانید، برای اینکه مساجد تنها مال او است».[۱]

از امام جواد(ع) روایت شده که مراد از مساجد در این آیه، اعضای هفتگانه بدن است که در هنگام سجده باید روی زمین قرار گیرند و عبارتند از: پیشانی، دو کف دست، دو سر زانو و دو سر انگشتان بزرگ پا.

براساس این حدیث مراد از این آیه این است که مواضع هفتگانه برای سجود به خدا اختصاص دارد و مراد از «تَدْعُوا؛ خواندن» نیز همان سجده است؛ در نتیجه معنای آیه چنین می‌شود که سجده و عبادت تنها مخصوص خداوند است و غیر او را نباید عبادت کرد.

فخر رازی در تفسیر خود، نظرات مفسران در مقصود از مساجد در این آیه را نقل کرده است:

  • مقصود از مساجد هرجایی است که برای نماز و یاد خدا بنا شود. بنابر این قول، آیه، مسجدها، کنیسه‌ها و کلیساها را شامل می‌شود.
  • تمام سطح زمین، به دلیل اینکه پیامبر(ص) فرمود: «جُعِلَتْ لِيَ اَلْأَرْضُ مَسْجِداً وَ طَهُوراً؛ زمین سجده گاه و پاک کننده برای من مقرر شده است» پس در این آیه، گویا خداوند می‌فرماید که بر روی زمین برای غیر خداوند سجده نکنید.
  • مساجد را جمع مسجَد (به فتح جیم) به معنای سجود دانسته‌اند که معنای آیه چنین می‌شود: سجده‌ها فقط برای خداوند است و برای غیر خدا سجده نکنید.
  • آیه شامل مکه و تمام مساجدی که در آن است،‌ می‌شود.[۲]


منابع

  1. طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه موسوی همدانی، ج۲۰، ص۷۷–۷۸.
  2. فخررازی، التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب)، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۲۱ق، ج۳۰، ص۱۴۳.