مفهوم غیبت امام زمان(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

جز (ابرابزار)
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
مفهوم غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه شریف) را بیان کنید.
مفهوم غیبت امام زمان(عج) را بیان کنید.
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
غیبت ممکن است به دو صورت باشد:
{{درگاه|مهدویت}}
امام زمان (عج) امام دوازدهم شیعیان است که به دلیل شرایط موجود در زمان ولادت آن حضرت و اختناق حاکمان غاصب بنابر مصلحت و حکمت الهی در ابتدا مواجه به غیبت صغری می‌شود و سپس غیبت کبرای آن حضرت رخ می‌دهد. غیبت امام زمان (عج) در روایات اهل بیت علیهم السلام پیشگویی شده و نیز به فلسفه ان اشاراتی صورت گرفته است.


== ۱. غیبت معرفتی ==
==انواع غیبت امام زمان==
غیبت معرفتی، همان غیبت شخصیتی وحقوقی است. در این فرض امام زمان(عج) از دید معرفتی ما مخفی است، یعنی آن حضرت به‌طور عادی زندگی می‌کند و مردم کوچه و بازار او را ملاقات کرده و با او نشست و برخاست و معاشرت می‌کنند وحضرت با مردم همدم و هم صحبت می‌شود ولی مردم او را نمی‌شناسند و نمی‌دانند که او امام زمان(عج) است حکمت الهی چنین اقتضا کرده که حضرت به وسیله ناشناس ماندن از خطرات احتمالی ستمگران و ظالمان در امان بماند. روایاتی بر این نظریه دلالت می‌کند امام صادق(ع) فرموده: «در صاحب این امر (حضرت مهدی) سنت‌هایی از پیامبران است … و سنتی که از یوسف علیه السلام دارد. مستور بودن است. خداوند بین او و مردم حجابی قرار می‌دهد، به طوری که او را می‌بینند ولی نمی‌شناسند.<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، مؤسسه النشر الاسلامی جامعه مدرسین، ج۲، باب ۳۳، حدیث ۴۶.</ref>


== ۲. غیبت جسمانی که به دو صورت محتمل است ==
امام زمان (عج) دارای دو غیبت است.؛ یکی [[غیبت صغری]] و دیگری [[غیبت کبری]]. امام صادق(ع) فرمود: حضرت قائم عليه السلام را دو غيبت است (غيبت‏ صغرى‏ و غيبت كبرى) در يكى از آن دو غيبت (كبرى) در مواقف حج حاضر شود، و مردم را ببيند ولى مردم او را نبينند (اما در غيبت‏ صغرى‏، خواص اصحاب او را ميديدند و ميشناختند).<ref>كلينى، محمد بن يعقوب، أصول الكافي / ترجمه مصطفوى - تهران، چاپ: اول، 1369 ش، ج2، ص 138</ref>
الف- نامرئی بودن امام زمان(عج) به این معنی که امام روی همین زمین است و اینجا زندگی می‌کند و به جاهای مختلف می‌رود و از احوال و رفتار شیعیان مطلع می‌شود و آنها را مورد عنایت و لطف خود قرار می‌دهد، ولی هیچ‌کس وجود حضرت را با چشمان ظاهری نمی‌بیند، چنان‌که حضرت خضر چنین است. امام رضا علیه السلام فرمود: «خضر علیه السلام آب حیات نوشیده، تا نفخ صور زنده است، او به نزد ما می‌آید و سلام می‌دهد ما صدای او را می‌شنویم… و در هر سال در مراسم حج حاضر است … ولی ما او را نمی‌بینیم».<ref>مجلسی، بحارالانوار، تهران، کتابفروشی اسلامی، چاپ سوم، ج۵۱، ص۲۲۱ و ۲۲۲.</ref>
غيبت صغرى افزون بر اینکه زمانش کوتاه بوده در کیفیت نیز با غیبت کبری تفاوت دارد؛ زيرا كه در غیبت صغری، باب سفارت باز بوده و همچنین درك خدمت آن بزرگوار برای بسيارى از اخيار مقدور يا ميسور بوده، و پاسه سؤالات خود را مستقیما و یا از طریق وکلا دریافت می نمودند؛ بر‏خلاف غيبت كبرى که رابطه اخیار هم با آن حضرت قطع شده است. پس مراد از غيبت صغرى، از زمان ولادت تا زمان انقطاع سفارت مى‏‌باشد.<ref>عراقى، محمود بن جعفر، دار السلام در احوالات [[حضرت مهدى]] (عليه السلام) و ...، قم، مسجد مقدس جمكران چ 2، 1384ش، ص187.</ref>


این نوع اختفاء که همان ناپیدائیست، با اختفا به صورت ناشناس بودن، فرق دارد، زیرا اختفا به صورت ناشناسی به‌طور عادی صورت می‌گیرد و هیچ گونه اتفاق خارق‌العاده ای رخ نمی‌دهد و اما استتار به شکل نامرئی بودن نیاز به اعجاز دارد، تا حضرت در حین حضور، ظهور نداشته باشد…
== پیشگویی اهل بیت(ع) از غیبت امام زمان (عج)==
 
روایات معصومین (ع) از غیبت امام زمان خبر داده است. این روايات كه به طور متواتر رسيده است گواه بر درستى غيبت است. در این روایات سخن از‏ پنهان شدن دانش نیز آمده است و مراد از دانش همان حجّت عالم است.  اين روايات مشتمل است بر بيان وظيفه شيعه در باره امامان كه بايد بر همان عقيده ‏اى كه بوده‌‏اند باشند و متزلزل نشوند و جابجا نگردند بلكه پابرجا باشند و حالشان دگرگون نشود و چشم به انتظار باشند تا آنچه بر آنان وعده داده شده برسد و آنان در اينكه حجّتشان را و امام زمانشان را در دوران غيبت‏ نمى‌‏بينند معذورند و پيش از ظهور در هر عصر و زمانى بر آنان تنگ آيد شخص امام و نام و نسبش را نتوانند بشناسند و جستجو از امام و كشف صاحب غيبت‏ و بدنبال نام و محلّ سكونت و محلّ غيبت‏ او بودن و يا اشاره بذكر او كردن بر آنان قدغن باشد تا چه رسد بر آنكه بخواهند عيانا او را ببينند.<ref>نعمانى، محمد بن ابراهيم، غيبت (نعمانى، ترجمه فهرى)، تهران، دار الكتب الإسلامية - چ 4، 1362ش.ص184</ref>
 
== غیبت امام زمان آزمایشی برای مسلمانان==
 
در غیبت امام زمان آزمایشی است که متوجه مسلمانان به خصوص شیعیان است. اين غيبت‏ را رسول خدا (ص) از پيش فرموده و امير المؤمنين خبر آن را داده است و در خطبه‏ ها و سخنرانی‌ها كه از آن حضرت نقل شده است از اين گرفتارى سخن گفته است و دانشمندان حديث و روايت اخبار اين غيبت‏ را از فرزندان على و امامان يكى پس از ديگرى نقل نموده‏ اند به طورى كه يك نفر از امامان نيست مگر اينكه در اين باره پيش‏گوئى كرده و اين پيش آمد را محقّق دانسته و آزمايشى را كه خداى تبارك و تعالى در اين باره دارد توصيف فرموده.
و سبب اين غيبت همانا كارهاى زشت و كردارهاى ناپسند و پيروى هواى نفس و دنياى زود گذر كه بر آخرت جاودانى ‌اش مقدّم داشته‏‌اند و دنباله روى خواسته‏‌هاى نفس، و حقّ‏‌هاى ضايع شده كه باعث جلب خشم خداى عزّ و جلّ است مى‏‌باشد.<ref>نعمانى، محمد بن ابراهيم، غيبت (نعمانى، ترجمه فهرى)، تهران، دار الكتب الإسلامية - چ 4، 1362ش. ص 4- 5</ref>
 
== کیفیت غایب بودن امام زمان(ع)==
 
کیفیت غیبت امام زمان و اینکه چرا مردم آن حضرت را نمی بینند به دو صورت دانسته‌اند:
 
'''غیبت معرفتی''':
 
غیبت شخصیتی و حقوقی است. امام زمان(عج) به‌طور عادی زندگی می‌کند و مردم عادی او را ملاقات کرده و با او معاشرت می‌کنند. حضرت با مردم هم‌صحبت می‌شود ولی مردم او را نمی‌شناسند و نمی‌دانند که او امام زمان(عج) است. حکمت الهی چنین اقتضا کرده که امام زمان(ع) با ناشناس ماندن، از خطرات احتمالیِ ستمگران و ظالمان در امان بماند.
 
روایاتی بر این نظریه دلالت می‌کند از جمله [[امام صادق(ع)]] امام زمان(ع) را دارای خصلتی مانند یوسف(ع) دانستند؛ به این صورت که مردم او را می‌بینند ولی او را نمی‌شناسند و نمی‌دانند او چه کسی است.<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۵۰-۳۵۱.</ref>
 
'''غیبت جسمانی''':
 
امام زمان(ع) روی زمین است و به جاهای مختلف می‌رود، از احوال و رفتار [[شیعیان]] اطلاع می‌یابد و آنها را مورد لطف خود قرار می‌دهد، ولی هیچ‌کس، امام را با چشمان ظاهری نمی‌بیند [[امام رضا(ع)]] در مورد خضر(ع) گفتند که او هر سال در مراسم حج حاضر است … ولی ما او را نمی‌بینیم.<ref>مجلسی، بحارالانوار، تهران، کتابفروشی اسلامی، چاپ سوم، ج۵۱، ص۲۲۱ و ۲۲۲.</ref> این نوع پنهان بودن که همان ناپیدائی است، با پنهانی به صورت ناشناس بودن، فرق دارد؛ ناشناسی به‌طور عادی صورت می‌گیرد و هیچ گونه اتفاق خارق‌العاده ای رخ نمی‌دهد و اما نامرئی بودن، نیاز به اعجاز دارد.
 
برخی این احتمال را مطرح کرده‌اند که  غیبت جسمانی به تصرف در چشم مردم بوده باشد، به طوری که  مردم توانایی دیدن امام را نداشته باشند. این احتمال نیز به اعجاز الهی نیاز دارد. در قرآن کریم و روایات به مواردی اشاره شده که با معجزه الهی، افرادی نمی‌توانستند یک موجود قابل دیدن را مشاهده نمایند: {{قرآن|ترجمه=در برابرشان ديوارى كشيديم و در پشت سرشان ديوارى. و بر چشمانشان نيز پرده‌اى افكنديم تا نتوانند ببینند.|سوره=یس|آیه=۹}}


ب- غیبت جسمانی با تصرف در چشمان مردم: در این فرض ناپیدائی حضرت مهدی علیه السلام به خاطر دخل و تصرف ایشان در چشمان مردم است. در این مورد نیز نیاز به اعجاز و قدرت الهی است تا در حین حضور و ظهور امام علیه السلام در میان مردم و حضور و ظهورشان در اجتماعات و تجمعات، دیده نشود. در قرآن کریم و روایات به مواردی اشاره شده که با معجزه الهی، افرادی نمی‌توانستند یک موجود قابل دیدن را مشاهده نمایند مثل این آیه شریفه که می‌فرماید: «پیش روی آنان سدی قرار دادیم، و در پشت سرشان سدی و چشمانشان را پوشانده‌ایم، لذا نمی‌بینند»<ref>یس/۹.</ref> از عبد الله بن مسعود نقل شده که قریش کنار در خانه رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) جمع شدند، آن حضرت از منزل بیرون آمدند و بر سر آنان خاک پاشید و آن حضرت را نمی‌دیدند.<ref>مجمع البیان، تهران، کتابفروشی اسلامی، ج۸، ص۴۱۶.</ref> و در آیه دیگر می‌فرماید: وقتی قرآن می‌خوانی، بین تو و کسانی که به آخرت ایمان نمی‌آورند پرده‌ای پوشیده قرار می‌دهیم.<ref>مجمع البیان، ذیل آیه ۴۵، سوره اسراء.</ref> معجزه به دو صورت متصور است یا در بیننده اثر می‌گذارد، یا در دیده شده، تصرف در بیننده به این صورت است که او را از دیدن چیزی که در جلو اوست ناتوان کند و مکان را تهی از امام به بیند؛ و تصرف در دیده شده چیزی که قابل دیدار است، واضحترین راهش این است که معجزه میان رسیدن صورت نوری (تصویر) صادر شده از جسم حضرت مهدی(عج) یا ابداع صورتی او و غیر این‌ها از آنچه که حواس پنج‌گانه دریافت می‌کند حایل شود و نگذارد که به بیننده یا شنونده برسد. بدین ترتیب این شخص از ادراک واقعیتی که پیش روی او نهاده شده است عاجز می‌شود. از آنچه علماء فرموده‌اند استفاده می‌شود از انواع غیبتی که برای امام زمان متصور است نوع اول آن است یعنی غیبت معرفتی اگر چه آیت الله صافی می‌فرمایند: هر دو صورت در رابطه با امام متصور است.
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}
{{مطالعه بیشتر}}


== مطالعه بیشتر ==
== مطالعه بیشتر ==
۱- ماهنامه مبلغان شماره ۲۴ از معاونت تبلیغ و آموزش‌های کاربردی حوزه علمیه تهران ۱۴۲۲، چگونگی غیبت امام زمان، ص۳۶.
* ماهنامه مبلغان شماره ۲۴ از معاونت تبلیغ و آموزش‌های کاربردی حوزه علمیه تهران ۱۴۲۲، چگونگی غیبت امام زمان، ص۳۶.
 
۲- امامت و مهدویت آیه الله صافی گلپایگانی جلد ۳.
 
۳- منتخب الاثر آیه الله صافی گلپایگانی مؤسسه سیده معصومه چاپ اول.
{{پایان مطالعه بیشتر}}
{{پایان مطالعه بیشتر}}


خط ۲۹: خط ۴۶:
{{پانویس}}
{{پانویس}}
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی =
  | شاخه اصلی =کلام
|شاخه فرعی۱ =
| شاخه فرعی۱ =مهدویت
|شاخه فرعی۲ =
| شاخه فرعی۲ =امام زمان(ع)
|شاخه فرعی۳ =
| شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه =-
  | تیترها =
  | تیترها =شد
  | ویرایش =
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی =
  | بازبینی نویسنده =  
  | تکمیل =
| بازبینی =شد
  | اولویت =
  | تکمیل =شد
  | کیفیت =
  | اولویت =ج
  | کیفیت =ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۹

سؤال

مفهوم غیبت امام زمان(عج) را بیان کنید.

درگاه‌ها
درگاه مهدویت.png


امام زمان (عج) امام دوازدهم شیعیان است که به دلیل شرایط موجود در زمان ولادت آن حضرت و اختناق حاکمان غاصب بنابر مصلحت و حکمت الهی در ابتدا مواجه به غیبت صغری می‌شود و سپس غیبت کبرای آن حضرت رخ می‌دهد. غیبت امام زمان (عج) در روایات اهل بیت علیهم السلام پیشگویی شده و نیز به فلسفه ان اشاراتی صورت گرفته است.

انواع غیبت امام زمان

امام زمان (عج) دارای دو غیبت است.؛ یکی غیبت صغری و دیگری غیبت کبری. امام صادق(ع) فرمود: حضرت قائم عليه السلام را دو غيبت است (غيبت‏ صغرى‏ و غيبت كبرى) در يكى از آن دو غيبت (كبرى) در مواقف حج حاضر شود، و مردم را ببيند ولى مردم او را نبينند (اما در غيبت‏ صغرى‏، خواص اصحاب او را ميديدند و ميشناختند).[۱] غيبت صغرى افزون بر اینکه زمانش کوتاه بوده در کیفیت نیز با غیبت کبری تفاوت دارد؛ زيرا كه در غیبت صغری، باب سفارت باز بوده و همچنین درك خدمت آن بزرگوار برای بسيارى از اخيار مقدور يا ميسور بوده، و پاسه سؤالات خود را مستقیما و یا از طریق وکلا دریافت می نمودند؛ بر‏خلاف غيبت كبرى که رابطه اخیار هم با آن حضرت قطع شده است. پس مراد از غيبت صغرى، از زمان ولادت تا زمان انقطاع سفارت مى‏‌باشد.[۲]

پیشگویی اهل بیت(ع) از غیبت امام زمان (عج)

روایات معصومین (ع) از غیبت امام زمان خبر داده است. این روايات كه به طور متواتر رسيده است گواه بر درستى غيبت است. در این روایات سخن از‏ پنهان شدن دانش نیز آمده است و مراد از دانش همان حجّت عالم است. اين روايات مشتمل است بر بيان وظيفه شيعه در باره امامان كه بايد بر همان عقيده ‏اى كه بوده‌‏اند باشند و متزلزل نشوند و جابجا نگردند بلكه پابرجا باشند و حالشان دگرگون نشود و چشم به انتظار باشند تا آنچه بر آنان وعده داده شده برسد و آنان در اينكه حجّتشان را و امام زمانشان را در دوران غيبت‏ نمى‌‏بينند معذورند و پيش از ظهور در هر عصر و زمانى بر آنان تنگ آيد شخص امام و نام و نسبش را نتوانند بشناسند و جستجو از امام و كشف صاحب غيبت‏ و بدنبال نام و محلّ سكونت و محلّ غيبت‏ او بودن و يا اشاره بذكر او كردن بر آنان قدغن باشد تا چه رسد بر آنكه بخواهند عيانا او را ببينند.[۳]

غیبت امام زمان آزمایشی برای مسلمانان

در غیبت امام زمان آزمایشی است که متوجه مسلمانان به خصوص شیعیان است. اين غيبت‏ را رسول خدا (ص) از پيش فرموده و امير المؤمنين خبر آن را داده است و در خطبه‏ ها و سخنرانی‌ها كه از آن حضرت نقل شده است از اين گرفتارى سخن گفته است و دانشمندان حديث و روايت اخبار اين غيبت‏ را از فرزندان على و امامان يكى پس از ديگرى نقل نموده‏ اند به طورى كه يك نفر از امامان نيست مگر اينكه در اين باره پيش‏گوئى كرده و اين پيش آمد را محقّق دانسته و آزمايشى را كه خداى تبارك و تعالى در اين باره دارد توصيف فرموده. و سبب اين غيبت همانا كارهاى زشت و كردارهاى ناپسند و پيروى هواى نفس و دنياى زود گذر كه بر آخرت جاودانى ‌اش مقدّم داشته‏‌اند و دنباله روى خواسته‏‌هاى نفس، و حقّ‏‌هاى ضايع شده كه باعث جلب خشم خداى عزّ و جلّ است مى‏‌باشد.[۴]

کیفیت غایب بودن امام زمان(ع)

کیفیت غیبت امام زمان و اینکه چرا مردم آن حضرت را نمی بینند به دو صورت دانسته‌اند:

غیبت معرفتی:

غیبت شخصیتی و حقوقی است. امام زمان(عج) به‌طور عادی زندگی می‌کند و مردم عادی او را ملاقات کرده و با او معاشرت می‌کنند. حضرت با مردم هم‌صحبت می‌شود ولی مردم او را نمی‌شناسند و نمی‌دانند که او امام زمان(عج) است. حکمت الهی چنین اقتضا کرده که امام زمان(ع) با ناشناس ماندن، از خطرات احتمالیِ ستمگران و ظالمان در امان بماند.

روایاتی بر این نظریه دلالت می‌کند از جمله امام صادق(ع) امام زمان(ع) را دارای خصلتی مانند یوسف(ع) دانستند؛ به این صورت که مردم او را می‌بینند ولی او را نمی‌شناسند و نمی‌دانند او چه کسی است.[۵]

غیبت جسمانی:

امام زمان(ع) روی زمین است و به جاهای مختلف می‌رود، از احوال و رفتار شیعیان اطلاع می‌یابد و آنها را مورد لطف خود قرار می‌دهد، ولی هیچ‌کس، امام را با چشمان ظاهری نمی‌بیند امام رضا(ع) در مورد خضر(ع) گفتند که او هر سال در مراسم حج حاضر است … ولی ما او را نمی‌بینیم.[۶] این نوع پنهان بودن که همان ناپیدائی است، با پنهانی به صورت ناشناس بودن، فرق دارد؛ ناشناسی به‌طور عادی صورت می‌گیرد و هیچ گونه اتفاق خارق‌العاده ای رخ نمی‌دهد و اما نامرئی بودن، نیاز به اعجاز دارد.

برخی این احتمال را مطرح کرده‌اند که غیبت جسمانی به تصرف در چشم مردم بوده باشد، به طوری که مردم توانایی دیدن امام را نداشته باشند. این احتمال نیز به اعجاز الهی نیاز دارد. در قرآن کریم و روایات به مواردی اشاره شده که با معجزه الهی، افرادی نمی‌توانستند یک موجود قابل دیدن را مشاهده نمایند: ﴿در برابرشان ديوارى كشيديم و در پشت سرشان ديوارى. و بر چشمانشان نيز پرده‌اى افكنديم تا نتوانند ببینند.(یس:۹)


مطالعه بیشتر

  • ماهنامه مبلغان شماره ۲۴ از معاونت تبلیغ و آموزش‌های کاربردی حوزه علمیه تهران ۱۴۲۲، چگونگی غیبت امام زمان، ص۳۶.


منابع

  1. كلينى، محمد بن يعقوب، أصول الكافي / ترجمه مصطفوى - تهران، چاپ: اول، 1369 ش، ج2، ص 138
  2. عراقى، محمود بن جعفر، دار السلام در احوالات حضرت مهدى (عليه السلام) و ...، قم، مسجد مقدس جمكران چ 2، 1384ش، ص187.
  3. نعمانى، محمد بن ابراهيم، غيبت (نعمانى، ترجمه فهرى)، تهران، دار الكتب الإسلامية - چ 4، 1362ش.ص184
  4. نعمانى، محمد بن ابراهيم، غيبت (نعمانى، ترجمه فهرى)، تهران، دار الكتب الإسلامية - چ 4، 1362ش. ص 4- 5
  5. صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۵۰-۳۵۱.
  6. مجلسی، بحارالانوار، تهران، کتابفروشی اسلامی، چاپ سوم، ج۵۱، ص۲۲۱ و ۲۲۲.