حضرت مریم(س): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|زن و خانواده}}'''حضرت مریم(س)''' تنها زنی که [[قرآن]] از او نام برده و او را الگو برای همه مؤمنان معرفی کرده است. حضرت مريم(س) براساس آیات قرآن دارای مقاماتى چون برگزیده شدن از طرف خداوند، صدیقه (بسیار راستگو)، دارای طهارت و پاکدامنی و هم‌سخنِ با فرشتگان | {{درگاه|زن و خانواده|واژه‌ها}} | ||
'''حضرت مریم(س)''' تنها زنی که [[قرآن]] از او نام برده و او را الگو برای همه مؤمنان معرفی کرده است. حضرت مريم(س) براساس آیات قرآن دارای مقاماتى چون برگزیده شدن از طرف خداوند، صدیقه (بسیار راستگو)، دارای طهارت و پاکدامنی و هم‌سخنِ با فرشتگان است. برخی عالمان مسلمان به نبوت حضرت مریم(س) معتقد بودند. | |||
مریم(س)، بنابر نذر مادرش، برای خدمت و عبادت خداوند به معبد [[بیت‌المقدس]] برده شد. کاهنان معبد برای سرپرستی مریم(ع) دچار اختلاف شدند. آنان برای فیصلهٔ اختلاف قرعه زدند و قرعه به نام [[زکریا(ع)]] افتاد و او سرپرست مریم(س) شد. حضرت مریم(س) در قسمت شرقی بیت‌المقدس به عبادت می‌پرداخت. مریم(س) نزد مردم به پرهیزگاری مشهور بود. براساس آیات قرآن، زکریا(ع) غذاهایی نزد مریم می‌دید و از فرستندهٔ این غذاها از او سؤال می‌کرد. مریم(س) در پاسخ آنها را فرستاده‌شده از سوی خدا بر می‌شمرد. | مریم(س)، بنابر نذر مادرش، برای خدمت و عبادت خداوند به معبد [[بیت‌المقدس]] برده شد. کاهنان معبد برای سرپرستی مریم(ع) دچار اختلاف شدند. آنان برای فیصلهٔ اختلاف قرعه زدند و قرعه به نام [[زکریا(ع)]] افتاد و او سرپرست مریم(س) شد. حضرت مریم(س) در قسمت شرقی بیت‌المقدس به عبادت می‌پرداخت. مریم(س) نزد مردم به پرهیزگاری مشهور بود. براساس آیات قرآن، زکریا(ع) غذاهایی نزد مریم می‌دید و از فرستندهٔ این غذاها از او سؤال می‌کرد. مریم(س) در پاسخ آنها را فرستاده‌شده از سوی خدا بر می‌شمرد. | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۳: | ||
== جایگاه == | == جایگاه == | ||
{{نوشتار اصلی|الگو بودن حضرت مریم(س)|زنان اسوه در قرآن}} | {{نوشتار اصلی|الگو بودن حضرت مریم(س)|زنان اسوه در قرآن}} | ||
قرآن مریم(س) را الگویی برای همهٔ مؤمنان معرفی کرده است:{{قرآن||ترجمه=و خداوند برای مؤمنان به ... مریم دختر عمران مَثَل زده که دامان خود را پاک نگه داشت.|سوره=|آیه= | قرآن مریم(س) را الگویی برای همهٔ مؤمنان معرفی کرده است:{{قرآن||ترجمه=و خداوند برای مؤمنان به ... مریم دختر عمران مَثَل زده که دامان خود را پاک نگه داشت.|سوره=تحریم|آیه=۱۱-۱۲}} در آیهٔ ۴۲ سورهٔ آل‌عمران براى حضرت مريم(س) مقاماتى مانند برگزیدگی و طهارت برشمرده است: | ||
{{قرآن بزرگ|يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَىٰ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ|ترجمه=(فرشتگان): اى مريم، خداوند تو را برگزيده، پاک ساخته و تو را بر زنان جهان برترى داده است|سوره=آل‌عمران|آیه=۴۲}} | |||
در قرآن، نام هیچ زنی جز مریم(س) برده نشده است. براساس آیات قرآن، فرشتگان با مریم(س) سخن می‌گفتند.<ref>سورهٔ آل‌عمران، آیات ۴۲-۴۳.</ref> در دو آیه، خداوند به عفت و پاکدامنی حضرت مریم(س) تصریح کرده است.<ref>سورهٔ تحریم، آیهٔ ۱۲؛ نیز: سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۹۱.</ref> همچنین، او را صدیقه<ref>سورهٔ مائده، آیهٔ ۷۵.</ref>، به معنای بسیار راستگو، معرفی می‌کند.<ref>حضرت مریم(س) نماد نیایش، ناهید طیبی، فرهنگ کوثر، ۱۳۷۷، شمارهٔ ۲۲.</ref> خداوند در قرآن به مریم(س) دستور عبادت می‌دهد<ref>سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۴۳.</ref> و او را از قانتین می‌شمارد.<ref>سورهٔ تحریم، آیهٔ ۱۲.</ref> مفسران قانتین را به کسانی که پیوسته در حال طاعت خدا هستند معنا کرده‌اند.<ref>تفسير احسن الحديث، علی‌اکبر قرشی، ج ۱۱، ص ۲۴۵.</ref> | |||
محمد بن احمد قرطبی، مفسر قرن هفتم قمری،<ref>قرطبی، الجامع لأحكام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج ۴، ص ۸۳.</ref> و تقی‌الدین سُبْکی، از فقیهان و محدثان اهل‌سنت در قرن هشتم قمری،<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج ۲، ص ۱۴۹.</ref> به نبوت [[حضرت مریم|حضرت مریم(س)]] معتقد بودند؛ زیرا خداوند به واسطهٔ [[فرشته]]، مانند دیگر پیامبران، به او وحی کرده است. آنها صفات برجستهٔ مریم(ع) در آیهٔ ۴۲ سورهٔ آل‌عمران را جزء دلایل نبوت او قلمداد کرده‌اند.<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج ۲، ص ۱۴۹.</ref> در متون عرفانی، مریم(س) از اولیاء الله و دارای مقام ولایت خاصّه برشمرده شده است.<ref>بازتاب مقامات حضرت مریم(س) در متون عرفانی فارسی از قرن چهارم تا پایان قرن نهم، طاهره خوشحال دستجردی و زینب رضاپور، مجلهٔ علمی پژوهشی مطالعات عرفانی، شمارهٔ دوازدهم، ۱۳۸۹.</ref> | محمد بن احمد قرطبی، مفسر قرن هفتم قمری،<ref>قرطبی، الجامع لأحكام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج ۴، ص ۸۳.</ref> و تقی‌الدین سُبْکی، از فقیهان و محدثان اهل‌سنت در قرن هشتم قمری،<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج ۲، ص ۱۴۹.</ref> به نبوت [[حضرت مریم|حضرت مریم(س)]] معتقد بودند؛ زیرا خداوند به واسطهٔ [[فرشته]]، مانند دیگر پیامبران، به او وحی کرده است. آنها صفات برجستهٔ مریم(ع) در آیهٔ ۴۲ سورهٔ آل‌عمران را جزء دلایل نبوت او قلمداد کرده‌اند.<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج ۲، ص ۱۴۹.</ref> در متون عرفانی، مریم(س) از اولیاء الله و دارای مقام ولایت خاصّه برشمرده شده است.<ref>بازتاب مقامات حضرت مریم(س) در متون عرفانی فارسی از قرن چهارم تا پایان قرن نهم، طاهره خوشحال دستجردی و زینب رضاپور، مجلهٔ علمی پژوهشی مطالعات عرفانی، شمارهٔ دوازدهم، ۱۳۸۹.</ref> | ||
| خط ۱۹: | خط ۲۴: | ||
قرآن، برخلاف کتاب مقدس، داستان مریم(س) را از پیش از تولدش آغاز می‌کند.<ref name=":3">سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۳۵.</ref> مادر مریم(س) فرزندی در شکم داشت و گمان می‌کرد که فرزند او پسر خواهد بود.<ref>تفسير نمونه، ج۲، ص۵۲۳.</ref> او فرزند خود را [[نذر]] خداوند کرد.<ref name=":3" /> نوزاد برخلاف گمان مادر دختر بود. با این حال، مادر بر سر نذر خود باقی ماند.<ref name=":3" /> نوزاد دختر مریم نامیده شد.<ref name=":3" /> طبق نذر، مریم(س) برای خدمت در معبد و عبادت خداوند به معبد بیت‌المقدس برده شد.<ref name=":4" /> از عالمان و بزرگان [[بنی‌اسرائیل]] خواسته شد تا سرپرستی او را بر عهده گیرند.<ref name=":4">مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۲، ص ۵۴۴، دارالکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.</ref> مریم(س)، فرزند عمران، از خانواده‌ای والامرتبه بود. به همین دلیل، مدعیان برای سرپرستی او به جدال پرداختند. پس از قرعه، [[زکریا(ع)]]، که در آن زمان فرزندی نداشت، به سرپرست مریم(س) انتخاب شد.<ref>سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۴۴.</ref> | قرآن، برخلاف کتاب مقدس، داستان مریم(س) را از پیش از تولدش آغاز می‌کند.<ref name=":3">سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۳۵.</ref> مادر مریم(س) فرزندی در شکم داشت و گمان می‌کرد که فرزند او پسر خواهد بود.<ref>تفسير نمونه، ج۲، ص۵۲۳.</ref> او فرزند خود را [[نذر]] خداوند کرد.<ref name=":3" /> نوزاد برخلاف گمان مادر دختر بود. با این حال، مادر بر سر نذر خود باقی ماند.<ref name=":3" /> نوزاد دختر مریم نامیده شد.<ref name=":3" /> طبق نذر، مریم(س) برای خدمت در معبد و عبادت خداوند به معبد بیت‌المقدس برده شد.<ref name=":4" /> از عالمان و بزرگان [[بنی‌اسرائیل]] خواسته شد تا سرپرستی او را بر عهده گیرند.<ref name=":4">مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۲، ص ۵۴۴، دارالکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.</ref> مریم(س)، فرزند عمران، از خانواده‌ای والامرتبه بود. به همین دلیل، مدعیان برای سرپرستی او به جدال پرداختند. پس از قرعه، [[زکریا(ع)]]، که در آن زمان فرزندی نداشت، به سرپرست مریم(س) انتخاب شد.<ref>سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۴۴.</ref> | ||
حضرت مریم(س) در قسمت شرقی بیت‌المقدس به عبادت می‌پرداخت.<ref>سورهٔ مریم، آیهٔ ۱۶.</ref> مریم(س) نزد مردم به پرهیزگاری مشهور بود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۴۱.</ref> براساس آیات قرآن، زکریا(ع) غذاهایی نزد مریم(س) | حضرت مریم(س) در قسمت شرقی بیت‌المقدس به عبادت می‌پرداخت.<ref>سورهٔ مریم، آیهٔ ۱۶.</ref> مریم(س) نزد مردم به پرهیزگاری مشهور بود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۴۱.</ref> براساس آیات قرآن، زکریا(ع) غذاهایی نزد مریم(س) دید و وقتی از آنها سؤال کرد، مریم(س) گفت که اینها از طرف خداوند است.<ref>سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۳۷.</ref> | ||
== بارداری مریم(س) و تولد عیسی(ع) == | == بارداری مریم(س) و تولد عیسی(ع) == | ||
{{نوشتار اصلی|مدت بارداری حضرت مریم(س)|باردار شدن حضرت مریم(س)}} | {{نوشتار اصلی|مدت بارداری حضرت مریم(س)|باردار شدن حضرت مریم(س)}} | ||
حضرت مریم(س)، براساس ظاهر آیات قرآن و تصریح روایات، بدون روش‌های معمولِ بارداری باردار شد.<ref> | حضرت مریم(س)، براساس ظاهر آیات قرآن و تصریح روایات، بدون روش‌های معمولِ بارداری باردار شد.<ref>طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البيان فى تفسير القرآن، ۱۳۷۲ش، ج ۶، ص ۷۸۹.</ref> [[قرآن]] از نحوهٔ باردار شدن حضرت مریم(س) با تعبیر فَنَفَخْنا (دمیدیم) یاد کرده<ref>سورهٔ تحریم، آیهٔ ۱۲.</ref> و خلقت [[حضرت عیسی(ع)]] را به مانند [[حضرت آدم|حضرت آدم(ع)]] مبتنی بر [[معجزه]] دانسته است.<ref>سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۵۹.</ref> | ||
نوید باردار شدن حضرت مریم(س) توسط | نوید باردار شدن حضرت مریم(س) توسط موجودی، که قرآن با تعبیر «روح» از آن یاد کرده، به او داده شد؛<ref name=":02">سورهٔ مریم، آیهٔ ۱۷.</ref> مفسران روح را همان جبرئیل(ع) دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج ۱۳، ص ۳۶.</ref> | ||
قرآن در مورد مدت بارداری حضرت مریم(س) سخنی نمی‌گوید.<ref name=":03">مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، | قرآن در مورد مدت بارداری حضرت مریم(س) سخنی نمی‌گوید.<ref name=":03">مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۴۰، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.</ref> براساس نظر برخی مفسران، دورهٔ بارداری مریم(ع) مانند دیگر زنان نه ماه بوده است.<ref name=":23" /> این افراد معتقدند خداوند در این واقعه در صدد مدح مریم(س) بوده است و اگر طول دوران بارداری مریم(س) نیز امری معجزه‌آسا می‌بود باید در این آیات به آن اشاره می‌شد.<ref name=":23">ابن‌کثیر دمشقی، تفسیر القرآن العظیم، ج ۵، ص ۱۹۶، بیروت، دارالکتب العلمیة، منشورات محمد علی بیضون، ۱۴۱۹ق.</ref> | ||
گروهی معتقدند دورهٔ بارداری مریم(ع) نیز معجزه‌آسا بوده است؛ آنان مدت زمان بارداری او را یک ساعت گفته‌اند.<ref name=":12">مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، | گروهی معتقدند دورهٔ بارداری مریم(ع) نیز معجزه‌آسا بوده است؛ آنان مدت زمان بارداری او را یک ساعت گفته‌اند.<ref name=":12">مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۲۲۵، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۱۰ق.</ref> این افراد معتقدند که چون در این آیات بلافاصله پس از داستان بارداری مریم(س) با استفاده از فاء، که برای افادهٔ معنای تعقیب و پشت سرهم بودن می‌آید، به ماجرای زایمان پرداخته شده، دوران بارداری او کوتاه و معجزه‌آسا بوده است.<ref name=":12" /> برخی روایات این قول را تأیید می‌کنند.<ref name=":12" /> | ||
پس از تولد عیسی(ع)، مریم(س) به سوی قومش بازگشت.<ref> | پس از تولد عیسی(ع)، مریم(س) به سوی قومش بازگشت.<ref>سورهٔ مریم، آیهٔ ۲۷.</ref> او به دستور خداوند روزهٔ سکوت گرفت.<ref>سورهٔ مریم، آیهٔ ۲۶.</ref> مریم(س) از سوی بنی اسرائیل به دلیل به دنیاآوردن فرزندی بدون پدر متهم به فحشا شد.<ref>سورهٔ مریم، آیات ۲۷-۲۸.</ref> خداوند برای دفع این اتهام نوزاد او را به سخن در آورد. نوزاد خود را معرفی کرد<ref>سورهٔ مریم، آیات ۳۰- ۳۳.</ref> و از پاکی مادرش دفاع کرد.<ref>تفسير نمونه، ج ۱۳، ص ۴۵.</ref> | ||
== آرزوی مرگ از حضرت مریم(س) == | == آرزوی مرگ از حضرت مریم(س) == | ||
{{نوشتار اصلی|آرزوی مرگ از حضرت مریم(س)}} | {{نوشتار اصلی|آرزوی مرگ از حضرت مریم(س)}} | ||
براساس آیات قرآن، حضرت مریم(س) در شرایط سخت زایمان<ref>طیب، اطيب البيان في تفسير القرآن، ج۸، | براساس آیات قرآن، حضرت مریم(س) در شرایط سخت زایمان<ref>طیب، اطيب البيان في تفسير القرآن، ج۸، ص ۴۳۱، تهران، اسلام، ۱۳۷۸ش.</ref> آرزوی مرگ کرد:{{قرآن||ترجمه=«اى كاش، پيش از اين مرده بودم و يكسر فراموش‌شده بودم».|سوره=مریم|آیه=۲۳}} [[محمدجواد مغنیه]]، مفسر معاصر شیعه، معتقد است که برزبان آوردن چنین تعابیری برای هر انسانی، که در شرايط سخت قرار گرفته، طبیعی است و تا زمانی که از روی شک در دین نباشد اشکالی ندارد.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ج ۵، ص ۱۷۷، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۴۲۴ق.</ref> | ||
قرآن فقط کلام مریم(س) را نقل کرده و در مورد علت آرزوی مرگ کردن او سخنی نمی‌گوید.<ref name=":1">فخر رازی، مفاتیح الغیب، | قرآن فقط کلام مریم(س) را نقل کرده و در مورد علت آرزوی مرگ کردن او سخنی نمی‌گوید.<ref name=":1">فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج ۲۱، ص ۵۲۵، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق.</ref> مفسران برای این آرزوی مریم دلایلی برشمرده‌اند<ref name=":2">مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۴۱، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.</ref>: | ||
*مریم(س) در میان بنی‌اسرائیل مشهور به [[زهد]] بود؛ به طوری که خداوند رزق بهشتی برای او می‌فرستاد. او با این موقعیت اجتماعی که داشت از اینکه بدون شوهر دارای فرزند شده می‌ترسید<ref name=":1" /> و از تهمت‌های قوم خود بیم داشت.<ref name=":2" /> | *مریم(س) در میان بنی‌اسرائیل مشهور به [[زهد]] بود؛ به طوری که خداوند رزق بهشتی برای او می‌فرستاد. او با این موقعیت اجتماعی که داشت از اینکه بدون شوهر دارای فرزند شده می‌ترسید<ref name=":1" /> و از تهمت‌های قوم خود بیم داشت.<ref name=":2" /> | ||
*مریم(س) همیشه در حال [[عبادت]] رها از دنیا و مشغله‌های آن بود. او، که تا آن زمان از مسئولیت‌های جدی زندگی فارغ بود، یکباره باردار شد و به دوران وضع حمل رسید. احساس تنهایی و بی‌کسی در این زمان موجب شد تا مریم(س) آرزوی مرگ کند.<ref name=":0">مدرسی، محمدتقی، من هدی القرآن، | *مریم(س) همیشه در حال [[عبادت]] رها از دنیا و مشغله‌های آن بود. او، که تا آن زمان از مسئولیت‌های جدی زندگی فارغ بود، یکباره باردار شد و به دوران وضع حمل رسید. احساس تنهایی و بی‌کسی در این زمان موجب شد تا مریم(س) آرزوی مرگ کند.<ref name=":0">مدرسی، محمدتقی، من هدی القرآن، ج ۷، ص۳۲ ، تهران، دار محبی الحسین، ۱۴۱۹ق.</ref> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
| خط ۴۷: | خط ۵۲: | ||
| شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{ | {{ارزیابی | ||
| شناسه =شد | | شناسه = شد <!--خالی | شد--> | ||
| | | عکس = <!--خالی | شد--> | ||
| | | درگاه = شد <!--خالی | شد--> | ||
| | | ادبیات = شد <!--خالی | شد--> | ||
| | | پیوند = شد <!--خالی | شد--> | ||
| | | ناوبری = <!--خالی | شد--> | ||
| | | تغییرمسیر = شد <!--خالی | شد--> | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = <!--خالی | شد--> | ||
| | | ارزیابی کمی = شد <!--خالی | شد--> | ||
| | | ارزیابی کیفی = شد <!--خالی | شد--> | ||
| اولویت = الف <!--الف | ب | ج | د--> | |||
| اولویت =ج | | کیفیت = متوسط <!--خیلی خوب | خوب | متوسط | ضعیف--> | ||
| کیفیت = | |||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۳۱
حضرت مریم چه جایگاه و مقام و منزلتی داشته است؟
حضرت مریم(س) تنها زنی که قرآن از او نام برده و او را الگو برای همه مؤمنان معرفی کرده است. حضرت مريم(س) براساس آیات قرآن دارای مقاماتى چون برگزیده شدن از طرف خداوند، صدیقه (بسیار راستگو)، دارای طهارت و پاکدامنی و هم‌سخنِ با فرشتگان است. برخی عالمان مسلمان به نبوت حضرت مریم(س) معتقد بودند.
مریم(س)، بنابر نذر مادرش، برای خدمت و عبادت خداوند به معبد بیت‌المقدس برده شد. کاهنان معبد برای سرپرستی مریم(ع) دچار اختلاف شدند. آنان برای فیصلهٔ اختلاف قرعه زدند و قرعه به نام زکریا(ع) افتاد و او سرپرست مریم(س) شد. حضرت مریم(س) در قسمت شرقی بیت‌المقدس به عبادت می‌پرداخت. مریم(س) نزد مردم به پرهیزگاری مشهور بود. براساس آیات قرآن، زکریا(ع) غذاهایی نزد مریم می‌دید و از فرستندهٔ این غذاها از او سؤال می‌کرد. مریم(س) در پاسخ آنها را فرستاده‌شده از سوی خدا بر می‌شمرد.
حضرت مریم(س)، براساس ظاهر آیات قرآن و تصریح روایات، بدون روش‌های معمولِ بارداریْ باردار شد. قرآن در مورد مدت بارداری او سخنی نمی‌گوید. براساس نظر برخی مفسران، دورهٔ بارداری مریم(ع) به مانند دیگر زنان نه ماه بوده است. گروهی معتقدند مدت زمان بارداری مریم(ع) معجزه‌آمیز بوده است. آنان این مدت را یک ساعت دانسته‌اند.
جایگاه
قرآن مریم(س) را الگویی برای همهٔ مؤمنان معرفی کرده است:﴿و خداوند برای مؤمنان به ... مریم دختر عمران مَثَل زده که دامان خود را پاک نگه داشت.﴾(تحریم:۱۱-۱۲) در آیهٔ ۴۲ سورهٔ آل‌عمران براى حضرت مريم(س) مقاماتى مانند برگزیدگی و طهارت برشمرده است:
| ﴿ | يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَىٰ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ
(فرشتگان): اى مريم، خداوند تو را برگزيده، پاک ساخته و تو را بر زنان جهان برترى داده است آل‌عمران:۴۲ |
﴾ |
در قرآن، نام هیچ زنی جز مریم(س) برده نشده است. براساس آیات قرآن، فرشتگان با مریم(س) سخن می‌گفتند.[۱] در دو آیه، خداوند به عفت و پاکدامنی حضرت مریم(س) تصریح کرده است.[۲] همچنین، او را صدیقه[۳]، به معنای بسیار راستگو، معرفی می‌کند.[۴] خداوند در قرآن به مریم(س) دستور عبادت می‌دهد[۵] و او را از قانتین می‌شمارد.[۶] مفسران قانتین را به کسانی که پیوسته در حال طاعت خدا هستند معنا کرده‌اند.[۷]
محمد بن احمد قرطبی، مفسر قرن هفتم قمری،[۸] و تقی‌الدین سُبْکی، از فقیهان و محدثان اهل‌سنت در قرن هشتم قمری،[۹] به نبوت حضرت مریم(س) معتقد بودند؛ زیرا خداوند به واسطهٔ فرشته، مانند دیگر پیامبران، به او وحی کرده است. آنها صفات برجستهٔ مریم(ع) در آیهٔ ۴۲ سورهٔ آل‌عمران را جزء دلایل نبوت او قلمداد کرده‌اند.[۱۰] در متون عرفانی، مریم(س) از اولیاء الله و دارای مقام ولایت خاصّه برشمرده شده است.[۱۱]
زندگی‌نامه
قرآن، برخلاف کتاب مقدس، داستان مریم(س) را از پیش از تولدش آغاز می‌کند.[۱۲] مادر مریم(س) فرزندی در شکم داشت و گمان می‌کرد که فرزند او پسر خواهد بود.[۱۳] او فرزند خود را نذر خداوند کرد.[۱۲] نوزاد برخلاف گمان مادر دختر بود. با این حال، مادر بر سر نذر خود باقی ماند.[۱۲] نوزاد دختر مریم نامیده شد.[۱۲] طبق نذر، مریم(س) برای خدمت در معبد و عبادت خداوند به معبد بیت‌المقدس برده شد.[۱۴] از عالمان و بزرگان بنی‌اسرائیل خواسته شد تا سرپرستی او را بر عهده گیرند.[۱۴] مریم(س)، فرزند عمران، از خانواده‌ای والامرتبه بود. به همین دلیل، مدعیان برای سرپرستی او به جدال پرداختند. پس از قرعه، زکریا(ع)، که در آن زمان فرزندی نداشت، به سرپرست مریم(س) انتخاب شد.[۱۵]
حضرت مریم(س) در قسمت شرقی بیت‌المقدس به عبادت می‌پرداخت.[۱۶] مریم(س) نزد مردم به پرهیزگاری مشهور بود.[۱۷] براساس آیات قرآن، زکریا(ع) غذاهایی نزد مریم(س) دید و وقتی از آنها سؤال کرد، مریم(س) گفت که اینها از طرف خداوند است.[۱۸]
بارداری مریم(س) و تولد عیسی(ع)
حضرت مریم(س)، براساس ظاهر آیات قرآن و تصریح روایات، بدون روش‌های معمولِ بارداری باردار شد.[۱۹] قرآن از نحوهٔ باردار شدن حضرت مریم(س) با تعبیر فَنَفَخْنا (دمیدیم) یاد کرده[۲۰] و خلقت حضرت عیسی(ع) را به مانند حضرت آدم(ع) مبتنی بر معجزه دانسته است.[۲۱]
نوید باردار شدن حضرت مریم(س) توسط موجودی، که قرآن با تعبیر «روح» از آن یاد کرده، به او داده شد؛[۲۲] مفسران روح را همان جبرئیل(ع) دانسته‌اند.[۲۳]
قرآن در مورد مدت بارداری حضرت مریم(س) سخنی نمی‌گوید.[۲۴] براساس نظر برخی مفسران، دورهٔ بارداری مریم(ع) مانند دیگر زنان نه ماه بوده است.[۲۵] این افراد معتقدند خداوند در این واقعه در صدد مدح مریم(س) بوده است و اگر طول دوران بارداری مریم(س) نیز امری معجزه‌آسا می‌بود باید در این آیات به آن اشاره می‌شد.[۲۵]
گروهی معتقدند دورهٔ بارداری مریم(ع) نیز معجزه‌آسا بوده است؛ آنان مدت زمان بارداری او را یک ساعت گفته‌اند.[۲۶] این افراد معتقدند که چون در این آیات بلافاصله پس از داستان بارداری مریم(س) با استفاده از فاء، که برای افادهٔ معنای تعقیب و پشت سرهم بودن می‌آید، به ماجرای زایمان پرداخته شده، دوران بارداری او کوتاه و معجزه‌آسا بوده است.[۲۶] برخی روایات این قول را تأیید می‌کنند.[۲۶]
پس از تولد عیسی(ع)، مریم(س) به سوی قومش بازگشت.[۲۷] او به دستور خداوند روزهٔ سکوت گرفت.[۲۸] مریم(س) از سوی بنی اسرائیل به دلیل به دنیاآوردن فرزندی بدون پدر متهم به فحشا شد.[۲۹] خداوند برای دفع این اتهام نوزاد او را به سخن در آورد. نوزاد خود را معرفی کرد[۳۰] و از پاکی مادرش دفاع کرد.[۳۱]
آرزوی مرگ از حضرت مریم(س)
براساس آیات قرآن، حضرت مریم(س) در شرایط سخت زایمان[۳۲] آرزوی مرگ کرد:﴿«اى كاش، پيش از اين مرده بودم و يكسر فراموش‌شده بودم».﴾(مریم:۲۳) محمدجواد مغنیه، مفسر معاصر شیعه، معتقد است که برزبان آوردن چنین تعابیری برای هر انسانی، که در شرايط سخت قرار گرفته، طبیعی است و تا زمانی که از روی شک در دین نباشد اشکالی ندارد.[۳۳]
قرآن فقط کلام مریم(س) را نقل کرده و در مورد علت آرزوی مرگ کردن او سخنی نمی‌گوید.[۳۴] مفسران برای این آرزوی مریم دلایلی برشمرده‌اند[۳۵]:
- مریم(س) در میان بنی‌اسرائیل مشهور به زهد بود؛ به طوری که خداوند رزق بهشتی برای او می‌فرستاد. او با این موقعیت اجتماعی که داشت از اینکه بدون شوهر دارای فرزند شده می‌ترسید[۳۴] و از تهمت‌های قوم خود بیم داشت.[۳۵]
- مریم(س) همیشه در حال عبادت رها از دنیا و مشغله‌های آن بود. او، که تا آن زمان از مسئولیت‌های جدی زندگی فارغ بود، یکباره باردار شد و به دوران وضع حمل رسید. احساس تنهایی و بی‌کسی در این زمان موجب شد تا مریم(س) آرزوی مرگ کند.[۳۶]
منابع
- ↑ سورهٔ آل‌عمران، آیات ۴۲-۴۳.
- ↑ سورهٔ تحریم، آیهٔ ۱۲؛ نیز: سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۹۱.
- ↑ سورهٔ مائده، آیهٔ ۷۵.
- ↑ حضرت مریم(س) نماد نیایش، ناهید طیبی، فرهنگ کوثر، ۱۳۷۷، شمارهٔ ۲۲.
- ↑ سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۴۳.
- ↑ سورهٔ تحریم، آیهٔ ۱۲.
- ↑ تفسير احسن الحديث، علی‌اکبر قرشی، ج ۱۱، ص ۲۴۵.
- ↑ قرطبی، الجامع لأحكام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج ۴، ص ۸۳.
- ↑ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج ۲، ص ۱۴۹.
- ↑ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج ۲، ص ۱۴۹.
- ↑ بازتاب مقامات حضرت مریم(س) در متون عرفانی فارسی از قرن چهارم تا پایان قرن نهم، طاهره خوشحال دستجردی و زینب رضاپور، مجلهٔ علمی پژوهشی مطالعات عرفانی، شمارهٔ دوازدهم، ۱۳۸۹.
- ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ ۱۲٫۲ ۱۲٫۳ سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۳۵.
- ↑ تفسير نمونه، ج۲، ص۵۲۳.
- ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۲، ص ۵۴۴، دارالکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.
- ↑ سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۴۴.
- ↑ سورهٔ مریم، آیهٔ ۱۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۴۱.
- ↑ سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۳۷.
- ↑ طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البيان فى تفسير القرآن، ۱۳۷۲ش، ج ۶، ص ۷۸۹.
- ↑ سورهٔ تحریم، آیهٔ ۱۲.
- ↑ سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ ۵۹.
- ↑ سورهٔ مریم، آیهٔ ۱۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج ۱۳، ص ۳۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۴۰، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.
- ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ ابن‌کثیر دمشقی، تفسیر القرآن العظیم، ج ۵، ص ۱۹۶، بیروت، دارالکتب العلمیة، منشورات محمد علی بیضون، ۱۴۱۹ق.
- ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ ۲۶٫۲ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۲۲۵، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۱۰ق.
- ↑ سورهٔ مریم، آیهٔ ۲۷.
- ↑ سورهٔ مریم، آیهٔ ۲۶.
- ↑ سورهٔ مریم، آیات ۲۷-۲۸.
- ↑ سورهٔ مریم، آیات ۳۰- ۳۳.
- ↑ تفسير نمونه، ج ۱۳، ص ۴۵.
- ↑ طیب، اطيب البيان في تفسير القرآن، ج۸، ص ۴۳۱، تهران، اسلام، ۱۳۷۸ش.
- ↑ مغنیه، تفسیر الکاشف، ج ۵، ص ۱۷۷، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۴۲۴ق.
- ↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج ۲۱، ص ۵۲۵، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق.
- ↑ ۳۵٫۰ ۳۵٫۱ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۴۱، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.
- ↑ مدرسی، محمدتقی، من هدی القرآن، ج ۷، ص۳۲ ، تهران، دار محبی الحسین، ۱۴۱۹ق.