الهی بودن امامت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۰۷

سؤال

آیا از نظر قرآن امامت یک منصب الهی است؟

درگاه‌ها

امامت در قرآن یک مقام و منصب الهی دانسته شده است. از نظر قرآن فقط خداوند می‌تواند این مقام را به کسانی که شرایط امامت و رهبری مردم را دارند، عطا کند. عصمت و دوری از هرگونه گناه و اشتباه از شرایطی است که برای امامت قرار داده شده است.

انتخاب امام از طرف خداوند

خداوند در آیاتی از قرآن اشاره کرده است که تنها اوست که تعیین می‌کند چه کسانی سزاوار مقام امامت هستند و اطاعت از ایشان را برای مردم واجب دانسته است:

آیه ابتلای ابراهیم: ﴿وَإِذِ ابْتَلَیٰ إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّی جَاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِمَامًا ۖ قَالَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِی ۖ قَالَ لَا یَنَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ؛ و [یاد کنید] هنگامی که ابراهیم را پروردگارش به اموری [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به‌طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش [به خاطر شایستگی ولیاقت او] فرمود: من تو را برای همه مردم پیشوا و امام قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم [نیز پیشوایانی برگزین]. [پروردگار] فرمود: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی‌رسد.﴾(بقره:۱۲۴)

این آیه بیان می‌کند امامت، مقامی است که از جانب خداوند به اشخاص داده می‌شود، یعنی انتصابی است، نه انتخابی که با رأی مردم انتخاب شود؛ زیرا حضرت ابراهیم(ع) بعد از موفقیت در امتحان‌های زیادی که خداوند برایش مقرر کرده بود، به این درجه منصوب گشت؛ یعنی بعد از امتحان الهی، توسط باری تعالی به عنوان امام در میان مردم نصب گردید.

آیه ولایت: ﴿إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَهُمْ رَاکِعُونَ؛ سرپرست و ولیّ شما، تنها خداست و پیامبر او و آنها که ایمان آورده‌اند؛ همانها که نماز را برپا می‌دارند، و در حال رکوع، زکات می‌دهند.﴾(مائده:۵۵). خداوند در این آیه بعد از اطاعت خود و رسولش، اطاعت شخص دیگری را واجب دانسته است که او را به عنوان امام و پیشوا و سرپرست جامعه نصب فرمود. از این آیه هم استفاده می‌شود که منصب امامت توسط خود خدا نصب گردید و اطاعتش بر مردم واجب شد. بر اساس روایات شیعه و اهل سنت، امام علی(ع) مصداق کسی است که بعد از خدا و پیامبر(ص) اطاعت از او واجب است.^[۱]
آیه اولی الامر: ﴿یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ ۖ؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید! اطاعت کنید خدا را! و اطاعت کنید پیامبر خدا و اولو الأمر [= اوصیای پیامبر] را! و هرگاه در چیزی نزاع داشتید، آن را به خدا و پیامبر بازگردانید (و از آنها داوری بطلبید) اگر به خدا و روز رستاخیز ایمان دارید! این (کار) برای شما بهتر، و عاقبت و پایانش نیکوتر است.﴾(نساء:۵۹). در این آیه خداوند بعد از فرمان به اطاعت خویش و رسول خویش، اطاعت شخص یا اشخاص دیگری را هم واجب دانسته و آنها را هم ردیف خود و رسول خود قرار داده و در واقع در این مقام نصب کرده‌اند و فرموده‌اند آنها «اولی الأمر» یعنی صاحبان امراند.

عالمان شیعه با استناد به این آیات معتقدند که امامت، مقامی است که توسط خداوند نصب شده است.

ناتوانی غیر خدا در انتخاب امام

از نظر قرآن مسئله امامت، مقامی الهی است که توسط خداوند تعیین می‌شود بنابراین هیچ شخص دیگری توانایی چنین کاری ندارد. برای امام ویژگی‌هایی بیان شده که کسی جز خدا آنها را نمی‌داند؛ مانند آیه ۱۲۴ سوره بقره که می‌فرماید: «ابراهیم گفت: از ذریه من نیز کسی امام خواهد شد. پروردگار فرمود عهد من به ظالمین نمی‌رسد»، یعنی کسی که به هر نحوی ظلمی مرتکب شود عهد من که همان مقام امامت است به او نمی‌رسد.

آیه در بیان این شرط، مطلق است که هم قبل از امامت را شامل می‌گردد و هم بعد از امامت را؛ یعنی اگر کسی ظلمی مرتکب شود صلاحیت امامت را ندارد یا اگر در مقام امامت ظلمی مرتکب شود از این مقام باید عزل گردد، در نتیجه امام کسی است که طبق آیه هیچ ظلمی مرتکب نمی‌شود چه قبل از امامت و چه بعد از امامت:

خداوند در مورد ظلم فرمود:

«همانا شرک ظلمی بزرگ و عظیم است».^[۲]
«هر کس از حدود الهی (دستورات الهی) تعدی کند (گناهی مرتکب گردد) به راستی که به خود ظلم کرده است».^[۳]

طبق این دو آیه گناه و معصیت، ظلم است، از این رو امام باید کسی باشد که هیچ گناهی مرتکب نگردد، هیچ شرکی مرتکب نشده باشد، یعنی عصمت داشته باشد، و چون بعضی از گناهان را مانند گناهان قلبی کسی غیر از خداوند نمی‌داند، لذا تنها اوست که می‌داند کدامیک از بندگان مقام عصمت را دارد و در خفاء و در قلب و در هیچ جای دیگر گناهی مرتکب نمی‌شود.^[۴] طبق این آیه تنها خداست که می‌تواند عصمت را تشخیص دهد و تنها اوست که می‌تواند امام را نصب کند، در نتیجه باید امامت منصبی الهی باشد نه انتخابی تا به رأی مردم انتخاب گردد چون مردم هرگز نمی‌دانند چه شخصی عصمت از گناه و معصیت دارد.

مطالعه بیشتر

امامت از دیدگاه کتاب و سنت، شیخ مهدی سماوی، ترجمه حمید رضا آژیر.
المراجعات، علامه شرف الدین.

جستارهای وابسته

جایگاه امامت در اندیشه شیعه

منابع

↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ذیل آیه؛ طباطبائی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ذیل آیه؛ جلال الدین ابی بکر سیوطی، تفسیر الدرالمنثور، ذیل آیه.
↑ سوره لقمان، آیه ۱۳.
↑ سوره طلاق، آیه ۱.
↑ علی ربانی گلپایگانی، عقاید استدلالی، معاونت پژوهش، واحد نشر مدیریت خدمات پژوهشی، انتشارات نصایح ۱۳۸۰ش، قم، ج۲، ص۱۰۸.

[1] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ذیل آیه؛ طباطبائی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ذیل آیه؛ جلال الدین ابی بکر سیوطی، تفسیر الدرالمنثور، ذیل آیه.

[2] سوره لقمان، آیه ۱۳.

[3] سوره طلاق، آیه ۱.

[4] علی ربانی گلپایگانی، عقاید استدلالی، معاونت پژوهش، واحد نشر مدیریت خدمات پژوهشی، انتشارات نصایح ۱۳۸۰ش، قم، ج۲، ص۱۰۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 {{شروع متن}}
-{{شاخه
- | شاخه اصلی =کلام
- |شاخه فرعی۱ =امامت عامه
- |شاخه فرعی۲ =فلسفه امامت
- |شاخه فرعی۳ =
-}}
 {{سوال}}
 آیا از نظر قرآن امامت یک منصب الهی است؟
 {{پایان سوال}}
+{{اصول دین و فروع دین}}
 {{پاسخ}}
-از آیات قرآن دو مطلب استفاده می‌شود که نشان می‌دهد امامت منصبی است الهی که نصب آن و تعیین فرد آن مختص به ذات باری تعالی است و نظرمردم در آن راهی ندارد.
+{{درگاه|غدیر}}
+امامت در [[قرآن]] یک مقام و منصب الهی دانسته شده است. از نظر قرآن فقط [[خداوند]] می‌تواند این مقام را به کسانی که شرایط امامت و رهبری مردم را دارند، عطا کند. [[عصمت]] و دوری از هرگونه گناه و اشتباه از شرایطی است که برای امامت قرار داده شده است.
-مطلب اول: آیاتی در قرآن مجید وجود دارد که در آنها خدای سبحان به صراحت مقام امامت را نصب فرموده و مردم را به اطاعت از آنان فراخوانده است از جمله آیات، آیه ۱۲۴ سوره بقره است که خداوند سبحان می‌فرمایند: «هنگامی که پروردگار ابراهیم را به اموری آزمود و او از امتحان‌های الهی سر بلند بیرون آمد، پروردگار به او فرمود: تو را امام و پیشوای مردم ساختم، سپس ابراهیم گفت: از ذریه من نیز کسی امام خواهد شد؟ پروردگار فرمود: عهد من نصیب ظالمان نمی‌گردد». این آیه به صراحت بیان می‌کند مقام امامت، مقامی است که از جانب خداوند سبحان به اشخاص داده می‌شود، یعنی انتصابی است و خداوند باید امام را نصب کند، نه انتخابی که با رأی جمهور مردم انتخاب شود. زیرا حضرت ابراهیم(ع) بعد از موفقیت در امتحان‌های زیادی که خداوند سبحان برای ایشان مقرر فرموده بودند، به مقام امامت منصوب گشتند یعنی بعد از امتحان الهی، توسط ذات باری تعالی به عنوان امام در میان مردم نصب گردید.
+== انتخاب امام از طرف خداوند ==
+خداوند در آیاتی از قرآن اشاره کرده است که تنها اوست که تعیین می‌کند چه کسانی سزاوار مقام امامت هستند و اطاعت از ایشان را برای مردم واجب دانسته است:
+* [[آیه ابتلای ابراهیم]]: {{قرآن|وَإِذِ ابْتَلَیٰ إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّی جَاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِمَامًا ۖ قَالَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِی ۖ قَالَ لَا یَنَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ|ترجمه=و [یاد کنید] هنگامی که ابراهیم را پروردگارش به اموری [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به‌طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش [به خاطر شایستگی ولیاقت او] فرمود: من تو را برای همه مردم پیشوا و امام قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم [نیز پیشوایانی برگزین]. [پروردگار] فرمود: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی‌رسد.|سوره=بقره|آیه=۱۲۴}}
-آیه بعدی که بر همین مطلب دلالت دارد، آیه ۵۵ سوره مائده است که در این آیه خداوند سبحان می‌فرمایند:
+این آیه بیان می‌کند امامت، مقامی است که از جانب خداوند به اشخاص داده می‌شود، یعنی انتصابی است، نه انتخابی که با رأی مردم انتخاب شود؛ زیرا [[حضرت ابراهیم(ع)]] بعد از موفقیت در امتحان‌های زیادی که خداوند برایش مقرر کرده بود، به این درجه منصوب گشت؛ یعنی بعد از امتحان الهی، توسط باری تعالی به عنوان امام در میان مردم نصب گردید.
+* [[آیه ولایت]]: {{قرآن|إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَهُمْ رَاکِعُونَ|ترجمه=سرپرست و ولیّ شما، تنها خداست و پیامبر او و آنها که ایمان آورده‌اند؛ همانها که نماز را برپا می‌دارند، و در حال رکوع، زکات می‌دهند.|سوره=مائده|آیه=۵۵}}. خداوند در این آیه بعد از اطاعت خود و رسولش، اطاعت شخص دیگری را واجب دانسته است که او را به عنوان امام و پیشوا و سرپرست جامعه نصب فرمود. از این آیه هم استفاده می‌شود که منصب امامت توسط خود خدا نصب گردید و اطاعتش بر مردم واجب شد. بر اساس روایات [[شیعه]] و [[اهل سنت]]، [[امام علی(ع)]] مصداق کسی است که بعد از خدا و پیامبر(ص) اطاعت از او واجب است.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ذیل آیه؛ طباطبائی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ذیل آیه؛ جلال الدین ابی بکر سیوطی، تفسیر الدرالمنثور، ذیل آیه.</ref>
+* [[آیه اولی الامر]]: {{قرآن|یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ ۖ|ترجمه=ای کسانی که ایمان آورده‌اید! اطاعت کنید خدا را! و اطاعت کنید پیامبر خدا و اولو الأمر [= اوصیای پیامبر] را! و هرگاه در چیزی نزاع داشتید، آن را به خدا و پیامبر بازگردانید (و از آنها داوری بطلبید) اگر به خدا و روز رستاخیز ایمان دارید! این (کار) برای شما بهتر، و عاقبت و پایانش نیکوتر است.|سوره=نساء|آیه=۵۹}}. در این آیه خداوند بعد از فرمان به اطاعت خویش و رسول خویش، اطاعت شخص یا اشخاص دیگری را هم واجب دانسته و آنها را هم ردیف خود و رسول خود قرار داده و در واقع در این مقام نصب کرده‌اند و فرموده‌اند آنها «اولی الأمر» یعنی صاحبان امراند.
-«همانا ولی و سرپرست شما تنها خداست و رسول او و کسانی که ایمان آورده‌اند و نماز را به پا می‌دارند و زکات می‌پردازند در حالی که در رکوع هستند. یعنی بعد از اطاعت خدای عزوجل و رسول او، اطاعت کسی که نماز می‌خواند و در رکوع زکات می‌دهد بر شما واجب گردید. پس خداوند در این آیه بعد از اطاعت خویش و رسول گرامی اسلام، اطاعت شخص دیگری را واجب دانسته است لذا کشف می‌شود، او را به عنوان امام و پیشوا و سرپرست جامعه نصب فرمودند. از این آیه هم استفاده می‌شود که منصب امامت توسط خود خدای عزوجل نصب گردید و اطاعتش بر مردم واجب شد. حال بحث از اینکه مصداق کسی که در نماز زکات داد کیست؟ بر اساس روایات شیعه و سنی، علی(ع) است که در این مقام جای بحث از آن نیست و برای اطلاع از آن می‌توانید به کتب تفسیری<ref>کتب تفسیری مثل: مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ذیل آیه؛ طباطبائی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ذیل آیه؛ جلال الدین ابی بکر سیوطی، تفسیر الدرالمنثور، ذیل آیه.</ref> مراجعه فرمایید. آیه دیگری که گویای مطلب است، آیه ۵۹ سوره مبارکه نساء است که خداوند در این آیه می‌فرماید: «از خدای خویش اطاعت کنید. هم چنین از رسول اکرم(ص) و از اولی الامر اطاعت کنید».
+عالمان شیعه با استناد به این آیات معتقدند که امامت، مقامی است که توسط خداوند نصب شده است.
-در این آیه نیز مانند آیه قبل خداوند عزوجل بعد از فرمان به اطاعت خویش و رسول خویش، اطاعت شخص یا اشخاص دیگری را هم واجب دانسته و آنها را هم ردیف خود و رسول خود قرار داده و در واقع در این مقام نصب کرده‌اند و فرموده‌اند آنها «اولی الأمر» یعنی صاحبان امراند.
+== ناتوانی غیر خدا در انتخاب امام ==
+از نظر قرآن مسئله امامت، مقامی الهی است که توسط خداوند تعیین می‌شود بنابراین هیچ شخص دیگری توانایی چنین کاری ندارد. برای امام ویژگی‌هایی بیان شده که کسی جز خدا آنها را نمی‌داند؛ مانند [[آیه ۱۲۴ سوره بقره]] که می‌فرماید: «ابراهیم گفت: از ذریه من نیز کسی امام خواهد شد. پروردگار فرمود عهد من به ظالمین نمی‌رسد»، یعنی کسی که به هر نحوی ظلمی مرتکب شود عهد من که همان مقام امامت است به او نمی‌رسد.
-لذا آنان نیز مانند پیغمبر ولی امر مؤمنین و سرپرست جامعه محسوب می‌گردند و توسط ذات باری تعالی در این منصب، نصب گردیده‌اند. حال اینکه منظور از «اولی الامر» کیست، باز مثل آیه قبل می‌توان به کتب تفسیری مورد اشاره رجوع کرد.
+آیه در بیان این شرط، مطلق است که هم قبل از امامت را شامل می‌گردد و هم بعد از امامت را؛ یعنی اگر کسی ظلمی مرتکب شود صلاحیت امامت را ندارد یا اگر در مقام امامت ظلمی مرتکب شود از این مقام باید عزل گردد، در نتیجه امام کسی است که طبق آیه هیچ ظلمی مرتکب نمی‌شود چه قبل از امامت و چه بعد از امامت:
-هدف از بیان این چند آیه اثبات این بود که امامت، مقامی است که توسط ذات باری تعالی نصب شده و خداوند سبحان آن را بیان فرموده است و این آیات نیز به روشنی بر مطلب دلالت دارند.
+خداوند در مورد ظلم فرمود:
+* «همانا شرک ظلمی بزرگ و عظیم است».<ref>سوره لقمان، آیه ۱۳.</ref>
+* «هر کس از حدود الهی (دستورات الهی) تعدی کند (گناهی مرتکب گردد) به راستی که به خود ظلم کرده است».<ref>سوره طلاق، آیه ۱.</ref>
-مطلب دوم: از آیات قرآن استفاده می‌شود امامت باید مقامی الهی باشد و توسط ذات باری تعالی نصب گردد، زیرا هیچ شخص دیگری توانایی چنین کاری ندارد، زیرا ویژگی‌هایی بیان شده که کسی جزء ذات باری تعالی آنها را نمی‌داند مانند آیه ۱۲۴ سوره بقره که می‌فرماید: «ابراهیم گفت: از ذریه من نیز کسی امام خواهد شد. پروردگار فرمود عهد من به ظالمین نمی‌رسد، یعنی کسی که به هر نحوی ظلمی مرتکب شود عهد من که همان مقام امامت است به او نمی‌رسد»، آیه نیز مطلق است هم قبل از امامت را شامل می‌گردد و هم بعد از امامت را، یعنی اگر کسی ظلمی مرتکب شود صلاحیت امامت را ندارد یا اگر در مقام امامت ظلمی مرتکب شود از این مقام باید عزل گردد، در نتیجه امام کسی است که طبق آیه بالا هیچ ظلمی مرتکب نمی‌شود چه قبل از امامت و چه بعد از امامت. از طرفی قرآن کریم می‌فرماید: «همانا شرک ظلمی بزرگ و عظیم است».<ref>طلاق / ۱.</ref> یا می‌فرماید: «هر کس از حدود الهی (دستورات الهی) تعدی کند (گناهی مرتکب گردد) به راستی که به خود ظلم کرده است».<ref>لقمان / ۱۳.</ref> طبق این دو آیه گناه و معصیت ظلم است، لذا امام باید کسی باشد که هیچ گناهی مرتکب نگردد، هیچ شرکی مرتکب نشده باشد، یعنی عصمت داشته باشد، و چون بعضی از گناهان را مانند گناهان قلبی کسی جز خداوند نمی‌داند، لذا تنها اوست که می‌داند کدام یک از بندگان او مقام عصمت را دارند و در خفاء و در قلب و در هیچ جای دیگر گناهی مرتکب نمی‌شوند.<ref>علی ربانی گلپایگانی، عقاید استدلالی، معاونت پژوهش، واحد نشر مدیریت خدمات پژوهشی، انتشارات نصایح ۱۳۸۰ش، قم، ج۲، ص۱۰۸.</ref> حال طبق این آیه تنها خداست که می‌تواند عصمت را تشخیص دهد و تنها اوست که می‌تواند امام را نصب کند، در نتیجه باید امامت منصبی الهی باشد نه انتخابی تا به رأی مردم انتخاب گردد چون مردم هرگز نمی‌دانند چه شخصی عصمت از گناه و معصیت دارد.
+طبق این دو آیه گناه و معصیت، ظلم است، از این رو امام باید کسی باشد که هیچ گناهی مرتکب نگردد، هیچ شرکی مرتکب نشده باشد، یعنی [[عصمت]] داشته باشد، و چون بعضی از گناهان را مانند گناهان قلبی کسی غیر از خداوند نمی‌داند، لذا تنها اوست که می‌داند کدامیک از بندگان مقام عصمت را دارد و در خفاء و در قلب و در هیچ جای دیگر گناهی مرتکب نمی‌شود.<ref>علی ربانی گلپایگانی، عقاید استدلالی، معاونت پژوهش، واحد نشر مدیریت خدمات پژوهشی، انتشارات نصایح ۱۳۸۰ش، قم، ج۲، ص۱۰۸.</ref> طبق این آیه تنها خداست که می‌تواند عصمت را تشخیص دهد و تنها اوست که می‌تواند امام را نصب کند، در نتیجه باید امامت منصبی الهی باشد نه انتخابی تا به رأی مردم انتخاب گردد چون مردم هرگز نمی‌دانند چه شخصی عصمت از گناه و معصیت دارد.
 {{پایان پاسخ}}
 {{مطالعه بیشتر}}
@@ خط ۳۰: / خط ۳۴: @@
 == مطالعه بیشتر ==
 * ''امامت از دیدگاه کتاب و سنت''، شیخ مهدی سماوی، ترجمه حمید رضا آژیر.
-* ''المراجعات''، علامه شرف الدین، ترجمه هم دارد.
+* ''المراجعات''، علامه شرف الدین.
-* ''الغدیر''، علامه امینی، ج۱.
+== جستارهای وابسته ==
-{{پایان مطالعه بیشتر}}
+* [[جایگاه امامت در اندیشه شیعه]]
 == منابع ==
 {{پانویس}}
+{{شاخه
+ | شاخه اصلی =کلام
+ | شاخه فرعی۱ =امامت عامه
+ | شاخه فرعی۲ =فلسفه امامت
+ | شاخه فرعی۳ =
+}}
 {{تکمیل مقاله
-  | شناسه =
+  | شناسه =شد
-  | تیترها =
+  | تیترها =شد
-  | ویرایش =
+  | ویرایش =شد
-  | لینک‌دهی =
+  | لینک‌دهی =شد
   | ناوبری =
-  | نمایه =
+  | نمایه =شد
-  | تغییر مسیر =
+  | تغییر مسیر =شد
-  | بازبینی =
+ | ارجاعات =
+  | بازبینی نویسنده =
+ | ارزیابی کمی =
   | تکمیل =
-  | اولویت =
+  | اولویت =ج
-  | کیفیت =
+  | کیفیت =ج
 }}
 {{پایان متن}}
+[[ps:امامت په قرآن کی]]
+[[رده:امامت در قرآن]]