مهریه دختر شعیب در ازدواج با موسی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
'''مهریه دختر شعیب در ازدواج با موسی(ع)''' توسط شعیب(ع) تعیین شد. شعیب به موسی(ع) پیشنهاد [[ازدواج موسی(ع) با دختر شعیب|ازدواج با یکی از دختران]] خود را داد به شرط آنکه موسی هشت یا ده سال برای او کار کند.<ref>سوره قصص، آیه ۲۷.</ref> | '''مهریه دختر شعیب در ازدواج با موسی(ع)''' توسط شعیب(ع) تعیین شد. شعیب به موسی(ع) پیشنهاد [[ازدواج موسی(ع) با دختر شعیب|ازدواج با یکی از دختران]] خود را داد به شرط آنکه موسی هشت یا ده سال برای او کار کند.<ref>سوره قصص، آیه ۲۷.</ref> شعیب مهریه دخترش را کار موسی برای خودش قرار داد،<ref>سوره قصص، آیه۲۶–۲۳.</ref> در حالی که مهریه حق دختر است. مفسران علت این خواسته شعیب را چنین پاسخ داده‌اند: | ||
# وکالت شعیب(ع) از دختر: حضرت شعیب(ع) از سوی دخترش در این مسئله کسب رضایت نموده و وکالت داشت که چنین عقدی را اجرا کند. مالک اصلی مهریه دختر شعیب بود و مقدار مهریه با رضایت او انجام گرفته است.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴ ش، ج۱۶، ص۶۸.</ref> | # وکالت شعیب(ع) از دختر: حضرت شعیب(ع) از سوی دخترش در این مسئله کسب رضایت نموده و وکالت داشت که چنین عقدی را اجرا کند. مالک اصلی مهریه دختر شعیب بود و مقدار مهریه با رضایت او انجام گرفته است.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴ ش، ج۱۶، ص۶۸.</ref> | ||
# چوپانی حضرت موسی قرار داد ضمن عقد نه مهریه: قرار داد هشت سال چوپانی موسی(ع) به عنوان شرط عقد بوده نه مهریه.<ref>طبرسی، فضل، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ ش، ج۷، ص۳۹۰.</ref> دختر حضرت شعیب(ع) مهریه‌ای داشته که قرآن کریم آن را ذکر نکرده و هشت سال چوپانی نیز در ضمن عقد شرط شده است. حضرت موسی(ع) در این مدت برای حضرت شعیب(ع) کار می‌کرد، تأمین مسکن، خوراک و پوشاک حضرت موسی(ع)، همسر و فرزندانش نیز به عهده شعیب(ع) بود که از حق چوپانی داده می‌شد.<ref>رضایی اصفهانی، محمدعلی، تفسیر قرآن مهر، قم، پژوهشهای تفسیر و علوم قرآن، چاپ اول، ۱۳۸۷ش، ج۱۵، ص۲۸۸.</ref> | # چوپانی حضرت موسی قرار داد ضمن عقد نه مهریه: قرار داد هشت سال چوپانی موسی(ع) به عنوان شرط عقد بوده نه مهریه.<ref>طبرسی، فضل، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ ش، ج۷، ص۳۹۰.</ref> دختر حضرت شعیب(ع) مهریه‌ای داشته که قرآن کریم آن را ذکر نکرده و هشت سال چوپانی نیز در ضمن عقد شرط شده است. حضرت موسی(ع) در این مدت برای حضرت شعیب(ع) کار می‌کرد، تأمین مسکن، خوراک و پوشاک حضرت موسی(ع)، همسر و فرزندانش نیز به عهده شعیب(ع) بود که از حق چوپانی داده می‌شد.<ref>رضایی اصفهانی، محمدعلی، تفسیر قرآن مهر، قم، پژوهشهای تفسیر و علوم قرآن، چاپ اول، ۱۳۸۷ش، ج۱۵، ص۲۸۸.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۰۵
سؤال
در آیه ۲۷ سوره قصص حضرت شعیب به حضرت موسی فرمود: من می‌خواهم یکی از دو دخترم را به عقد تو درآورم به شرطی که هشت سال برای من کار کنی. مطابق این آیه، مهریه ازدواج دختر شعیب هشت سال کار برای پدر دختر است، در حالی که مهریه باید به دختر داده شود نه به پدر دختر. این مسئله چگونه حل می‌شود؟
مهریه دختر شعیب در ازدواج با موسی(ع) توسط شعیب(ع) تعیین شد. شعیب به موسی(ع) پیشنهاد ازدواج با یکی از دختران خود را داد به شرط آنکه موسی هشت یا ده سال برای او کار کند.[۱] شعیب مهریه دخترش را کار موسی برای خودش قرار داد،[۲] در حالی که مهریه حق دختر است. مفسران علت این خواسته شعیب را چنین پاسخ داده‌اند:
- وکالت شعیب(ع) از دختر: حضرت شعیب(ع) از سوی دخترش در این مسئله کسب رضایت نموده و وکالت داشت که چنین عقدی را اجرا کند. مالک اصلی مهریه دختر شعیب بود و مقدار مهریه با رضایت او انجام گرفته است.[۳]
- چوپانی حضرت موسی قرار داد ضمن عقد نه مهریه: قرار داد هشت سال چوپانی موسی(ع) به عنوان شرط عقد بوده نه مهریه.[۴] دختر حضرت شعیب(ع) مهریه‌ای داشته که قرآن کریم آن را ذکر نکرده و هشت سال چوپانی نیز در ضمن عقد شرط شده است. حضرت موسی(ع) در این مدت برای حضرت شعیب(ع) کار می‌کرد، تأمین مسکن، خوراک و پوشاک حضرت موسی(ع)، همسر و فرزندانش نیز به عهده شعیب(ع) بود که از حق چوپانی داده می‌شد.[۵]
منابع
- ↑ سوره قصص، آیه ۲۷.
- ↑ سوره قصص، آیه۲۶–۲۳.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴ ش، ج۱۶، ص۶۸.
- ↑ طبرسی، فضل، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ ش، ج۷، ص۳۹۰.
- ↑ رضایی اصفهانی، محمدعلی، تفسیر قرآن مهر، قم، پژوهشهای تفسیر و علوم قرآن، چاپ اول، ۱۳۸۷ش، ج۱۵، ص۲۸۸.