چله‌نشینی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۳: خط ۱۳:


==مفهوم‌شناسی==
==مفهوم‌شناسی==
چله‌نشینی مراسم خاصی است که [[سالک|سالکان]] برای [[تهذیب نفس]]، به مدت چهل شبانه‌روز در مکانی خاص خلوت کرده و [[ریاضت]] می‌کشند.
چله‌نشینی اصطلاحى عرفانى، معادل اربعین یا اربعینیه، به‌معناى خلوت‌نشینى سالک به‌مدت چهل روز یا در چند دوره چهل روزه است. صوفیان غالباً براى خلوت‌گزیدن مدت زمان معینى نداشتند، ولى برخى از آنان دوره چهل روزه را ترجیح می‌دادند و این انتخاب را به حدیث معروفى از پیامبر(ص) مستند می‌کردند كه طبق آن هر كس كه چهل بامداد خود را براى خدا خالص كند، خدا چشمه‌هاى حكمت را از دل او بر زبانش جارى خواهد ساخت.<ref>کاشانی بیدختی، حسینعلی، «چله/ چله‌نشینی»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دایرة‌المعارف اسلامی، ۱۳۸۷ش، ج۱۲، ص۱۰۲.</ref>


===علت نامگذاری===
===خصوصیت عدد چهل===
انتخاب عدد چهل توسط [[عارف|عارفان]] و [[صوفیه|صوفیان]]، روایاتی است که از ویژگی‌ها و فواید عدد چهل سخن گفته‌اند. عارفان با استناد به احادیث، عدد چهل را دارای فوایدی برای به کمال رسیدن موجودات دانسته‌اند.
برای عدد چهل در فرهنگ دینی و عرفانی در ظهور استعدادهای معنوی ویژگی‌های خاصی بر شمرده‌اند. برای رشد و کمال معنوی طی‌کردن چهل مرحله اساسی بر شمرده شده است. این موضوع از تعدادی از روایات و رخدادهای دینی برداشت شده است: از جمله اینکه تخمیر سرشت انسانی در ابتدای آفرینش چهل روز به طول انجامید؛ همچنین، اینکه میقات موسی در کوه طور، که سی روز بود، با رسیدن به چهل روز تکمیل شد. همچنین، اینکه قوم موسی پس از چهل سال سرگردانی در بیابان از رنج آن خلاص شدند؛ همچنین، اینکه پیامبر اسلام(ص) پس از چهل سال خودسازی شایستگی رسیدن به مقام نبوت را پیدا کرد.<ref>بحرالعلوم،‌ محمدمهدی بن مرتضی، رساله سیر و سلوک منسوب به بحر العلوم، شارح سید محمدحسین حسینی طهرانی، مشهد، انتشارات علامه طباطبایی، ۱۴۱۸ق، ص۲۷-۳۰.</ref>
 
موارد دیگری نیز در کتاب‌های اسلامی و تاریخی وجود دارد که صوفیه در انتخاب این عدد به آنها استناد کرده‌اند؛ مانند اینکه انسان در مراحل [[آفرینش]] خود، به مدت چهل روز به صورت نطفه، چهل روز به شکل علقه و چهل روز به صورت مضغه در می‌آید، تا به حد کمال خود برسد، یا مانند اینکه [[حضرت داود(ع)]] پس از [[ترک اولی]]، چهل شبانه روز [[سجده]] کرد تا به [[آمرزش]] رسید. سر گذشت [[حضرت موسی(ع)]] و میقات شبانه‌روزی او به مدت چهل روز نیز نمونه‌ای دیگر است.


==حکمت و شرایط==
==حکمت و شرایط==
به گفته [[شهاب‌الدین سهروردی]]، [[فلسفه اسلامی|فیلسوف]] شیعه، سالک در چله‌نشینی به سبب [[اخلاص]]ِ عمل برای خدا، در هر روز یک حجاب (مانع برای رسیدن به [[شهود]]) را برمی‌دارد؛ تا اینکه در روز چهلم همه حجاب‌ها از میان برود و انوار حق در او تجلی یافته و به مشاهده باطنیِ جمال حق برسد.
[[شهاب‌الدین سهروردی]]، صوفی قرن هفتم قمری، معتقد بود که سالک در چله‌نشینی به سبب اخلاصِ عمل برای خدا، در هر روز، یک حجاب (مانع برای رسیدن به شهود) را برمی‌دارد، تا اینکه در روز چهلم همه حجاب‌ها از میان برود و انوار حق در او تجلی پیدا کند و به مشاهده باطنیِ جمال حق برسد.<ref>سهروردی، شهاب‌الدین عمر بن عبدالله، عوارف المعارف، قاهره، مکتبة الثقافة الدينية، ۱۴۲۷ق، ص۲۳۳-۲۴۰.</ref>


عزالدین نسفی، از عارفان قرن هفتم قمری، برای چله‌نشینی ۱۲ شرط بیان کرده است. او همه این شرایط را مشروط به تلقین و ارشاد استاد راه یافته و کامل دانسته است. به باور او چله‌نشینی به صورت خودسرانه قابل اجرا نیست. شرایطی که وی ذکر کرده چنین است:
برای چله‌نشینی شرایطی بر شمرده شده است.<ref>کاشانی بیدختی، «چله/ چله‌نشینی»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، ج۱۲، ص۱۰۲.</ref> عزیزالدین نسفی، از عارفان قرن هفتم قمری، برای چله‌نشینی دوازده شرط بیان کرده است. او همه این شرایط را مشروط به تلقین و ارشاد استاد راه‌یافته و کامل دانسته است. به باور او چله‌نشینی به‌صورت خودسرانه موجب گمراهی خواهد بود. شرایطی که او ذکر کرده چنین است:
{{ستون-شروع|۲}}
{{ستون-شروع|۲}}


*انتخاب زمان و مکان مناسب.
*انتخاب زمان و مکان مناسب؛
*تجدید [[ایمان]] در هر ساعت.
*تجدید [[ایمان]] در هر ساعت؛
*تجدید [[توبه]] در هر ساعت.
*تجدید [[توبه]] در هر ساعت؛
*[[طهارت]] و [[وضو|وضوی]] دائم.
*[[طهارت]] و [[وضو|وضوی]] دائم؛
*گذاردن [[حق الناس]] و [[حق اللّه]].
*گذاردن [[حق الناس]] و [[حق اللّه]]؛
*مداومت بر [[روزه]].
*مداومت بر [[روزه]]؛
*کم خوری.
*کم خوری؛
*خوردن [[مال حلال]].
*خوردن [[مال حلال]]؛
*کم‌گویی.
*کم‌گویی؛
*کم‌خوابی.
*کم‌خوابی؛
*شناخت خواطر مثل خواطر رحمانی، فلکی، نفسانی و شیطانی.
*شناخت خواطر مثل خواطر رحمانی، فلکی، نفسانی و شیطانی؛
*ذکر همیشگی و پیاپی.<ref>مصاحب، غلام حسین، دائرة المعارف فارسی؛ تهران: امیر کبیر، ۱۳۸۳، جلد دوم، بخش اول.</ref>
*ذکر همیشگی و پیاپی.<ref>مصاحب، غلام‌حسین، دایرة‌المعارف فارسی، تهران، امیرکبیر، ۱۳۸۳ش، ج۱، ذیل واژه.</ref>
{{پایان}}
{{پایان}}


==مخالفت با چله نشینی==
==مخالفان==
شماری از عالمان و عارفان، با این چله‌نشینی مخالفت کرده‌اند. به باور آنها، معارف اسلامی مخالف این است که انسان از [[اجتماع]] بشری غافل شده و به جای اصلاح خود و دیگران، تنها به نجات خود بیاندیشد. به گفته آنها، [[قرآن]] این شکل از [[ریاضت]] را قبول نداشته<ref>طبرسی، مجمع البیان؛ ذیل آیه ۲۷ سوره حدید.</ref> و در روایات نیز از [[رهبانیت]] در [[اسلام]] نهی شده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان؛ ذیل آیه ۲۷ سوره حدید.</ref>
شماری از عالمان و عارفان با چله‌نشینی مخالفت کرده‌اند. به باور آنها، معارف اسلامی مخالف این است که انسان از [[اجتماع]] بشری غافل شده و به جای اصلاح خود و دیگران تنها به نجات خود بیاندیشد. به گفته آنها، [[قرآن]] این شکل از [[ریاضت]] را قبول ندارد<ref>طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تحقیق سید هاشم رسولی محلاتی، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۰۸ق، ج۹، ص۳۶۵-۳۶۶، ذیل آیه ۲۷ سوره حدید.</ref>. در روایات نیز از [[رهبانیت]] در [[اسلام]] نهی شده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۹، ص۳۶۶، ذیل آیه ۲۷ سوره حدید.</ref>


[[شمس تبریزی]] و [[مولوی]]، هر چند در ابتدای [[سیر و سلوک]] خود به چله نشینی پرداخته‌اند؛ اما در اواخر با این کار مخالفت کرده‌اند.<ref>به نقل از دائرة المعارف فارسی.</ref>
[[شمس تبریزی]] و [[مولوی]] هرچند در ابتدای سیر و سلوک خود به چله‌نشینی می‌پرداختند، اما در اواخر عمر با این کار مخالفت کردند.<ref>مصاحب، دایرة‌المعارف فارسی، ج۱، ذیل واژه.</ref>  همچنین، برخى صوفیان تأكید می‌كردند كه این رسم از محمدیان نیست و نوعى بدعت به‌شمار می‌رود<ref>کاشانی بیدختی، «چله/ چله‌نشینی»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، ج۱۲، ص۱۰۳.</ref>


==منابع==
==منابع==

نسخهٔ ‏۱۴ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۰۲


سؤال

چله‌نشینی چیست؟


درگاه‌ها
واژه-ها.png


چله‌نشینی مراسم خاصی است که در آن افراد برای تهذیب نفس، به مدت چهل شبانه‌روز در مکانی خاص خلوت کرده و ریاضت می‌کشند. به گفته عارفان و صوفیان، این مراسم دارای شرایط و دستوراتی مانند کم‌گویی، کم‌خوری و ذکر همیشگی و پیاپی است، که همه آنها باید زیر نظر استادی کامل انجام شود. حکمت این مراسم، برداشته شدن موانع برای رشد معنوی دانسته شده است.

برخی از عالمان و عارفان مانند شمس تبریزی و مولوی، با چله‌نشینی مخالفت کرده‌اند. مخالفانِ چله‌نشینی، آن را نوعی از رهبانیت دانسته‌اند که در آن انسان از اجتماع بشری غافل شده و به جای اصلاح خود و دیگران، تنها به نجات خود می‌اندیشد.

مفهوم‌شناسی

چله‌نشینی اصطلاحى عرفانى، معادل اربعین یا اربعینیه، به‌معناى خلوت‌نشینى سالک به‌مدت چهل روز یا در چند دوره چهل روزه است. صوفیان غالباً براى خلوت‌گزیدن مدت زمان معینى نداشتند، ولى برخى از آنان دوره چهل روزه را ترجیح می‌دادند و این انتخاب را به حدیث معروفى از پیامبر(ص) مستند می‌کردند كه طبق آن هر كس كه چهل بامداد خود را براى خدا خالص كند، خدا چشمه‌هاى حكمت را از دل او بر زبانش جارى خواهد ساخت.[۱]

خصوصیت عدد چهل

برای عدد چهل در فرهنگ دینی و عرفانی در ظهور استعدادهای معنوی ویژگی‌های خاصی بر شمرده‌اند. برای رشد و کمال معنوی طی‌کردن چهل مرحله اساسی بر شمرده شده است. این موضوع از تعدادی از روایات و رخدادهای دینی برداشت شده است: از جمله اینکه تخمیر سرشت انسانی در ابتدای آفرینش چهل روز به طول انجامید؛ همچنین، اینکه میقات موسی در کوه طور، که سی روز بود، با رسیدن به چهل روز تکمیل شد. همچنین، اینکه قوم موسی پس از چهل سال سرگردانی در بیابان از رنج آن خلاص شدند؛ همچنین، اینکه پیامبر اسلام(ص) پس از چهل سال خودسازی شایستگی رسیدن به مقام نبوت را پیدا کرد.[۲]

حکمت و شرایط

شهاب‌الدین سهروردی، صوفی قرن هفتم قمری، معتقد بود که سالک در چله‌نشینی به سبب اخلاصِ عمل برای خدا، در هر روز، یک حجاب (مانع برای رسیدن به شهود) را برمی‌دارد، تا اینکه در روز چهلم همه حجاب‌ها از میان برود و انوار حق در او تجلی پیدا کند و به مشاهده باطنیِ جمال حق برسد.[۳]

برای چله‌نشینی شرایطی بر شمرده شده است.[۴] عزیزالدین نسفی، از عارفان قرن هفتم قمری، برای چله‌نشینی دوازده شرط بیان کرده است. او همه این شرایط را مشروط به تلقین و ارشاد استاد راه‌یافته و کامل دانسته است. به باور او چله‌نشینی به‌صورت خودسرانه موجب گمراهی خواهد بود. شرایطی که او ذکر کرده چنین است:


مخالفان

شماری از عالمان و عارفان با چله‌نشینی مخالفت کرده‌اند. به باور آنها، معارف اسلامی مخالف این است که انسان از اجتماع بشری غافل شده و به جای اصلاح خود و دیگران تنها به نجات خود بیاندیشد. به گفته آنها، قرآن این شکل از ریاضت را قبول ندارد[۶]. در روایات نیز از رهبانیت در اسلام نهی شده است.[۷]

شمس تبریزی و مولوی هرچند در ابتدای سیر و سلوک خود به چله‌نشینی می‌پرداختند، اما در اواخر عمر با این کار مخالفت کردند.[۸] همچنین، برخى صوفیان تأكید می‌كردند كه این رسم از محمدیان نیست و نوعى بدعت به‌شمار می‌رود[۹]

منابع

  1. کاشانی بیدختی، حسینعلی، «چله/ چله‌نشینی»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دایرة‌المعارف اسلامی، ۱۳۸۷ش، ج۱۲، ص۱۰۲.
  2. بحرالعلوم،‌ محمدمهدی بن مرتضی، رساله سیر و سلوک منسوب به بحر العلوم، شارح سید محمدحسین حسینی طهرانی، مشهد، انتشارات علامه طباطبایی، ۱۴۱۸ق، ص۲۷-۳۰.
  3. سهروردی، شهاب‌الدین عمر بن عبدالله، عوارف المعارف، قاهره، مکتبة الثقافة الدينية، ۱۴۲۷ق، ص۲۳۳-۲۴۰.
  4. کاشانی بیدختی، «چله/ چله‌نشینی»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، ج۱۲، ص۱۰۲.
  5. مصاحب، غلام‌حسین، دایرة‌المعارف فارسی، تهران، امیرکبیر، ۱۳۸۳ش، ج۱، ذیل واژه.
  6. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تحقیق سید هاشم رسولی محلاتی، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۰۸ق، ج۹، ص۳۶۵-۳۶۶، ذیل آیه ۲۷ سوره حدید.
  7. طبرسی، مجمع البیان، ج۹، ص۳۶۶، ذیل آیه ۲۷ سوره حدید.
  8. مصاحب، دایرة‌المعارف فارسی، ج۱، ذیل واژه.
  9. کاشانی بیدختی، «چله/ چله‌نشینی»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، ج۱۲، ص۱۰۳.


[[رده:]]