اوتاد: تفاوت میان نسخه‌ها

در ''قرآن'' کریم از کوه‌ها به عنوان اوتاد ارض یاد شده است؛<ref>سوره نبأ آیه ۷.</ref> که در کتب روایات آن را به گروه‌های مختلف اولیا تعبیر و تفسیر کرده‌اند. در روایات شیعه واژهٔ اوتاد گاه به [[پیامبر(ص)]] و ائمهٔ دوازده‌گانه(ع) و گاه به گروهی از اولیا اطلاق شده است که در سلسله مراتب ابدال و عبّاد و سیاح قرار دارند و از محبوب‌ترین بندگان خدا هستند. وقتی که این واژه درمورد پیامبر(ص) و ائمه(ع) به کار می‌رود، دارای این ویژگی است که خداوند به سبب آنان ساکنان زمین را از هلاکت حفظ می‌کند، و وقتی که امامان دوازده‌گانه زمین را ترک گویند، زمین اهل خود را فرو خواهد برد. خداوند این گروه را حجت بر بندگان خود قرار داده است و به امر او برپا ایستاده، و آماده‌اند، و آفرینش آنان قبل از خلق موجودات عالم و به صورت انواری بوده است که در طرف راست عرش خداوند قرار داشته‌اند.<ref>لاشیء، «اوتاد»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱۰، ذیل مدخل.</ref>

تعبیر اوتاد، همسو با تعابیر برخی روایات درباره نقش حجت و امام معصوم(ع) در حفظ زمین از نابودی است. از جمله امام سجاد(ع) می‌فرمایند: «ما پناه اهل زمین هستیم، همان‌گونه که ستارگان پناه اهل آسمان‌اند. ما کسانی هستیم که خداوند به وسیله ما آسمان را نگاه می‌دارد تا [مبادا] بر زمین فرو افتد، مگر به اذن خودش. خداوند به وسیله ما زمین را نگاه می‌دارد تا اهلش را نلرزاند و نابود نکند، و به واسطه ما باران می‌بارد؛ و اگر از ما کسی در زمین نباشد، همانا زمین اهلش را در خود فرو می‌برد.»<ref>مصباح، محمّدتقی، «اخلاق و عرفان اسلامی»، نشریه معرفت، سال ۱۳۸۷، شماره ۱۳۴، ص۳.</ref>

از پیامبر(ص) خطاب به امام علی(ع) نقل است: «که من و دوازده تن از فرزندانم و تو ای علی، دکمه زمین (یعنی میخ‌ها و کوه‌های آن) هستیم؛ خداوند به واسطه ما، زمین را میخکوب کرده تا اهلش را فرو نَبَرد. پس هر گاه دوازدهمین فرزندم [از میان] برود، زمین، اهل خود را فرو می بَرَد و مهلت داده نمی‌شوند.»<ref>محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه میزان الحکمه، درالحدیث، بی‌تا، بی‌جا، ج۱۰، ص۴۲۵.</ref>