«اول المسلمین» بودن پیامبر اسلام(ص): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←معنا) |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
و این احتمال وجود دارد که که «اول مسلمین» از امت خود باشد.<ref>قرشی، سید علی اکبر،، تفسير احسن‌الحديث، ج۳، ص۳۵۵.</ref> | و این احتمال وجود دارد که که «اول مسلمین» از امت خود باشد.<ref>قرشی، سید علی اکبر،، تفسير احسن‌الحديث، ج۳، ص۳۵۵.</ref> | ||
== عدم تعارض با مسلمان بودن پیامبران پیشین == | |||
در قرآن کسانی پیش از پیامبر(ص) هستند که مسلمان شناخته می‌شوند. [[حضرت نوح(ع)]] می‌فرماید: {{قرآن|وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ|ترجمه=و من مأمور شده‌ام كه از تسليم‌شدگان باشم.|سوره=یونس|آیه=۷۲}} و [[حضرت ابراهیم(ع)]] می‌گوید من تسلیم پروردگار جهانیان شدم.<ref>سوره بقره آیه ۱۲۸ و ۱۳۱.</ref> و درباره [[حضرت لوط(ع)]]<ref>سوره ذاریات آیه ۳۶.</ref> [[حضرت یوسف(ع)]]،<ref>سوره یوسف آیه ۱۰۱.</ref> و [[حضرت سلیمان(ع)]] و [[ملکه سبأ]]<ref>سوره نمل آیه ۴۴.</ref> هم آمده است. | در قرآن کسانی پیش از پیامبر(ص) هستند که مسلمان شناخته می‌شوند. [[حضرت نوح(ع)]] می‌فرماید: {{قرآن|وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ|ترجمه=و من مأمور شده‌ام كه از تسليم‌شدگان باشم.|سوره=یونس|آیه=۷۲}} و [[حضرت ابراهیم(ع)]] می‌گوید من تسلیم پروردگار جهانیان شدم.<ref>سوره بقره آیه ۱۲۸ و ۱۳۱.</ref> و درباره [[حضرت لوط(ع)]]<ref>سوره ذاریات آیه ۳۶.</ref> [[حضرت یوسف(ع)]]،<ref>سوره یوسف آیه ۱۰۱.</ref> و [[حضرت سلیمان(ع)]] و [[ملکه سبأ]]<ref>سوره نمل آیه ۴۴.</ref> هم آمده است. | ||
نسخهٔ ۵ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۵
قرآن از زبان پیامبر(ص) می‌فرماید: «انا اول المسلمین»، در حالی که قبل از پیامبر هم مسلمانانی، مانند پیامبران بوده‌اند، این اختلاف چگونه توجیه می‌شود؟
تعبیر «اولین مسلمان» از زبان پیامبراسلام(ص) را به این معنا دانسته‌اند که پیامبر(ص) از لحاظ مقام و منزلت در جایگاه اولین مسلمان است. براساس نقلِ قرآن، حضرت محمد(ص) خود را اول المسلمین می‌نامد و این تعبیر به معنای تقدم زمانی نیست؛ زیرا پیامبران پیشین نیز مسلمان توصیف شده‌اند. اول المسلمین به معنای تقدم رتبه و درجه است.
برخی این تعبیر را به این معنا گرفته‌اند که این توصیف به معنای اولین مسلمان بودن در امت خود پیامبر است. برخی دیگر معتقدند تعابیر «مسلمین» و «تسلیم» برای پیامبران پیشین،براساس معنای لغوی است که در برابر خداوند تسلیم هستند. اما نسبت این کلمه به پیامبر(ص)، معنای اصطلاحی آن و اعتقاد به دین اسلام است.
متن آیه
| ﴿ | لَا شَرِيكَ لَهُ ۖ وَبِذَٰلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ
او را شريكى نيست. به من چنين امر شده است، و من نخستين مسلمانم. انعام:۱۶۳ |
﴾ |
معنا
در قرآن كريم کسی که به «أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» توصيف شده، تنها رسول خدا (ص) است كه در آيه ۱۶۳ سوره انعام و آیه ۱۲ سوره زمر آمده است. مفسران معتقد هستند جمله «وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» دلالت دارد بر اينكه مقصود از «اول»، اوليت به حسب درجه است نه اوليت به حسب زمان. مراد از «اول» افضلیت است و مقام آن حضرت از همه مسلمین و انبیا برتر می‌باشد.[۱]
در اين آيه، يكى از ويژگی‌هاى اختصاصى پيامبر اكرم(ص) را مطرح نموده و مى‌فرمايد: پيامبر خود را به عنوان (اول المسلمين) معرفى مى‌فرمايد. اين تعبير در قرآن كريم مخصوص رسول اكرم (ص) است و ساير انبياء به عنوان (من المسلمين) توصيف شده‌اند نه (اول المسلمين). و اين بيانگر آن است كه اين اوليت و تقدم اوليت و تقدم رتبى و معنوى اسلام پیامبر است.[۲]
و این احتمال وجود دارد که که «اول مسلمین» از امت خود باشد.[۳]
عدم تعارض با مسلمان بودن پیامبران پیشین
در قرآن کسانی پیش از پیامبر(ص) هستند که مسلمان شناخته می‌شوند. حضرت نوح(ع) می‌فرماید: ﴿وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ؛ و من مأمور شده‌ام كه از تسليم‌شدگان باشم.﴾(یونس:۷۲) و حضرت ابراهیم(ع) می‌گوید من تسلیم پروردگار جهانیان شدم.[۴] و درباره حضرت لوط(ع)[۵] حضرت یوسف(ع)،[۶] و حضرت سلیمان(ع) و ملکه سبأ[۷] هم آمده است.
در این آیات معنای «مسلم» به معنی کسی است که در برابر فرمان خدا تسلیم است و این معنی درباره همه پیامبران الهی و امت‌های مؤمن آنها صادق است، با این حال اولین مسلمان بودن پیامبر اسلام(ص) یا از نظر کیفیت و اهمیت اسلام او است، زیرا درجه تسلیم و اسلام او بالاتر از همگان بود. یا اولین فرد از این امت بود که آئین قرآن و اسلام را پذیرفت.[۸]
منابع
- ↑ علامه طباطبایی، ترجمه تفسير الميزان، ج۷، ص ۵۴۴.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، ياد معاد، ص۳۱.
- ↑ قرشی، سید علی اکبر،، تفسير احسن‌الحديث، ج۳، ص۳۵۵.
- ↑ سوره بقره آیه ۱۲۸ و ۱۳۱.
- ↑ سوره ذاریات آیه ۳۶.
- ↑ سوره یوسف آیه ۱۰۱.
- ↑ سوره نمل آیه ۴۴.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۶، ص۶۱؛ طباطبایی، محمدحسین، تفسیر المیزان، انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۷، ص۳۹۴.