مقصود از خیانت همسران نوح(ع) و لوط(ع) در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
مقصود از | {{سوال}} | ||
مقصود از خیانتِ زن حضرت لوط و نوح که در قرآن کریم آمده چیست؟ | |||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
'''خیانت همسران نوح(ع) و لوط(ع)''' که در [[قرآن]] گفته شده را در کفر و همکاری این زنان با دشمنان دانسته‌اند.<ref name=":0" /> این زنان اسرار خانه را به دشمنان پیامبران می‌رساندند.<ref name=":0">مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۴، ص۳۰۱، قم، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش.</ref> مفسران معتقدند مقصود از خیانت همسران [[نوح]] و [[لوط]]، اعمال منافی عفت مانند [[زنا]] نیست بلکه همکاری با مشرکان بوده به نحوی که همسر نوح، او را دیوانه خطاب کرده و اسرار او را به [[مشرک|مشرکان]] می‌گفت. همسر لوط نیز ستمکاران را به سوی همسرش فرستاد و آمدن میهمان برای لوط را به آنان گفت.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ج۷، ص۳۶۸، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۲۴ق.</ref> | |||
قرآن در | قرآن در سوره تحریم به خیانت همسران نوح و لوط، اشاره کرده است:{{قرآن||ترجمه=خداوند برای کسانی که کافر شده‌اند به همسر نوح و همسر لوط، مَثَل زده است، آن دو تحت سرپرستی دو بنده از بندگان صالح ما بودند، ولی به آن دو خیانت کردند.|سوره=تحریم|آیه=۱۰}} مفسران با استناد به دو دلیل، معنای خیانت در این آیه را امور جنسی ندانسته‌اند و بلکه معتقدند کافر بودن این همسران، همکاری با مشرکان و اذیت کردن همسرانشان معنای خیانت است: | ||
{{جعبه نقل قول|شفیع واقعی برای انسان، عمل صالح است. خانواده حتی اگر پیامبران و اولیاء باشند به تنهایی موجب شفاعت نمی‌شوند. (همان‌گونه که) عمل همسر لوط و همسر نوح بد بود، و وارد جهنم شدند.<ref>مدرسی، من هدی القرآن، ج۱۶، ص۱۱۸، تهران، دار محبی الحسین، ۱۴۱۹ق.</ref>|رنگ پس‌زمینه =#FFF9E7|تراز= چپ}} | |||
* سخن از زنان حضرت نوح و حضرت لوط در توبیخ [[همسران پیامبر|دو همسر پیامبر اسلام(ص)]] است که در ماجرای افشای اسرار و آزار آن حضرت مقصر بودند.<ref>علامه طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۳۴۳، قم، جامعهٔ مدرسین، ۱۴۱۷ق.</ref> مثال آوردن داستان همسران لوط و نوح با داستان افشای اسرار خانه پیامبر(ص) را شاهد بر نوع خیانت همسران نوح و لوط در افشای اسرار خانه دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۴، ص۳۰۲.</ref> | |||
* روایتی از [[پیامبر اسلام]] نقل شده که همسر هیچ پیامبری، هرگز آلوده به عمل منافی عفت نشده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۴، ص۳۰۱.</ref> | |||
== منابع == | |||
==منابع== | |||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| خط ۲۸: | خط ۳۰: | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت =ج | | اولویت =ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت =ب | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
{{پانویس}} | |||
نسخهٔ ۱۵ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۷
سؤال
مقصود از خیانتِ زن حضرت لوط و نوح که در قرآن کریم آمده چیست؟
خیانت همسران نوح(ع) و لوط(ع) که در قرآن گفته شده را در کفر و همکاری این زنان با دشمنان دانسته‌اند.[۱] این زنان اسرار خانه را به دشمنان پیامبران می‌رساندند.[۱] مفسران معتقدند مقصود از خیانت همسران نوح و لوط، اعمال منافی عفت مانند زنا نیست بلکه همکاری با مشرکان بوده به نحوی که همسر نوح، او را دیوانه خطاب کرده و اسرار او را به مشرکان می‌گفت. همسر لوط نیز ستمکاران را به سوی همسرش فرستاد و آمدن میهمان برای لوط را به آنان گفت.[۲]
قرآن در سوره تحریم به خیانت همسران نوح و لوط، اشاره کرده است:﴿خداوند برای کسانی که کافر شده‌اند به همسر نوح و همسر لوط، مَثَل زده است، آن دو تحت سرپرستی دو بنده از بندگان صالح ما بودند، ولی به آن دو خیانت کردند.﴾(تحریم:۱۰) مفسران با استناد به دو دلیل، معنای خیانت در این آیه را امور جنسی ندانسته‌اند و بلکه معتقدند کافر بودن این همسران، همکاری با مشرکان و اذیت کردن همسرانشان معنای خیانت است:
شفیع واقعی برای انسان، عمل صالح است. خانواده حتی اگر پیامبران و اولیاء باشند به تنهایی موجب شفاعت نمی‌شوند. (همان‌گونه که) عمل همسر لوط و همسر نوح بد بود، و وارد جهنم شدند.[۳]
- سخن از زنان حضرت نوح و حضرت لوط در توبیخ دو همسر پیامبر اسلام(ص) است که در ماجرای افشای اسرار و آزار آن حضرت مقصر بودند.[۴] مثال آوردن داستان همسران لوط و نوح با داستان افشای اسرار خانه پیامبر(ص) را شاهد بر نوع خیانت همسران نوح و لوط در افشای اسرار خانه دانسته‌اند.[۵]
- روایتی از پیامبر اسلام نقل شده که همسر هیچ پیامبری، هرگز آلوده به عمل منافی عفت نشده است.[۶]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۴، ص۳۰۱، قم، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش.
- ↑ مغنیه، تفسیر الکاشف، ج۷، ص۳۶۸، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۲۴ق.
- ↑ مدرسی، من هدی القرآن، ج۱۶، ص۱۱۸، تهران، دار محبی الحسین، ۱۴۱۹ق.
- ↑ علامه طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۳۴۳، قم، جامعهٔ مدرسین، ۱۴۱۷ق.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۴، ص۳۰۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۴، ص۳۰۱.