امام حسن(ع) باعظمت‌ترین شخص پس از پیامبر(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

(جایگزینی متن - ' | ارجاعات =' به ' | ارجاعات = | بازبینی نویسنده = ')
بدون خلاصۀ ویرایش
(۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
ابن شهر آشوب از کتاب محمد بن اسحاق روایت کرده که بعد از پیامبر اسلام(ص) کسی با عظمت‌تر از امام حسن(ع) نیست، آیا این روایت از نظر سند صحیح است؟
ابن‌ شهرآشوب از کتاب محمد بن اسحاق روایت کرده که بعد از پیامبر(ص) کسی با عظمت‌تر از امام حسن(ع) نیست، آیا این روایت از نظر سند صحیح است؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
بنابر متنی در کتاب [[مناقب ابن شهرآشوب]]؛ بعد از [[پیامبر اسلام(ص)]] کسی با عظمت‌تر و با شرافت‌تر از [[امام حسن(ع)]] نیست.<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، قم، مصطفوی، بی‌تا، ج۴، ص۷.</ref> بر اساس ظاهر متن کتاب، این مطلب نظر محمد ابن اسحاق، تاریخ‌نگار قرن اول قمری است؛ بنابراین، این سخن نظر شخصی او بوده و نیاز به توجیه و سازگار نمودن با [[روایت|روایت‌های]] دیگر ندارد.
مطلبی در کتاب [[مناقب ابن شهرآشوب]] آمده که بعد از [[پیامبر(ص)]] کسی با شرافت‌تر از [[امام حسن(ع)]] نیست.<ref>محمد بن علی بن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، بیروت، دارالأضواء، ج ۴، ص ۱۰-۱۱.</ref> این مطلب از  قول [[محمد بن اسحاق]] (۸۰-۱۵۱ق)، اولین نگارنده سیره نبوی(ص)، و از کتاب او نقل شده است. این مطلب تحلیل و نظر یک مورخ است و نشان‌دهنده اعتقاد شیعه در این موضوع نیست.  


برتری [[امام علی(ع)]] پس از پیامبر(ص)، مورد قبول همه [[شیعه|شیعیان]] است. در مراتب امامت و ولایت مطابق آنچه در روایات بیان شده، امام علی(ع) در میان [[امامان(ع)]] از مراتب بالاتری برخوردار است. در کتاب حدیثی [[عیون اخبار الرضا(ع)]]، از [[امام رضا(ع)]] و او از پدرانش و آنها از پیامبر(ص) نقل نموده‌اند: حسن و حسین بهترین اهل زمین، بعد از من و پدرشان هستند.<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، تهران، اسلامیه، ۱۳۸۸ق، ج۲۶، ص۲۷۲.</ref>
برتری [[امام علی(ع)]] پس از پیامبر(ص) مورد اتفاق همه [[شیعه|شیعیان]] است. در مراتب امامت و ولایت، مطابق آنچه در روایات بیان شده، امام علی(ع) در میان [[امامان(ع)]] از مرتبه بالاتری برخوردار است. در روایتی از کتاب [[عیون اخبار الرضا(ع)]]، از [[امام رضا(ع)]] و او از پدرانش و آنها از پیامبر(ص) نقل نموده‌اند که فرمود بعد از من و علی(ع)، حسن(ع) و حسین(ع) بهترین اهل زمین هستند.<ref>محمد بن علی ابن بابویه قمی، عیون اخبار الرضا علیه السلام، تهران، نشر جهان، ج ۲، ص ۶۲.</ref>
 
بنابراین، عبارت گفته شده در متن سؤال، یک متن تاریخی بوده و روایت نیست.
 
{{مطالعه بیشتر}}
 
== مطالعه بیشتر ==
* منتهی الآمال، محدث قمی.
* شرح نهج البلاغه، ج۱، علامه جعفری.


== منابع ==
== منابع ==
خط ۲۱: خط ۱۲:
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی = حدیث
  | شاخه اصلی = حدیث
  |شاخه فرعی۱ = منبع‌شناسی
  | شاخه فرعی۱ = منبع‌شناسی
  |شاخه فرعی۲ = علم رجال
  | شاخه فرعی۲ = علم رجال
  |شاخه فرعی۳ =
  | شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
خط ۲۹: خط ۲۰:
  | تیترها = شد
  | تیترها = شد
  | ویرایش = شد
  | ویرایش = شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی = شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه = شد
  | نمایه = شد
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =شد
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی نویسنده =   
  | بازبینی نویسنده =   
خط ۴۱: خط ۳۲:
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
[[Category:امام حسن(ع)]]
[[Category:امام حسن(ع)]]
[[Category:امام حسن(ع)]]


[[رده:امام حسن(ع)]]
[[رده:امام حسن(ع)]]

نسخهٔ ‏۵ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۱۲

سؤال

ابن‌ شهرآشوب از کتاب محمد بن اسحاق روایت کرده که بعد از پیامبر(ص) کسی با عظمت‌تر از امام حسن(ع) نیست، آیا این روایت از نظر سند صحیح است؟

مطلبی در کتاب مناقب ابن شهرآشوب آمده که بعد از پیامبر(ص) کسی با شرافت‌تر از امام حسن(ع) نیست.[۱] این مطلب از قول محمد بن اسحاق (۸۰-۱۵۱ق)، اولین نگارنده سیره نبوی(ص)، و از کتاب او نقل شده است. این مطلب تحلیل و نظر یک مورخ است و نشان‌دهنده اعتقاد شیعه در این موضوع نیست.

برتری امام علی(ع) پس از پیامبر(ص) مورد اتفاق همه شیعیان است. در مراتب امامت و ولایت، مطابق آنچه در روایات بیان شده، امام علی(ع) در میان امامان(ع) از مرتبه بالاتری برخوردار است. در روایتی از کتاب عیون اخبار الرضا(ع)، از امام رضا(ع) و او از پدرانش و آنها از پیامبر(ص) نقل نموده‌اند که فرمود بعد از من و علی(ع)، حسن(ع) و حسین(ع) بهترین اهل زمین هستند.[۲]

منابع

  1. محمد بن علی بن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، بیروت، دارالأضواء، ج ۴، ص ۱۰-۱۱.
  2. محمد بن علی ابن بابویه قمی، عیون اخبار الرضا علیه السلام، تهران، نشر جهان، ج ۲، ص ۶۲.