تسبیح: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۵: خط ۱۵:
== معنای تسبیح خداوند ==
== معنای تسبیح خداوند ==


تسبیح خداوند، به معنای حمد و سپاس او و همواره یاد او بودن است. در آیه ۲۰۶ سوره اعراف تسبیح خداوند عبادت شمرده شده است. در آیه ۴۲ سوره احزاب تسبیح همراه با ذکر آمده است که نشان می دهد معنایی نزدیک به هم اما جدا از هم دارند. در آیه ۱۳۰ سوره طه و ۳۹ ق و ۴۸ طور تسبیح خداوند با حمد آمده است.
تسبیح خداوند، به معنای حمد و سپاس او و همواره یاد او بودن است. در قرآن تسبیح خداوند عبادت شمرده شده است<ref>آیه ۲۰۶ سوره اعراف</ref> تسبیح در قرآن همراه با ذکر <ref>آیه ۴۲ سوره احزاب</ref> که نشان می‌دهد معنایی نزدیک به هم اما جدا از هم دارند؛ و با حمد آمده است.<ref>آیه ۱۳۰ سوره طه و ۳۹ سوره ق و آیه ۴۸ سوره طور</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۲۴ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۰

سؤال
تسبیح خداوند و حقیقت آن چیست؟

تسبیح خداوند از پرکاربردترین مفاهیم در قرآن است. خداوند در قرآن بارها بندگانش را به تسبیح خود فرامی‌خواند. بر اساس آیات قرآن همه موجودات عالم مشغول تسبیح خداوند هستند.

معنای تسبیح

تسبیح در اصل از ماده «سبح» به معنی حرکت سریع در آب و هوا است. به همین منظور در مورد خداوند نیز به معنی حرکت سریع، در مسیر عبادت پروردگار است.[۱] حقیقت تسبیح، نفی هرگونه عیب و نقص و گواهی موجودات جهان به پاکی و یکتایی خداوند است.

تسبیح همه موجودات عالم

آیات مختلف قرآن، از تسبیح و حمد موجودات عالم سخن گفته‌ است. بر اساس آیات قرآن، تمامی موجودات عالم[۲] و آسمان های هفتگانه مشغول تسبیح خداوند هستند.[۳] و کسانی که نزد خداوند هستند[۴]( فرشتگان و مقربان) و هرچه در آسمان و زمین وجود دارد[۵] مشغول سجده و عبادت هستند. در قرآن از تسبیح فرشتگان[۶] کوه‌ها و پرندگان سخن می‌کند.[۷]

امر به تسبیح خداوند در قرآن

در قرآن بارها به پیامبر(ص) سفارش شده است خداوند را تسبیح گوید. بخصوص پیش از غروب و طلوع آفتاب و قسمتی از شب و روز: ﴿وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ؛ به ستايش پروردگارت تسبيح گوى(ق:۳۹)[۸] دستور به تسبیح خداوند خطاب به مؤمنان هم آمده است.[۹] و نیز زمانی که به زکریا نوید تولد یحیی را داد امر به تسبیخ خداوند کرد.[۱۰]

معنای تسبیح خداوند

تسبیح خداوند، به معنای حمد و سپاس او و همواره یاد او بودن است. در قرآن تسبیح خداوند عبادت شمرده شده است[۱۱] تسبیح در قرآن همراه با ذکر [۱۲] که نشان می‌دهد معنایی نزدیک به هم اما جدا از هم دارند؛ و با حمد آمده است.[۱۳]

منابع

  1. راغب اصفهانی، المفردات، بی جا، دفتر نشر الکتاب، چاپ دوم، ۱۴۰۴ هـ، ص۲۲۱.
  2. آیه ۴۴ سوره اسراء
  3. آیه ۴۴ سوره اسراء
  4. آیه ۲۰۶ سوره اعراف
  5. آیه ۴۱ سوره نور
  6. آیه ۳۰ سوره بقره
  7. آیه ۷۹ سوره انبیاء
  8. آیه ۱۳۰ سوره طه و آیه ۳۹ و ۴۰ سوره ق، آیه ۴۸ و ۴۹ سوره طور. آیه ۲۶ سوره انسان
  9. آیه ۴۲ سوره احزاب
  10. آیه ۴۱ آل عمران، آیه ۱۱ سوره مریم
  11. آیه ۲۰۶ سوره اعراف
  12. آیه ۴۲ سوره احزاب
  13. آیه ۱۳۰ سوره طه و ۳۹ سوره ق و آیه ۴۸ سوره طور