نیم‌خورده مؤمن: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
(ابرابزار)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{نیازمند گسترش}}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
در روایات آمده است که «سؤر مؤمن شفاست» آیا خوردن باقی ماندهٔ غذای مؤمن به لحاظ بهداشتی درست است؟{{پایان سوال}}
منظور از نیم‌خورده مؤمن یا سؤر مؤمن که در برخی روایات ذکر شد چیست؟ آیا این روایات با رعایت بهداشت سازگار است؟ آیا سند این روایات صحیح است؟{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
پاسخ اجمالی:
'''نیم‌خورده مؤمن''' یا '''سُؤْرِ مؤمن'''، باقی‌مانده غذای فرد [[مؤمن]] است، که در برخی روایات به خوردن آن سفارش شده و شفای از درد شمرده شده است.<ref name=":0">شیخ صدوق، محمد؛ ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۶ ق، ص۱۵۱، ثواب من شرب من سؤر أخیه المؤمن‏.</ref> مراد از مؤمن در این روایات، مؤمنی دانسته شده که مبتلا به بیماری‌های واگیر نباشد؛{{مدرک|date=ژانویه ۲۰۲۲}} بنابراین با روایاتی که به رعایت بهداشت و دوری از بیماران واگیر سفارش کرده، ناسازگاری ندارد. در روایات، یکی از دلایل سفارش به خوردن نیم‌خورده مؤمن، [[تواضع|تواضع کردن]] دانسته شده است.<ref>مستغفری، جعفر، طبّ النبیّ (صلّی الله علیه و آله و سلّم)، نجف، چاپ اول، ۱۳۸۵ ق، ص۲۱.</ref> برخی از عالمان، یکی دیگر از دلایل این سفارش را، جلوگیری از [[اسراف]] دانسته‌اند.{{مدرک|date=ژانویه ۲۰۲۲}}


«سؤر مؤمن» یعنی باقی ماندهٔ غذایی که فرد مؤمن خورده و مقداری از آن باقی مانده است. این غذای باقی‌مانده نباید دور ریخته شود، چون اسراف است و خوردن این باقی‌ماندهٔ غذا نشانه تواضع و مهر و محبت مؤمنان نسبت به یکدیگر است و به یقین خوردن اضافه غذای دیگری که هیچ بیماری سرایت کننده‌ای ندارد، با رعایت بهداشت در تضاد نیست.
[[شیخ صدوق]] در کتاب [[ثواب الاعمال و عقاب الاعمال (کتاب)|ثواب الاعمال]] حدیثی را ذکر کرده که بر اساس آن، خوردن نیم‌خورده مؤمن شفای هفتاد درد است.<ref name=":0" /> همه راویان سلسله‌سند این حدیث (پدر شیخ صدوق، سعد بن عبد الله،<ref>نجاشی، احمد، رجال النجاشی، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۶ه‍. ق، ص۱۷۷؛ رجال الطوسی، ص۴۲۷. خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۱۵۶.</ref> محمد بن عیسی،<ref>نجاشی، احمد، رجال النجاشی، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۶ه‍. ق، ص۳۳۳.</ref> حسن بن علی بن بنت الیاس<ref>نجاشی، احمد، رجال النجاشی، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۶ه‍. ق، ص۳۹؛ و خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۱۰۴؛ نقد الرجال تفرشی، ج۲، ص۴۳؛ جامع الرواه اردبیلی، ج۱، ص۲۱۰.</ref> و عبد الله سنان<ref>نجاشی، احمد، رجال النجاشی، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۶ه‍. ق، ص۲۱۴؛ نقد الرجال تفرشی، ج۳، ص۱۱۲؛ طرائف المقال بروجردی، ج۱، ص۵۱۲.</ref>) [[ثقه]] و مورد اطمینان دانسته شده‌اند؛ بنابراین آن را حدیثی [[حدیث صحیح|معتبر]] شمرده‌اند.


پاسخ تفصیلی:
طبق روایتی [[حدیث مرفوعه|مرفوعه]]، اگر شخصی باقی‌مانده غذای مؤمنی را از روی [[تبرک]] بخورد، دو [[فرشته]] برای او تا [[قیامت]] طلب آمرزش می‌کنند.<ref>شیخ صدوق، محمد؛ ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۶ ق، ص۱۵۱، ثواب من شرب من سؤر أخیه المؤمن‏.</ref> در روایتی دیگر گفته شده، کسی که نیم‌خورده مؤمن را از روی تواضع بخورد، خدا او را داخل بهشت می‌کند.<ref>شیخ صدوق، محمد، مصادقه الإخوان، الکاظمیه، چاپ اول، ۱۴۰۲ق، ص۵۲، حدیث۱.</ref>
 
دین اسلام اهمیت فراوانی به بهداشت و به خصوص بهداشت تغذیه داده است، بطوری که رعایت نکردن پاکیزگی و بهداشت را، ظلم و ضرر بر نفس دانسته<ref>بقره/ ۵۷.</ref> و پاکیزه و سازگار بودن خوردنی‌ها با طبع انسان را، ملاک حلال بودن آنها معرفی کرده<ref>بقره/ ۱۶۸ و۱۷۲؛ مائده/۴ و ۸۷؛ اعراف/ ۱۵۷.</ref> و خوردن هر چیز آلوده و کثیف و غیر بهداشتی و مضر به بدن را حرام نموده است<ref>بقره/ ۱۷۳؛ مائده/ ۳؛ انعام/ ۱۵۴؛ اعراف/ ۱۵۷.</ref> و زیاده‌روی در خوردنی‌ها (پرخوری) و آشامیدنی‌ها را، زمینه غضب خداوند قلمداد کرده است.<ref>طه / ۸۱.</ref>
 
رعایت بهداشت و خوردن باقی ماندهٔ غذای مؤمن
 
شیخ صدوق در ثواب الاعمال دو روایت نقل می‌کند که خوردن باقی‌مانده مؤمن (باقی‌مانده آب یا غذا) مورد پسند خدا و شفای هفتاد درد است:
 
روایت اول: فرمود: «مَنْ شَرِبَ مِنْ سُؤْرِ أَخِیهِ الْمُؤْمِنِ تَبَرُّکاً بِهِ خَلَقَ اللَّهُ مِنْهُ مَلَکَانِ یَسْتَغْفِرَانِ لَهُ حَتَّی تَقُومَ السَّاعَه»<ref>ابن بابویه، محمد؛ ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۶ ق، ص۱۵۱، ثواب من شرب من سؤر أخیه المؤمن‏.</ref>؛ «هر کس از باقی مانده برادر مؤمنش تبرکا بخورد، خداوند دو ملک برای او خلق می‌کند تا روز قیامت برایش استغفار می‌کنند».
 
این روایت مرفوعه است؛ چون محمد بن اسماعیل این روایت را از کسی یا از کسانی نقل کرده، امااسم شان را در سند روایت نیاورده است؛ بنابراین، این حدیث سند ندارد.
 
روایت دوم: امام صادق (علیه السلام) فرمود: «فِی سُؤْرِ الْمُؤْمِنِ شِفَاءٌ مِنْ سَبْعِینَ دَاءً»<ref>همان‏.</ref>؛ «در باقی مانده مؤمن شفای هفتاد درد است».
 
سند روایت:
 
#  پدر شیخ صدوق: از بزرگان شیعه و مورد اعتماد.
#
۳. سعد بن عبد الله: ازبزرگان و فقهای قم و ثقه و جلیل القدر است.<ref>رک: نجاشی، احمد، رجال النجاشی، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۶ه‍. ق، ص۱۷۷؛ رجال الطوسی، ص۴۲۷. خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۱۵۶.</ref>
۴.
۵. محمد بن عیسی: ثقه و از بزرگان شیعه است.<ref>رک: رجال النجاشی، پیشین، ص۳۳۳.</ref>
۶.
۷. الحسن بن علی بن بنت الیاس: وی همان حسن بن علی بن زیاد الوشاء می‌باشد که از برجستگان اصحاب امام رضا «ع» و ثقه است.<ref>رجال النجاشی، پیشین، ص۳۹؛ و رک: خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۱۰۴؛ نقد الرجال تفرشی، ج۲، ص۴۳؛ جامع الرواه اردبیلی، ج۱، ص۲۱۰.</ref>
۸.
۹. عبد الله سنان: ثقه و جلیل القدر است و هیچ طعنی بر او وارد نیست.<ref>رک: رجال النجاشی، پیشین، ص۲۱۴؛ نقد الرجال تفرشی، ج۳، ص۱۱۲؛ طرائف المقال بروجردی، ج۱، ص۵۱۲.</ref>
۱۰.
بنابراین، روایت از نظر سند معتبر است و با این نگاه می‌توان روایت اول را نیز قبول کرد، زیرا در مضمون با این روایت موافق است و مویّد می‌شود.
 
دلالت حدیث:
 
استفاده از باقی‌مانده به این معناست که اگر مؤمنی غذا یا آبی را خورده و مقداری از آن باقی مانده است، دور ریخته نشود و بقیه نیز مورد استفاده قرار گیرد و این منافاتی با رعایت بهداشت ندارد. البته برای پیشگیری از بیماری، باید مسایل بهداشتی از جمله تمیز بودن دست و… مراعات شود.
 
از دیگاه اسلام برای این کار آثار فراوانی وجود دارد؛ از جمله:
 
۱- نشانه تواضع: وقتی مؤمنی باقی‌مانده غذای برادر مؤمنش را بخورد، بدین معناست که اهل تکبر و خودبینی نیست و دیگران را انسانی پاکیزه می‌بیند؛ رسول خدا (صلی الله علیه و اله و سلم) فرمود: «مِنَ التَّوَاضُعِ أَنْ یَشْرَبَ الرَّجُلُ مِنْ سُؤْرِ أَخِیهِ الْمُؤْمِنِ»<ref>مستغفری، جعفر، طبّ النبیّ (صلّی الله علیه و آله و سلّم)، نجف، چاپ اول، ۱۳۸۵ ق، ص۲۱.</ref>؛ «از نشانه‌های تواضع مرد این است که باقی‌مانده برادر مؤمنش را بخورد». امام رضا «ع» نیز فرمود: «... وَ مَنْ شَرِبَ مِنْ سُؤْرِ أَخِیهِ الْمُؤْمِنِ یُرِیدُ بِذَلِکَ التَّوَاضُعَ أَدْخَلَهُ اللَّهُ الْجَنَّه الْبَتَّه …»<ref>ابن بابویه، محمد، مصادقه الإخوان، الکاظمیه، چاپ اول، ۱۴۰۲ق، ص۵۲، حدیث۱.</ref>؛ «و کسی که باقی‌مانده مؤمن را به قصد تواضع بخورد، به یقین خداوند متعال او را داخل بهشت می‌کند».
 
۲- پرهیز از اسراف: این یک واقعیت است که دور ریختن اضافه غذا و آب اسراف است و اگر این فرهنگ رواج یابد که نباید اضافه غذا و آب را دور ریخت، هم از اسراف جلوگیری می‌شود و هم از منابع غذایی بجا استفاده می‌شود؛ داود رقّی از امام صادق (علیه السّلام) روایت کرده است که فرمود: «إِنَّ الْقَصْدَ أَمْرٌ یُحِبُّهُ اللَّهُ وَ إِنَّ السَّرَفَ أَمْرٌ یُبْغِضُهُ اللَّهُ حَتَّی طَرْحُکَ النَّوَاه فَإِنَّهَا تَصْلُحُ لِشَیْءٍ وَ حَتَّی صَبُّکَ فَضْلَ شَرَابِکَ»؛ «اعتدال و میانه‌روی امری است که خداوند آن را دوست می‌دارد، و اسراف و زیاده‌روی را ناخوش دارد و امری است که آن را نکوهش می‌کند، حتی دور انداختن هسته خرمایی باشد- زیرا آن هم به کار آید- یا دور ریختن ته‌مانده آب آشامیدنی».<ref>ابن بابویه، محمد، پاداش نیکیها و کیفر گناهان (ترجمه ثواب الأعمال)، ترجمه مترجم: محمد علی مجاهدی، قم، انتشارات سرور، چاپ اول، ۱۳۸۱ش، ص۴۷۰.</ref>
 
۳- برکت در غذا: در روایات اسلامی بر غذا خوردن دسته‌جمعی تأکید شده است. غذا خوردن دسته‌جمعی و شریک کردن دیگران در غذا باعث برکت می‌شود؛ رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «کلوا جمیعا و لا تفرّقوا فإنّ طعام الواحد یکفی الأثنین و طعام الأثنین یکفی الثّلاثه و الأربعه کلوا جمیعا و لا تفرّقوا فإنّ البرکه مع الجماعه»؛ «با هم غذا خورید و پراکنده مشوید که غذای یکی برای دو تن کافی است و غذای دو تن برای سه تن و چهار تن کافی است، با هم غذا خورید و پراکنده مشوید که برکت قرین جماعت است».<ref>پاینده، ابو القاسم، نهج الفصاحه (مجموعه کلمات قصار حضرت رسول صلی الله علیه و آله)، تهران، چاپ چهارم، ۱۳۸۲ش، ص۶۱۵، حدیث ۲۱۸۰.</ref>
 
دسته‌جمعی غذا خوردن هم بدین معناست که در یک سفره بخورید و هم به این معناست که در یک ظرف با هم غذا بخورید و این کار مایه برکت الهی می‌شود و به یقین در برکت خدایی، ضرر بهداشتی وجود نخواهد داشت.
 
بنابراین، دستورات الهی در قرآن کریم و روایات معتبر همسو با نکته‌های بهداشتی است و غیرممکن است خداوند دستوری دهد که با مبانی بهداشتی و سلامت جسم و روح انسان در تضاد باشد و از نظر بهداشتی نیز خوردن غذایی که در ظرف دیگری مانده است یا خوردن بقیه آب دیگران هیچ مشکل بهداشتی ایجاد نمی‌کند.


{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
خط ۵۶: خط ۱۵:
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی =
  | شاخه اصلی =اخلاق
  | شاخه فرعی۱ =
  | شاخه فرعی۱ =سبک زندگی
  | شاخه فرعی۲ =
  | شاخه فرعی۲ =
  | شاخه فرعی۳ =
  | شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه =-
  | تیترها =
  | تیترها =-
  | ویرایش =
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =شد
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت =ج
  | کیفیت =
  | کیفیت =ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۱۶

سؤال
منظور از نیم‌خورده مؤمن یا سؤر مؤمن که در برخی روایات ذکر شد چیست؟ آیا این روایات با رعایت بهداشت سازگار است؟ آیا سند این روایات صحیح است؟

نیم‌خورده مؤمن یا سُؤْرِ مؤمن، باقی‌مانده غذای فرد مؤمن است، که در برخی روایات به خوردن آن سفارش شده و شفای از درد شمرده شده است.[۱] مراد از مؤمن در این روایات، مؤمنی دانسته شده که مبتلا به بیماری‌های واگیر نباشد؛[نیازمند منبع] بنابراین با روایاتی که به رعایت بهداشت و دوری از بیماران واگیر سفارش کرده، ناسازگاری ندارد. در روایات، یکی از دلایل سفارش به خوردن نیم‌خورده مؤمن، تواضع کردن دانسته شده است.[۲] برخی از عالمان، یکی دیگر از دلایل این سفارش را، جلوگیری از اسراف دانسته‌اند.[نیازمند منبع]

شیخ صدوق در کتاب ثواب الاعمال حدیثی را ذکر کرده که بر اساس آن، خوردن نیم‌خورده مؤمن شفای هفتاد درد است.[۱] همه راویان سلسله‌سند این حدیث (پدر شیخ صدوق، سعد بن عبد الله،[۳] محمد بن عیسی،[۴] حسن بن علی بن بنت الیاس[۵] و عبد الله سنان[۶]) ثقه و مورد اطمینان دانسته شده‌اند؛ بنابراین آن را حدیثی معتبر شمرده‌اند.

طبق روایتی مرفوعه، اگر شخصی باقی‌مانده غذای مؤمنی را از روی تبرک بخورد، دو فرشته برای او تا قیامت طلب آمرزش می‌کنند.[۷] در روایتی دیگر گفته شده، کسی که نیم‌خورده مؤمن را از روی تواضع بخورد، خدا او را داخل بهشت می‌کند.[۸]

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ شیخ صدوق، محمد؛ ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۶ ق، ص۱۵۱، ثواب من شرب من سؤر أخیه المؤمن‏.
  2. مستغفری، جعفر، طبّ النبیّ (صلّی الله علیه و آله و سلّم)، نجف، چاپ اول، ۱۳۸۵ ق، ص۲۱.
  3. نجاشی، احمد، رجال النجاشی، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۶ه‍. ق، ص۱۷۷؛ رجال الطوسی، ص۴۲۷. خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۱۵۶.
  4. نجاشی، احمد، رجال النجاشی، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۶ه‍. ق، ص۳۳۳.
  5. نجاشی، احمد، رجال النجاشی، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۶ه‍. ق، ص۳۹؛ و خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۱۰۴؛ نقد الرجال تفرشی، ج۲، ص۴۳؛ جامع الرواه اردبیلی، ج۱، ص۲۱۰.
  6. نجاشی، احمد، رجال النجاشی، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۶ه‍. ق، ص۲۱۴؛ نقد الرجال تفرشی، ج۳، ص۱۱۲؛ طرائف المقال بروجردی، ج۱، ص۵۱۲.
  7. شیخ صدوق، محمد؛ ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۶ ق، ص۱۵۱، ثواب من شرب من سؤر أخیه المؤمن‏.
  8. شیخ صدوق، محمد، مصادقه الإخوان، الکاظمیه، چاپ اول، ۱۴۰۲ق، ص۵۲، حدیث۱.