ازدواج با خواهرزن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
'''ازدواج مرد با خواهرزن خود'''، تا زمانی که در [[نکاح|عقد دائم]] یا [[ازدواج موقت|موقت]] با زن خود باشد، حرام و باطل دانسته شده است. اگر زنِ او در [[عده|عده طلاق رجعی]] باشد نیز، ازدواج با خواهرزن حرام و باطل شمرده شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به «[https://farsi.khamenei.ir/treatise-imam-content?id=532&tid=99 عدهاى از زنها كه ازدواج با آنان حرام است]»، دفتر حفظ و نشر آثار آیت‌الله سید علی خامنه ای، تاریخ بازدید: ۱۳ مهر ۱۴۰۰ش؛ «[https://www.sistani.org/persian/qa/0971/ عده]»، پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر آیت‌الله سید علی سیستانی، تاریخ بازدید:۱۳ مهر ۱۴۰۰ش.</ref> در آیه ۲۳ سوره [[سوره نساء|نساء]]، به حکم حرمت جمع کردن بین دو خواهر تصریح شده است. | '''ازدواج مرد با خواهرزن خود'''، تا زمانی که در [[نکاح|عقد دائم]] یا [[ازدواج موقت|موقت]] با زن خود باشد، حرام و باطل دانسته شده است. اگر زنِ او در [[عده|عده طلاق رجعی]] باشد نیز، ازدواج با خواهرزن حرام و باطل شمرده شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به «[https://farsi.khamenei.ir/treatise-imam-content?id=532&tid=99 عدهاى از زنها كه ازدواج با آنان حرام است]»، دفتر حفظ و نشر آثار آیت‌الله سید علی خامنه ای، تاریخ بازدید: ۱۳ مهر ۱۴۰۰ش؛ «[https://www.sistani.org/persian/qa/0971/ عده]»، پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر آیت‌الله سید علی سیستانی، تاریخ بازدید:۱۳ مهر ۱۴۰۰ش.</ref> در آیه ۲۳ سوره [[سوره نساء|نساء]]، به حکم حرمت جمع کردن بین دو خواهر تصریح شده است. | ||
حضرت یعقوب بر اساس | حضرت یعقوب بر اساس روایتی در کتاب [[بحارالانوار (کتاب)|بحارالانوار]]، به طور همزمان با دو خواهر ازدواج نکرد؛ بلکه پس از درگذشت همسرش لیا، با خواهرش راحیل ازدواج کرد.<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، ج۱۲، ص۲۱۹.</ref> امین‌الاسلام طَبْرسی مفسر شیعه نیز معتقد است یعقوب راحیل را پس از وفات لیا به همسری گرفت.<ref>طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، ناصرخسرو، ۱۳۷۲ش، ج۵، ص۳۲۴.</ref> از میان عالمان اهل سنت، محمد بن جریر طبری مفسر قرن چهارم قمری نیز، همین روایت را ذکر کرده است.<ref>طبری، محمد بن جریر، جامع البیان عن تأویل القرآن، مکه، دار التربیة و التراث، بی‌تا.</ref> | ||
تنها جعفر بن جریر طبری تاریخ‌نگار اهل سنت قرن چهارم قمری، آورده است که یعقوب بین دو دختردایی خود راحیل و لیا جمع کرد و توضیح داده در آن زمان تا پیامبریِ حضرت موسی(ع)، مردم به طور همزمان با دو خواهر ازدواج می‌کردند و منعی نبود. این روایت را ضعیف شمرده‌اند.<ref>برزنجی، محمد بن طاهر، صحیح و ضعیف تاریخ الطبری، بیروت، دار ابن کثیر، ۱۴۲۸ق، ج۶، ص۲۲۸.</ref> | |||
{{پایان پاسخ}} | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
نسخهٔ ۵ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۰۲
 | این مقاله هماکنون به دست A.ahmadi در حال ویرایش است. |
سؤال
چرا احکام الهی مثل ازدواج با دوخواهر بر حضرت یعقوب(علیه‌السلام) حلال و در شریعت اسلام حرام است؟
ازدواج مرد با خواهرزن خود، تا زمانی که در عقد دائم یا موقت با زن خود باشد، حرام و باطل دانسته شده است. اگر زنِ او در عده طلاق رجعی باشد نیز، ازدواج با خواهرزن حرام و باطل شمرده شده است.[۱] در آیه ۲۳ سوره نساء، به حکم حرمت جمع کردن بین دو خواهر تصریح شده است.
حضرت یعقوب بر اساس روایتی در کتاب بحارالانوار، به طور همزمان با دو خواهر ازدواج نکرد؛ بلکه پس از درگذشت همسرش لیا، با خواهرش راحیل ازدواج کرد.[۲] امین‌الاسلام طَبْرسی مفسر شیعه نیز معتقد است یعقوب راحیل را پس از وفات لیا به همسری گرفت.[۳] از میان عالمان اهل سنت، محمد بن جریر طبری مفسر قرن چهارم قمری نیز، همین روایت را ذکر کرده است.[۴]
تنها جعفر بن جریر طبری تاریخ‌نگار اهل سنت قرن چهارم قمری، آورده است که یعقوب بین دو دختردایی خود راحیل و لیا جمع کرد و توضیح داده در آن زمان تا پیامبریِ حضرت موسی(ع)، مردم به طور همزمان با دو خواهر ازدواج می‌کردند و منعی نبود. این روایت را ضعیف شمرده‌اند.[۵]
منابع
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به «عدهاى از زنها كه ازدواج با آنان حرام است»، دفتر حفظ و نشر آثار آیت‌الله سید علی خامنه ای، تاریخ بازدید: ۱۳ مهر ۱۴۰۰ش؛ «عده»، پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر آیت‌الله سید علی سیستانی، تاریخ بازدید:۱۳ مهر ۱۴۰۰ش.
- ↑ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، ج۱۲، ص۲۱۹.
- ↑ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، ناصرخسرو، ۱۳۷۲ش، ج۵، ص۳۲۴.
- ↑ طبری، محمد بن جریر، جامع البیان عن تأویل القرآن، مکه، دار التربیة و التراث، بی‌تا.
- ↑ برزنجی، محمد بن طاهر، صحیح و ضعیف تاریخ الطبری، بیروت، دار ابن کثیر، ۱۴۲۸ق، ج۶، ص۲۲۸.