دستورهای بهداشتی و روایات چسباندن صورت به قبور ائمه(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
[[امام‌صادق(ع)]] در دعایی فرموده‌اند: {{متن عربی|وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تَقَلَّبَتْ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ(ع)|ترجمه=خداوندا رحم کن بر صورت‌هایی که بر قبر امام حسین(ع) قرار گرفته است.}}<ref>شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۹۵.</ref> | [[امام‌صادق(ع)]] در دعایی فرموده‌اند: {{متن عربی|وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تَقَلَّبَتْ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ(ع)|ترجمه=خداوندا رحم کن بر صورت‌هایی که بر قبر امام حسین(ع) قرار گرفته است.}}<ref>شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۹۵.</ref> | ||
این حدیث برای شرایط عادی است. به همین سبب ممکن است زمانی شرایط خاصی پیش آید که بر اساس حکم عقل از دست زدن به ضریح و قبور آنان ممانعت به عمل آید. | این حدیث برای شرایط عادی است. به همین سبب ممکن است زمانی شرایط خاصی پیش آید که بر اساس حکم عقل از دست زدن به [[ضریح]] و [[قبور]] آنان ممانعت به عمل آید. | ||
حکم استحباب مالیدن چهره بر قبر امام‌حسین(ع) با حکم وجوب پرهیز از سرایت | حکم استحباب مالیدن چهره بر [[قبر امام‌حسین(ع)]] با حکم [[وجوب]] پرهیز از [[سرایت بیماری]]، منافاتی ندارد. وجوب پرهیز از سرایت بیماری و دوری از ضرر، مقدم بر [[استحباب]] گذاشتن صورت بر ضریح است. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۱۰ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۱۸
در دعای امام‌صادق(ع) می‌خوانیم: «گونه‌هایی که بر قبر پدرم ابی عبدالله الحسین(ع) به خاک مالیده می‌شود، مشمول رحمت خود فرما!» حال اگر چسباندن صورت به قبور ائمه(ع) موجب رحمت است، پس چرا اکنون از دست زدن به ضریح و قبور آنان ممانعت می‌شود؟
امام‌صادق(ع) در دعایی فرموده‌اند: «وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تَقَلَّبَتْ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ(ع)؛ خداوندا رحم کن بر صورت‌هایی که بر قبر امام حسین(ع) قرار گرفته است.»[۱]
این حدیث برای شرایط عادی است. به همین سبب ممکن است زمانی شرایط خاصی پیش آید که بر اساس حکم عقل از دست زدن به ضریح و قبور آنان ممانعت به عمل آید.
حکم استحباب مالیدن چهره بر قبر امام‌حسین(ع) با حکم وجوب پرهیز از سرایت بیماری، منافاتی ندارد. وجوب پرهیز از سرایت بیماری و دوری از ضرر، مقدم بر استحباب گذاشتن صورت بر ضریح است.
منابع
- ↑ شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۹۵.