بسته شدن مساجد و حرم‌ها با شیوع کرونا: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۰: خط ۲۰:
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه =-
  | تیترها =
  | تیترها =-
  | ویرایش =
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =
  | ناوبری =
  | ناوبری =
خط ۳۰: خط ۳۰:
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت =ج
  | کیفیت =
  | کیفیت =ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ ‏۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۰۸

سؤال

اکنون کرونا تمام جهان را فراگرفته و همه تشکیلات مربوط به خدا اعم از مساجد، حرم‌های امامان و امام‌زاده‌ها و همهٔ مراسم‌های مذهبی تعطیل شد و آب هم از آب تکان نخورد!

مساجد، حرم‌های امامان و امام‌زادگان و مراسم‌های مذهبی، مکان‌ها و مناسکی هستند که مؤمنان از طریق آنها با خدا ارتباط برقرار کنند. تعطیلی مساجد و حرم‌های اولیای الهی برای حفظ جان انسان‌ها است که در نگاه دین بسیار محترم است. همچنین تعطیلی این مکان‌ها و برخی از مراسم‌های مذهبی به معنای تعطیلی دین، دینداری و بندگی خدا نیست. انسان مؤمن می‌تواند در همه امور زندگی و در هر حال و هر مکانی به یاد خدا باشد و کارهایی را برای خدا انجام دهد.

مساجد و حرم‌ها را انسان‌ها برپا می‌کنند تا با خدای خود مناجات کرده و به او نزدیک شوند. خداوند برپایی مساجد را دوست دارد و به آن امر کرده است. اما علاوه بر این، به انسان نعمت عقل را نیز عطا کرده و از طریق وحی به انسان آموخته که حفظ جان واجب است و اگر حفظ جان مستلزم تعطیلی موقت مسجد باشد، تعطیلی آن واجب است. با نگاه توحیدی و جامع به اسلام، استحباب یا وجوب ساخت مسجد با وجوب تعطیلی موقت آن، برای حفظ جان انسان‌ها هیچ تضادی ندارد، بلکه کاملا منطبق بر اسلام است.

گستره هستی مُلک خدا و همه موجودات جهان، از بزرگ‌ترین تا کوچک‌ترین ذره، مخلوقات خدا و تحت تدبیر فرمان او هستند. خداوند خالق و مربی انسان‌ها است و همان‌گونه که با عبادت و نیایش آنان را تربیت می‌کند، بیماری، بلا و مصیبت هم هدفی جز تربیت و امتحان انسان ندارد. هرچند ممکن است در بسیاری از موارد خود انسان عامل و زمینه‌ساز بلا و مصیبت باشد.

منابع