روابط ایران و فلسطین: تفاوت میان نسخه‌ها

حمایت [[ایران]] از [[فلسطین]] و سایر کشورهای مظلوم اسلامی، بر اساس تعالیم انسانی و [[اسلام|اسلامی]] است. همچنین تشکیل یک [[امت واحد اسلامی]]، زمینه‌ساز فراگیر شدن دین اسلام در جهان خواهد شد و این یکی از استراتژی‌های ایران اسلامی در سطح بین‌المللی است. ایران از این حمایت‌ها، به دنبال منافع ملی و فراملی خود نیز می‌باشد که یکی از آنها، جلوگیری از تشکیل بلوک اقتصادی شرق آسیا به سرکردگی [[رژیم صهیونیستی]] و آمریکاست.

بسیاری از محققین میان اهداف سیاست خارجی و منافع ملی تفاوتی قائل نیستند و در تعاریف خود از منافع و اهداف ملی به صورت مترادف استفاده می‌کنند. با توجه به این مطلب، اهداف ملی سیاست خارجی یک کشور را می‌توان به دو دسته تقسیم نمود؛ دسته اول اهداف ملی و دسته دیگر اهداف مافوق ملی. اهداف ملی اهدافی هستند که برای حفظ و تحقق منافع ملی یک کشور مورد توجه قرار می‌گیرند. از این قبیل می‌توان حفظ استقلال، تمامیت ارضی، امنیت ملی و رفاه عمومی جامعه در محیطی صلح آمیز را نام برد. در مقابل اهداف ما فوق ملی اهدافی هستند که با توجه به ایده‌آل‌های حاکم بر جامعه خود با دید وسیع‌تر از تأمین منافع ملت و جامعه خود احساس رسالتی ورای مرزهای کشور می‌نمایند. به طوری که منافع ملی را تحت‌الشعاع منافع جهانی یا منطقه‌ای از دیدگاه خود یا بخشی از آن می‌بیند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=سیاست خارجی جمهوری اسلامی، اصول و مسائل|عنوان کتاب=سیاست خارجی جمهوری اسلامی، اصول و مسائل|سال=1386|نام=منوچهر|نام خانوادگی=محمدی|ناشر=دادگستر|صفحه=20|مکان=تهران}}</ref>

اهداف سیاست خارجی طبق [[قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران|قانون اساسی]] کشورمان از این قرار است:

# دفاع از حقوق [[مسلمانان]]

# حمایت از مستضعفین در برابر مستکبرین و حمایت از نهضت‌های آزادی‌بخش ([[اصل یکصد و پنجاه و چهارم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران|اصل یکصد و پنجاه و چهارم]])

تردیدی نیست که یکی از شعارهای اصلی و اولیه نهضت [[امام خمینی]] مسئله دفاع از مظلومان بود که مسئله [[فلسطین]] و حمایت از فلسطینیان و دشمنی با [[رژیم صهیونیستی]] و تجاوزات آن، در صدر این هدف قرار داشته است؛ زیرا [[انقلاب اسلامی ایران]] حرکتی بود اصیل که بر باورهای اسلامی مردم استوار بود. این مسئله چیزی نبود که از ابتدا بر کسی پوشیده باشد و صهیونیست‌ها، حتی قبل از سال ۱۳۴۲ نیز به خوبی از این مسئله آگاه بوده و نسبت به جایگاه رژیم صهیونیستی نزد مردم ایران واقف بودند. ژنرال مایرامیت که در سال ۱۳۴۰ شمسی به جای هرزوگ به ریاست اداره اطلاعات ارتش رژیم صهیونیستی منصوب شده بود در اردیبهشت ۱۳۴۱ به تهران آمد و با مقامات ارتش و نخست‌وزیر و وزیر خارجه دیدار کرد. وی در بازگشت طی گزارشی به بن گورین و گلدامایر توصیه کرد که سعی شود تماس‌هایی با خارج از محدوده هیئت حاکمه ایران برقرار شود. او متذکر شد که رژیم صهیونیستی در میان مردم ایران منفور است و باید به آینده بیاندیشد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=سیاست خارجی ایران از 1357، 1300|عنوان کتاب=سیاست خارجی ایران از 1357، 1300|سال=1377|نام=عبدالرضا|نام خانوادگی=هوشنگ مهدوی|ناشر=شرکت نشر البرز، پیکان|صفحه=293-292|مکان=تهران}}</ref>

== منابع ==

{{پانویس|۲}}