کاربر:R.bahmani/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

# فراموشی [[یاد خدا]]: از آثار ناگوار دنیا دوستی غفلت و فراموشی یاد خداست. قرآن کریم می فرماید: {{قرآن|ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَینِ فی‏ جَوْفِه}}.<ref>سوره احزاب، آیه ۴.</ref> اگر محبت دنیا قلب انسان را پر کند دیگر جایی برای تجلی محبت خدا باقی نمی ماند.

# غفلت از آخرت: پیامد آشکار مشغول شدن قلب انسان به دنیا، فراموشی آخرت است که موجب خسران ابدی برای انسان است. امام علی(ع) می‌فرمایند: «کسی که سرگرم دنیاست، چگونه برای آخرت کار کند؟!»<ref>{{عربی|کیفَ یعْمَلُ لِلْآخِرَةِ الْمَشْغُولُ بِالدُّنْیا}}؛ تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص ۱۴۱.</ref> انسان دنیا دوست همه توان و توجه خود را در گرد آوری توشۀ ناچیز دنیا صرف خواهد کرد و و دستش از توشۀ آخرت به کلی خالی خواهد بود.

# شعله ور شدن آتش [[طمع]]: طمع سرچشمه بسیاری از بدبختی‌های انسان است و دنیا دوستی باعث شعله ور شدن آتش طمع در انسان می شود. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «دنیا مانند آب دریاست که هر چه شخص تشنه از آن بیشتر آشامد، تشنگی‌اش بیشتر شود تا او را بکشد»<ref>{{عربی|مَثَلُ الدُّنْیا کمَثَلِ مَاءِ الْبَحْرِ کلَّمَا شَرِبَ مِنْهُ الْعَطْشَانُ ازْدَادَ عَطَشاً حَتَّى یقْتُلَهُ}}؛ الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏۲، ص ۱۳۶.</ref>.

# آلودگی به انواع [[گناهان]]: شعله‌ور شدن میل انسان به ظواهر دنیا باعث می شود انسان از راهی به دنبال رسیدن به خواسته‌های بی‌پایان خود باشد. او چشم و گوش بسته به هر بی‌اخلاقی تن می‌دهد تا به اهدافش برسد. برای چنین انسانی رعایت حدود الهی و مرزهای زهد و تقوا ممکن نخواهد بود. چنانکه امام علی(ع) فرمودند: «بر هر دلی که شیفته دنیاست، حرام است که [[تقوا]] در آن خانه کند».<ref>{{عربی|حَرَامٌ عَلَى کلِّ قَلْبٍ مُتَوَلِّهٍ بِالدُّنْیا أَنْ یسْکنَهُ التَّقْوَى}}؛ تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص ۱۴۲.</ref>

# تباهی خرد: دنیا دوستی آنچنان عقل و جان انسان را احاطه می‌کند که او را از درست اندیشیدن باز می دارد. امام عل(ع) می‌فرمایند: «از برای دوستی دنیا کر شده‌‏اند گوش‌ها از شنیدن حکمت و کور گشته‌اند دل‌ها از نور بصیرت».<ref>{{عربی|لِحُبِّ الدُّنْیا صَمَّتِ الْأَسْمَاعُ عَنْ سَمَاعِ الْحِکمَةِ وَ عَمِیتِ الْقُلُوبُ عَنْ نُورِ الْبَصِیرَة}}؛ تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص ۱۴۲.</ref>