کاربر:R.bahmani/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

دوستی [[دنیا]] منشأ همۀ خطاها معرفی شده است.<ref>{{عربی|حب الدنیا رأس کل خطیئه}}؛ مصباح الشریعة، ص ۱۳۸، بیروت، اعلمی، چاپ اول، ۱۴۰۰ق.</ref> دوستی دنیا، اعم از [[حب مال]]، مقام، برتری‌جویی، تن‌پروری، انتقام‌جویی و مانند اینها، گاه چنان طوفانی در [[روح]] [[انسان]] ایجاد می‌کند که موجب می‌شود انسان [[حیات دنیا]] را بر [[آخرت]] مقدم دارد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۲۶، ص ۴۰۶ ـ ۴۰۷، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش.</ref> اما باید توجه داشت که در بیان [[قرآن]] و [[روایات]]، دنیا به دو قسم تقسیم شده است: [[دنیای مذموم]] و [[دنیای ممدوح]]. گاهی زندگی دنیا به «لهو و لعب» توصیف شده<ref>{{قرآن|و ما الحیاة الدنیا الا لعب و لهو}}، زندگی دنیا جز بازی و سرگرمی نیست». انعام، ۳۲.</ref> و عامل [[غرور]] و فریب دانسته شده است<ref>لقمان، ۳۳؛ حدید، ۲۰؛ آل عمران، ۱۸۵؛ انعام، ۷۰؛ جاثیه، ۳۵؛ آل عمران، ۱۹۶.</ref> و گاهی اگر این مواهب مادی و در اصطلاح فرصت‌های دنیایی، با [[بصیرت]] و ارادۀ دارندۀ آن، تغییر جهت داده و نردبانی برای رسیدن به اهداف الهی گردند، سرمایه‌هایی می‌شوند که خدا آنها را از [[مؤمنان]] می‌خرد و [[بهشت]] جاودان و [[سعادت]] ابدی به آنها می‌بخشد.<ref>سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص ۳۵۲، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.</ref> آن‌گونه که [[حضرت علی]](ع) فرمود: «دنیا برای رسیدن به آخرت آفریده شده، نه برای رسیدن به خود».<ref>{{عربی|الدنیا خلقت لغیرها و لم تخلق لنفسها}}، نهج البلاغة، ص ۵۵۷، حکمت ۴۶۳.</ref>

برخی لغت‌شناسان دنیا را به معنای نزدیک‌تر بودن نسبت به [[جهان آخرت]] و مرحله نخست زندگی می‌دانند و برخی دیگر آن را به معنای پست‌تر نسبت به جهان آخرت دانسته‌اند.<ref>ابن فارس، معجم مقاییس اللغه، ج۲، ص۳۰۳؛ جوهری، الصحاح، ج۶ ص۲۳۴۱؛ ابن منظور، لسان العرب، ج۱۴، ص۲۷۲؛ ابن اثیر، النهایة فی غریب الحدیث و الاثر، ج۲، ص۱۳۷.</ref> در [[فرهنگ اسلامی]] دنیا بیشتر به معنای دوره زندگی هر انسان تا پیش از [[مرگ]] به کار رفته که محدود بوده و به ندرت به معنای [[جهان مادی]] و کیهان آمده است. دنیا مزرعه آخرت {{عربی|الدنیا مزرعة الآخرة}} و محل سعی و کوشش است و آنچه در آخرت نصیب انسان می‌شود جز دستاورد تلاش دنیا نیست؛ {{قرآن|وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى}}<ref>«و اینکه آدمی را چیزی جز آنچه (برای آن) کوشیده است نخواهد بود» سوره نجم، آیه ۳۹.</ref>.<ref>ام‌البنین خالقیان، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۱۹؛ عبدالامیر خادم علی‌زاده، مقاله دنیا و آخرت، دانشنامه امام علی ج۷، ص ۱۰۹.</ref>

# '''اندیشیدن درباره [[ماهیت دنیا]]''': از راه‌های از بین بردن [[حب دنیا]]، اندیشیدن درباره ماهیت دنیا دانسته شده است. [[قرآن]] بین دنیا و آخرت مقایسه‌هایی انجام داده که تأمل در آنها می‌تواند انسان را به این نکته برساند که دنیا پایدار نیست<ref>سوره نحل، آیه ۹۶.</ref> یک استدلال عقلی است؛ یعنی بر فرض که لذایذی در دنیا فراهم باشد، ولی همه از بین می‌رود؛ از آن طرف لذت‌های آخرت پایدار بوده و به لحاظ مقدار نیز بی‌نهایت است.<ref>مصباح یزدی، «حبّ دنیا؛ و راه‌های زدودن آن»، ص۱۲.</ref>

# '''توجه به زودگذر بودن دنیا''': خواندن سرگذشت امیران و پادشاهانی که ثروت و قدرت گذشته خود را از دست داده و دچار ذلت و خواری شده‌اند، در توجه به بی‌اعتباری دنیا تأثیرگذار است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به اسدی گرمارودی، محمد، درس‌هایی از تربیت انسانی، تهران: مرکز نشر فرهنگی رجاء، ۱۳۷۳، ج۳. ص۲۴۵.</ref>

# [[صدقه]] و [[انفاق مستحبی]]: راه دیگر برای زدودن حب دنیا، صدقه و انفاق مستحبی و پرداخت واجبات مالی همچون [[خمس]] و [[زکات]] معرفی شده است؛<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۳۷۸ش، ۵۰-۵۱.</ref> زیرا وقتی انسان آنچه را که با زحمت به دست آورده و دوست دارد انفاق می‌کند عملا دل از آن می‌کَند و این رفتار بر قلب اثر می‌گذارد.<ref>مصباح یزدی، «حبّ دنیا؛ و راه‌های زدودن آن»، ص۱۳.</ref>

# '''افزایش [[ایمان]] و [[تقوا]]:''' هرچه ایمان انسان به خدا بیش‌تر شود، وابستگی به دنیا، کم‌تر می‌شود. [[پیامبران الهی]] و اولیای خدا، هرگز دل‌بستگی به دنیا نداشتند. [[علی]] (ع) در این باره می‌فرماید: «ای دنیا! غیر علی را فریب بده‌، من تو را سه طلاقه کرده‌ام‌».<ref>غرر الحکم‌، ج ۲، ص ۸۶.</ref>

# '''[[خودشناسی]]:''' انسان باید خود را به خوبی بشناسد و بداند موجودی است آسیب‌پذیر که فاصلۀ میان مرگ و زندگی او بسیار کم است. امروز سالم است و پر نشاط، فردا ممکن است گرفتار سخت‌ترین بیماری‌ها، یا اندوه‌بارترین مصایب گردد. امروز قوی و غنی و قدرت‌مند است، فردا ممکن است از ضعیف‌ترین و فقیرترین افراد باشد و نمونه‌های آن صفحات تاریخ بشریّت را پر کرده است. این اندیشه در او روحیۀ متعالی [[هجرت]] و [[جهاد]] را زنده می‌کند.<ref>توبه، ۲۰ - ۲۱.</ref>

# '''اندیشه در [[حرص]] و اندوختن مال:''' انسان باید اندیشه کند که حرص در اندوختن و ذخیره‌کردن اموال و برنامه‌ریزی برای رسیدن به آرزوها و آمال، هرگز مایۀ سعادت انسان نمی‌شود، بلکه دائماً او را به درد و رنج گرفتار می‌سازد؛ از این‌رو باید [[صبر]] و [[استقامت]] که خمیرمایۀ همۀ کارهای مثبت و پایۀ اصلی هرگونه [[اطاعت]] و ترک [[معصیت]] و [[دنیای مذموم]] است و از جمله اسباب ورود در بهشت و [[رضوان الهی]] است، را پیشه سازد.<ref>انسان، ۱۲؛ رعد، ۲۴.</ref> این اندیشه موجب می‌گردد در امور زندگی [[قناعت]] پیشه نموده و به ضروریات [[زندگی]] اکتفا نماید. به زندگی سادۀ فقرا و مردمی که در سطحی پایین‌تر هستند نگاه کرده و از این طریق روح انفاق و کمک به مستمندان را در خویش تقویت نماید.<ref>مائده، ۸۵.</ref>