دعا برای فرزنددار شدن: تفاوت میان نسخه‌ها

دعاهایی برای رفع مشکلات استجابت و همینطور دعاهایی خاصه برای فرزنددار شدن در روایات سفارش شده است.

خداوند در [[قرآن کریم]] می‌فرماید {{قرآن|وَ قالَ رَبُّكُمُ ادْعُوني‏ أَسْتَجِبْ لَكُمْ |ترجمه=و پروردگارتان فرمود: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم.|سوره=غافر|آیه=۶۰}} از این تعبیر استفاده می‌شود که شرط اجابت، دعا کردن است؛ و خدا به واسطه دعا حاجت بنده را روا می‌کند. چنانکه دعای [[حضرت ابراهیم(ع)]] را مستجاب کرد آن هنگام که گفت: {{قرآن|رَبِّ هَبْ لي‏ مِنَ الصَّالِحينَ |ترجمه=پروردگار من، مرا فرزندی از شایستگان عطا کن.|سوره=صافات|آیه=۶۰}}  هنگامی که همسرش، بشارت فرزنددار شدن را شنید، از فرط تعجب گفت: آیا من یک زن عقیم از شوهری سال‌خورده و فرتوت فرزنددار می‌شوم؟  

هم چنین [[حضرت زکریا]] در حالی که موی سر و صورتش سپید شده بود و به نهایت ضعف و سستی رسیده بود از خدا خواست، فرزندی شایسته به او عطا فرماید که وارث خاندان یعقوب باشد.<ref>مریم،۴</ref> خدای سبحان دعای او را اجابت فرمود، با این‌که شرایطش طبیعی و عادی نبود، فرزندی پاک و پسندیده به نام یحیی بدو داد.

'''شرط اول''' استجابت دعا این است که خواستن و طلب واقعی باشد و در وجود انسان پیدا شود و تمام ذرات وجود انسان، مظهر خواستن گردد. آنچه می‌خواهد به صورت یک احتیاج و استدعا و حاجت درآید.

 

'''شرط دوم'''، ایمان و یقین است. ایمان به رحمت بی‌منتهای ذات احدیت. ایمان به اینکه از ناحیه حق تعالی می‌توان به فیوضات بزرگ دست یافت. و ایمان داشته باشد که در رحت الهی هیچ‌گاه به روی بنده‌اش بسته نمی‌شود، اگر نقص و قصور است از ناحیه بنده است.

 

'''شرط سوم'''، آن که سایر شئون زندگی انسان، با دعا هماهنگی داشته باشد. یعنی در خواست انسان با هدف تکوین و تشریع هماهنگی داشته باشد؛ دل پاک و صاف باشد، کسب روزی، حلال باشد، مظالم مردم بر گردن نداشته باشد و...

 

از [[امام صادق(ع)]] روایت شده است: هرگاه یکی از شما بخواهد دعایش مستجاب شود، کار و کسب و راه درآمد و روزی خود را پاکیزه کند، و خود را از زیر بار مظلمه‌هایی که از مردم بر عهده دارد خلاص کند، زیرا دعاء بنده‌ای که در شکمش مال حرام باشد به سوی خدا بالا برده نمی‌شود.

 

'''شرط چهارم''' این است که درخواست انسان واقعاً مظهر حاجت باشد. درخواست در موردی باشد که انسان دسترسی به مطلوب ندارد، عاجز است، ناتوان است. اگر خداوند کلید حاجتی را به دست خود انسان داده و او کفران نعمت می‌کند و از بکار بردن آن کلید، کوتاهی می‌کند و از خدا می‌خواهد آن دری که کلیدش در دست دعاکننده است بر روی او باز کند و زحمت بکار بردن کلید را از دوش او بردارد البته چنین دعایی قابل استجابت نیست.<ref>. مطهری، مرتضی، بیست گفتار، انتشارات صدرا، چاپ پنجم، ۱۳۵۸، ص۲۸۹.</ref> انسان تنبل و تن‌پرور دعایش مستجاب نمی‌شود.

 

۱. نقل شده که امام صادق(ع) دعای زیر را توصیه فرمودند: {{متن عربی|اَللّهُمَ  لا تَذَرْنی فَرْداً و أنتَ خَیرُ الوارِثینَ وَحیداً وَحْشاً فَیقْصُرُ شُکْری عَنْ تَفَکُّری، بَلْ هَبْ لی عاقِبَةَ صِدْقٍ ذُکُوراً و اِناثاً آنَسُ بِهِمْ مِنَ الْوَحْدَةِ وَاَسْکُنُ اِلَیْهِم مِنَ الْوَحْدَةِ، وَاَشْکُرُکَ عِنْدَ تَمامِ النِّعْمَةِ یا وَهّابُ یا عَظیمُ یا مُعظِم، ثُمَّ اَعْطِنی فِی کُلِّ عافِیَةٍ شُکْراً حَتّی تُبلِغَنی مِنها رِضوانَکَ فِی صِدْقِ الْحَدیثِ وَاَداءِ الاَمانَةِ وَ وَفاءٍ بِالعَهْدِ}}

 

۲. در حدیث دیگر از ایشان نقل شده که فرمودند: در سجده این دو آیه را بخوانید: {{متن عربی|رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ ذُرِّیَّهً طَیِّبَهً اِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعاءِ}}

 

۳. در روایت دیگری نقل شده که فرمودند: بعد از نماز جمعه، دو رکعت نماز بگذارند و رکوع و سجود را طولانی کند سپس بگوید: {{متن عربی|اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِمَا سَأَلَکَ بِهِ زَکَرِیَّا إِذْ قَالَ‏ رَبِ‏ لا تَذَرْنِی‏ فَرْداً وَ أَنْتَ‏ خَیْرُ الْوارِثِینَ‏ اللَّهُمَّ هَبْ لِی‏ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعاءِ اللَّهُمَّ بِاسْمِکَ اسْتَحْلَلْتُهَا وَ فِی أَمَانَتِکَ أَخَذْتُهَا فَإِنْ قَضَیْتَ فِی رَحِمِهَا وَلَداً فَاجْعَلْهُ غُلَاماً وَ لَا تَجْعَلْ لِلشَّیْطَانِ فِیهِ نَصِیباً وَ لَا شِرْکاً}}

 

۴. در صبح و شام هفتاد مرتبه «سبحان الله» و ده مرتبه «استغفر الله ربی و اتوب الیه» و سپس نه مرتبه «سبحان الله» و یک مرتبه «استغفر الله ربی و اتوب الیه» گفته شود.

 

۵. در هر سحرگاهان صد مرتبه استغفار گفته شود و در صورت فراموشی، قضای آن را به جا آورد؛ و بهتر است «استغفر الله ربی و اتوب الیه» گفته شود.<ref>. سیما میخبر با همکاری جمعی از خواهران، ریحانه بهشتی یا فرزند صالح، چاپ سرور، ناشر: نورالزهراء(س)، ص۳۶.</ref>

پاسخ: اولاً خداوند حکیم و علیم است و تمام کارهای او از روی حکمت و مصلحت است، و قبولی دعا نیز منوط به مصلحت است و وعده قبولی نیز مشروط به مصلحت خواهد بود. به عنوان مثال اگر شخص کریمی اعلام نماید هر که از من چیزی بخواهد عطا می‌نمایم، و شخصی بیاید و چیزی که برای او ضرر دارد و هلاکت او به همراه دارد طلب نماید به خیال اینکه برای او نافع است، در این صورت عطا نکردن سزاوارتر است، بلکه عطا کردن جور و ظلم است، اکثر خواهش‌های بندگان نیز چنین است و موجب نقص و ضرر خودشان است و خود نمی‌دانند.

 

ثانیاً، هر چیزی را شرائط و موانعی است، تا آن شرائط حاصل نشود و آن موانع برطرف نگردد، ثمره‌ای بر آن مترتب نخواهد شد. به عنوان مثال اگر طبیب به مریض بگوید: فلان دارو را مصرف کن و از فلان چیز پرهیز کن، اگر بیمار چنین نکند، چه بسا موجب زیان بلکه هلاکت باشد. دعا را نیز شرائط و موانعی است، پس اگر بدون شرائط یا با بودن موانع دعا کنند، نباید انتظار قبولی آن را داشت.