trustworthy
۷۰۲
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
'''حدیث غدیر | صحاح سته اهل سنت عبارت اند از صحیح بخاری، صحیح مسلم، سنن ابوداود، سنن ترمذی، سنن نسائی و سنن ابن ماجه. در صحیح بخاری هیچ اشارهای به '''حدیث غدیر '''نشده است. اما در سایر صحاح و همچنین متون حدیثی معتبر اهل سنت بهصورت ناقص نقل شده است. از میان [[اسامی صحاح سته|صحاح سته]] این حدیث در صحیح مسلم، [[سنن ابنماجه]]، سنن ترمذی و [[سنن نسائی]] آمده است. در این کتابها از [[خطبه غدیر]] عبارت {{عربی|مَنْ کُنْتُ مَولاهُ فَهذا عَلِی مَولاهُ|ترجمه=هرکه من مولای او هستم، این علی مولای اوست}}، بعضاً با اضافاتی، نقل شده است.<ref>خسروی سرشکی، مهدی، «نقلهای حدیث غدیر در منابع روایی قرن سوم و چهارم»، علوم حىيث، شماره ۷، بهار۱۳۷۷ش، ص۱۵۴ـ۱۶۱.</ref> در سایر متون حدیثی اهل سنت نیز به آن اشاره شده است. | ||
* '''سنن نسائی:''' [[پیامبر(ص)]] در آخرین [[حج]] خود زمانی که به [[غدیر خم]] رسید دستور داد تا همه بایستند؛ سپس فرمود:« بهزودی دعوت خدا را اجابت خواهم کرد، همانا من دو چیز گرانبها نزد شما میگذارم که یکی بزرگتر از دیگری است: یکی، کتاب خدا و دیگری عترتم». آنگاه فرمود: «سپس نگاه کنید که چگونه با این دو رفتار می کنید. بهدرستی که این دو از هم جدا نمیشوند تا در [[حوض کوثر]] بر من وارد گردند». سپس فرمود: «خداوند مولای من است و من مولای همه مومنانم». سپس دست [[علی(ع)]] را گرفت و فرمود: «هر کس من مولای اویم، پس علی مولای اوست. بار پروردگارا، کسی که او را دوست میدارد، دوست دار و کسی که او را دشمن بدارد، دشمن دار.»<ref>نسائی، احمد بن شعیب، السنن الکبری، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۴۵.</ref> | * '''سنن نسائی:''' [[پیامبر(ص)]] در آخرین [[حج]] خود زمانی که به [[غدیر خم]] رسید دستور داد تا همه بایستند؛ سپس فرمود:« بهزودی دعوت خدا را اجابت خواهم کرد، همانا من دو چیز گرانبها نزد شما میگذارم که یکی بزرگتر از دیگری است: یکی، کتاب خدا و دیگری عترتم». آنگاه فرمود: «سپس نگاه کنید که چگونه با این دو رفتار می کنید. بهدرستی که این دو از هم جدا نمیشوند تا در [[حوض کوثر]] بر من وارد گردند». سپس فرمود: «خداوند مولای من است و من مولای همه مومنانم». سپس دست [[علی(ع)]] را گرفت و فرمود: «هر کس من مولای اویم، پس علی مولای اوست. بار پروردگارا، کسی که او را دوست میدارد، دوست دار و کسی که او را دشمن بدارد، دشمن دار.»<ref>نسائی، احمد بن شعیب، السنن الکبری، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۴۵.</ref> |