پیام‌های آیه ۲۸ سوره آل‌عمران: تفاوت میان نسخه‌ها

آيه ۲۸ سوره آل عمران که به دوست نشدن مومنان با کافران اصرار می‌ورزد؛ چه پیام‌هایی دارد؟

ترسیم مرزهای قرآنی ارتباط با بیگانگان؛ اصل قرآنی تقیه برای تغییر شکل مبارزه و سپر دفاعی برای حفظ خود؛ پرهیز از تباه کردن نظام دينی با دوست نشدن با کفر از جمله پیام‌های کاربردی آیه ۲۸ سوره آل عمران است.

 

{{قرآن بزرگ|لَّا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِن دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَن يَفْعَلْ ذَالِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فىِ شىَ‏ْءٍ إِلَّا أَن تَتَّقُواْ مِنْهُمْ تُقَئه وَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ إِلىَ اللَّهِ الْمَصِير|ترجمه= مؤمنان نبايد كافران را -به جاى مؤمنان- به دوستى بگيرند؛ و هر كه چنين كند، در هيچ چيز [او را] از [دوستى‌] خدا [بهره‌اى‌] نيست، مگر اينكه از آنان به نوعى تقيّه كند و خداوند، شما را از [عقوبت‌] خود مى‌ترساند، و بازگشت [همه‌] به سوى خداست.|سوره=آل عمران|آیه=۲۸}}

 

 

مؤمنان اگر كفار را اولياى خود بگيريند، خواه ناخواه از اخلاق و ساير شؤون حياتى آنان متاثر مي‌گردند و آنان مى‏توانند در اخلاق و رفتار مؤمنان تغییراتی ایجاد کنند. <ref>طباطبائی، محمد حسین، الميزان‏ فی تفسیر القرآن، ترجمه محمد باقر موسوى همدانى‏، قم، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ى مدرسين حوزه علميه قم، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۲۴۲.</ref>

خداوند تقیه را به عنوان يك استثناء از اين قانون كلى (دوست نشدن با کفار) قرار داده و مى‏فرمايد: مگر اينكه از آنها بپرهيزيد و تقيه كنيد: {{قرآن| إِلَّا أَن تَتَّقُواْ مِنْهُمْ تُقَئه|ترجمه= مگر اينكه از آنان به نوعى تقيّه كند |سوره=آل عمران|آیه=۲۸}}

 

همان تقيه‏اى كه براى حفظ نيروها، جلوگيرى از هدر رفتن قوا، امكانات و سرانجام پيروزى بر دشمن است؛ در چنين موردى جايز است كه مسلمانان با افراد بى‌ايمان، به خاطر حفظ جان خود و مانند آن ابراز دوستى كنند. اسلام اجازه داده كه انسان در جايى كه دين، جان، مال و ناموس او در خطر است و اظهار حق، هيچگونه نتيجه و فايده مهمى ندارد، موقتا از اظهار آن خوددارى كند و براى پيشبرد اهداف مقدس خود به مبارزات غير مستقيم دست بزنند. تقيه در چنين لحظاتى يك نوع تغيير شكل مبارزه محسوب مى‏شود كه مى‏تواند آنها را از نابودى نجات دهد.<ref>ناصر، مكارم شيرازى، تفسير نمونه‏، تهران‏، دار الكتب الإسلاميه، چاپ اول‏، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۵۰۴. طباطبائی، محمد حسین، الميزان‏ فی تفسیر القرآن، ترجمه محمد باقر موسوى همدانى‏، قم، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ى مدرسين حوزه علميه قم، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج‏۳، ص۲۴۰.</ref> آيه‏اى كه در باره داستان عمار و پدرش ياسر و مادرش سميه نازل شده، بر این مساله دلالت را دارد: {{قرآن|مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمانِ وَ لكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْراً فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ|ترجمه=كسانى كه بعد از ايمان كافر شوند، بجز آنها كه تحت فشار واقع شده‏اند در حالى كه قلب شان آرام و با ايمان است، آنها كه سينه خود را براى پذيرش كفر گشوده‏اند، غضب خدا بر آنهاست و عذاب عظيمى در انتظارشان.|سوره= نحل|آیه=۱۰۶}}

== دوستى با كفار یعنی تباه کردن نظام دينی ==

مسلمانى كه در دل دوستدار دشمنان دين است، اين دوستى اخلاق كفر را در دلش رسوخ داده، چنين كسى و چنين كسانى ندانسته حرمت دين و اهل دين را به بهانه‌های واهی از بين مى‏برند و خود را به هلاكت دچار مى‏سازند و از اينجا معلوم مى‏شود، تهديد به تحذير از سوی خدا در جمله: {{قرآن|وَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ}} براى آن است كه دوستى با كفار، از مصاديق طغيان بر خدا و تباه کردن پایه‌های اعتقادی است. <ref>طباطبائی، محمد حسین، الميزان‏ فی تفسیر القرآن، ترجمه محمد باقر موسوى همدانى‏، قم، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ى مدرسين حوزه علميه قم، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج‏۳، ص۲۴۱.</ref>

==منابع==

  | شاخه فرعی۲ =  

  | شاخه فرعی۳ =  

  | ویرایش =  

  | لینک‌دهی =  

  | ناوبری =  

  | نمایه =  

  | تغییر مسیر =  

  | ارجاعات =  

  | بازبینی =  

  | تکمیل =