پرش به محتوا

سازگاری عصمت با طبیعت انسان: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (ابرابزار)
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵: خط ۵:


{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
برخی از کسانی که به روشن فکران مذهبی شهرت یافته‌اند، بی گناهی را گناهی بزرگ برای بشر می‌شمارند؛ با این استدلال که طینت آدمی را با اراده و اختیار سرشته‌اند و آنان که این ویژگی را ندارند، یا حیوان یا فرشته اند.
 
انسان مطیع و بی مسئله و رام، حیوانی است که کار می‌کند و بار می‌برد و زندگی غریزی می‌کند. راستی چه نعمت بزرگی است قدر نه گفتن و عصیان کردن و چه متعالی اند کسانی که به قلهٔ رفیع عصیان صعود می‌کنند… نمی‌گوییم عصیان خوب است و باید عصیان کرد، بلکه می‌گوییم انسان، با عصیان، اراده و آگاهی و قدرت خود را ثابت می‌کند… اگر بنا شود که بر فرض محال انسان هرگز گناه نکند، در آن صورت یا حیوان است یا فرشته، و به هر حال، انسان نیست.
====
برخی از کسانی که به روشن فکران مذهبی شهرت یافته‌اند، بی گناهی را گناهی بزرگ برای بشر می‌شمارند با این استدلال که طینت آدمی را با اراده و اختیار سرشته‌اند و آنان که این ویژگی را ندارند، یا حیوان یا فرشته‌اند.
انسان مطیع و رام، حیوانی است که کار می‌کند، بار می‌برد و زندگی غریزی می‌کند. راستی چه نعمت بزرگی است قدر نه گفتن و عصیان کردن و چه متعالی اند کسانی که به قلهٔ رفیع عصیان صعود می‌کنند… نمی‌گوییم عصیان خوب است و باید عصیان کرد، بلکه می‌گوییم انسان، با عصیان، اراده و آگاهی و قدرت خود را ثابت می‌کند… اگر بنا شود که بر فرض محال انسان هرگز گناه نکند، در آن صورت یا حیوان است یا فرشته، و به هر حال، انسان نیست.
احمد امین مصری نیز پیراستگی از گناه را ناشدنی می‌شمارد و با اشاره به وجود گرایش‌های گوناگون در آدمی، برای انسان عاری از گناه، جای گاهی جز پندار نمی‌شناسد. قسمتی از سخنان او چنین است:
احمد امین مصری نیز پیراستگی از گناه را ناشدنی می‌شمارد و با اشاره به وجود گرایش‌های گوناگون در آدمی، برای انسان عاری از گناه، جای گاهی جز پندار نمی‌شناسد. قسمتی از سخنان او چنین است:
کمال و فضیلت انسان به این نیست که معصوم باشد، بلکه به این است که با وجود توانایی بر انجام کارهای زشت، در بیش تر اوقات، جانب خیر و پاکی را ترجیح دهد و از بدی‌ها دوری گزیند. آدمی دارای گرایش‌های فراوان و ناهم‌گونی است و در این میان، امیال نفسانی، او را به سوی بدی‌ها می‌خوانند. اگر بنا باشد این امیال را از وی جدا سازیم، در حقیقت، انسانیّتش را ستانده و ماهیّت دیگری را جای گزین آن ساخته‌ایم.
کمال و فضیلت انسان به این نیست که معصوم باشد، بلکه به این است که با وجود توانایی بر انجام کارهای زشت، در بیش تر اوقات، جانب خیر و پاکی را ترجیح دهد و از بدی‌ها دوری گزیند. آدمی دارای گرایش‌های فراوان و ناهم‌گونی است و در این میان، امیال نفسانی، او را به سوی بدی‌ها می‌خوانند. اگر بنا باشد این امیال را از وی جدا سازیم، در حقیقت، انسانیّتش را ستانده و ماهیّت دیگری را جای گزین آن ساخته‌ایم.


نقد و بررسی
 
چنین نگرشی بیش از هر چیز نمایان گر برداشت نادرست اینان از پدیدهٔ عصمت و نادیده گرفتن توانایی‌های آدمی است. برای توضیح بیش تر، چند نکته را یادآور می‌شویم:
چنین نگرشی بیش از هر چیز نمایان گر برداشت نادرست اینان از پدیدهٔ عصمت و نادیده گرفتن توانایی‌های آدمی است. برای توضیح بیش تر، چند نکته را یادآور می‌شویم:
۱. سازگاری عصمت با اختیار
۱. سازگاری عصمت با اختیار
خط ۱۸: خط ۲۱:
(إِنْ نَحْنُ إِلاّ بَشَرٌ مِثْلُکُمْ وَ لکِنَّ اللّه یَمُنُّ عَلی مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ) ;
(إِنْ نَحْنُ إِلاّ بَشَرٌ مِثْلُکُمْ وَ لکِنَّ اللّه یَمُنُّ عَلی مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ) ;
ما جز بشری مثل شما نیستیم ولی خدا بر هر یک از بندگانش که بخواهد منّت می‌نهد؛ بنابراین، نباید از همانندی در انسانیّت به گم راهی بیفتیم و هیچ انسانی را شایستهٔ ارتباط با جهانی دیگر و دست یابی به مقامات والایی چون عصمت ندانیم. ما اگر خود چهرهٔ حقیقی گناه را، چنان‌که باید، درک نکرده‌ایم و آن ارادهٔ قوی برای دوری از آن‌ها را در خود نمی‌بینیم و خویشتن را اسیر دام‌های شیطانی می‌یابیم، نباید همگان را با خود مقایسه کرده، هر سخنی را که فراتر از سطح اندیشهٔ ما است انکار کنیم.
ما جز بشری مثل شما نیستیم ولی خدا بر هر یک از بندگانش که بخواهد منّت می‌نهد؛ بنابراین، نباید از همانندی در انسانیّت به گم راهی بیفتیم و هیچ انسانی را شایستهٔ ارتباط با جهانی دیگر و دست یابی به مقامات والایی چون عصمت ندانیم. ما اگر خود چهرهٔ حقیقی گناه را، چنان‌که باید، درک نکرده‌ایم و آن ارادهٔ قوی برای دوری از آن‌ها را در خود نمی‌بینیم و خویشتن را اسیر دام‌های شیطانی می‌یابیم، نباید همگان را با خود مقایسه کرده، هر سخنی را که فراتر از سطح اندیشهٔ ما است انکار کنیم.
کار پاکان را قیاس از خود مگیر***گر چه ماند در نبشتن شیر و شیر
 
جمله عالم زین سبب گم راه شد***کم کسی ز ابدال حق آگاه شد
 
همسری با انبیا برداشتند***اولیا را هم چو خود پنداشتند
گفته اینک ما بشر ایشان بشر***ما و ایشان بستهٔ خوابیم و خور
این ندانستند ایشان از عمی***هست فرقی در میان بی مُنتها
هر دو گون زنبور خوردند از محلّ***لیک شد زان نیش و زین دیگر عسل
هر دو گون آهو گیاه خوردند و آب***زین یکی سرگین شد و زان مشک ناب
هر دو نی خوردند از یک آب خور***این یکی خالی و آن دیگر شکر
صد هزاران این چنین اشباه بین***فرقشان هفتاد ساله راه بین.
۳. توانایی انجام گناه، نه آلودگی به آن
۳. توانایی انجام گناه، نه آلودگی به آن
آنچه ره زن اندیشهٔ عصمت ستیزان قرار گرفته، این پندار است که با وجود گرایش‌های نفسانی، گریزی از آلودگی به گناه نیست. غافل از آن که در کنار امیالی که آدمی را به زشتی‌ها فرا می‌خواند، همواره گرایش به خوبی نیز وجود دارد و در معصومان، این گرایش‌ها هیچ‌گاه راهی برای به بار نشستن امیال دستهٔ اول باقی نمی‌گذارد؛ و به اصطلاح، در این انسان‌های والا، مقتضی انجام گناه، همواره مانعی در پیش روی خود می‌بیند و از فعالیت بازمی‌ماند.
آنچه ره زن اندیشهٔ عصمت ستیزان قرار گرفته، این پندار است که با وجود گرایش‌های نفسانی، گریزی از آلودگی به گناه نیست. غافل از آن که در کنار امیالی که آدمی را به زشتی‌ها فرا می‌خواند، همواره گرایش به خوبی نیز وجود دارد و در معصومان، این گرایش‌ها هیچ‌گاه راهی برای به بار نشستن امیال دستهٔ اول باقی نمی‌گذارد؛ و به اصطلاح، در این انسان‌های والا، مقتضی انجام گناه، همواره مانعی در پیش روی خود می‌بیند و از فعالیت بازمی‌ماند.
۷٬۲۳۰

ویرایش