انس با قرآن در سیره و گفتار عالمان دین: تفاوت میان نسخه‌ها

اکثر معناهایی که ایشان برای واژه‌های اجتماعی، فقهی و... می‌آوردند، برگرفته از قرآن بود که خبر از انس بسیار زیاد ایشان با قرآن می‌داد.<ref>شمس، محمد کاظم، کتاب مؤسس حوزه، قم، بوستان کتاب، ص۲۰۹.</ref> [[آیت‌الله بهجت]] از [[شیخ عبدالکریم حائری|آیت‌الله عبدالکریم حائری]]<nowiki/>نقل می‌کند که می‌فرمود: عامّه عترت را کنار گذاشته‌اند و خاصّه، قرآن را، البته معنای این سخن، این است که هر دو طایفه، هر دو را کنار گذاشته‌اند، زیرا قرآن و عترت با هم متلازمند و به عقیده بنده اگر کسی یکی را ضایع کند دیگری را هم ضایع کرده است، زیرا این دو با هم اتحاد دارند.<ref>رخشاد، محمد حسین، کتاب در محضر آیت الله بهجت، ناشر مؤسسه فرهنگی سماء، ج۱، ص۱۱۱.</ref> از این رو تمام تلاش خود را برای راه‌اندازی مدرسه و مؤسسات مناسب برای استفاده از قرآن در کنار عترت به کار گرفتند.<ref>شمس، محمد کاظم، کتاب موسس حوزه یادنامه آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری، قم، بوستان کتاب، ص۳۸.</ref>

[[آیت‌الله بروجردی]] نزدیک به نصف قرآن را حفظ کرده بودند و بقیه را نیز به‌طور نامرتب محفوظ بودند، در اوقات فراغت به تلاوت قرآن می‌پرداختند، این مداومت، در ماه رمضان و پیش از افطار و بعد از وضو و هنگام تعقیبات نماز بیشتر دیده می‌شد، همیشه بعد از وضو، قبل از رفتن به مسجد، مشغول تلاوت قرآن می‌شدند، ایشان توصیه می‌کردند که از حفظ داشتن قرآن توشه‌ای برای انسان است، افسوس بر کسی که از دنیا برود و توشه‌ای نداشته باشد.<ref>دوانی، علی، کتاب زندگانی آیت الله بروجردی، ص۱۰۳، سال ۱۳۳۰.</ref>