شیوه برخورد با غیبت کننده: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آمرانه نباشد''': بیشتر [[انسان]]‌ها [[نصیحت|نصیحت شنیدن]] و امر و نهی شدن را دوست ندارند؛ بنابراین بهتر است فرد با زبان خوش و صمیمانه او را از گناهی که مرتکب شده آگاه کند.<ref>اکبری، ابوالقاسم، مشکلات نوجوانی و جوانی، تهران، مؤسسه نشر ساوالان، ۱۳۸۱، ص۲۲۱.</ref>

 

'''توهین ممنوع''': در تذکر دادن باید از [[توهین|توهین کردن]] به شخصیت طرف مقابل، پرهیز شود؛ زیرا شخص جبهه دفاعی گرفته<ref>همان، ص۳۳۸.</ref> و به نکته‌های نقد، هر چند که منطقی و صحیح باشد توجه نمی‌کند.

 

'''در جمع نباشد''': بر اساس [[روایت|روایتی]] از [[امام علی(ع)]]، نصیحت کردنِ دیگران در جمع، باعث خرد شدن شخصیت او می‌شود.<ref>افروز، غلامعلی، روانشناسی رابطه‌ها، تهران: انتشارات نوادر، ص۱۰.</ref>

 

'''توجه به زمان و موقعیت''': زمانی باشد که شخص مورد نظر، در حالت آرامش روحی و آسودگی خیال باشد.<ref>محدثی، جواد، اخلاق معاشرت، قم: بوستان کتاب، ۱۳۸۲، ص۳۱۱.</ref>

 

'''تقویت عزت نفس او''': با شیوه‌هایی مانند تشویق کردن و یادآوری ویژگی‌های مثبت او، [[عزت نفس]] او را بالا برده و در مرحله بعد، اشکالی که در او است ذکر شود.

 

'''توجه به اصل تدریجی''': همانگونه که یک ویژگی خوب به‌تدریج در انسان شکل می‌گیرد، ویژگی‌های بد نیز به تدریج در جان انسان رسوخ می‌کند؛ بنابراین، باید با سیاست گام به گام، رفتار فرد را تغییر داد.<ref>شرفی، محمدرضا، جوان و نیروی چهارم، تهران، سروش، ۱۳۸۰، ص۵۱.</ref>