automoderated، ناظمان (CommentStreams)، trustworthy
۱۵٬۸۱۶
ویرایش
A.rezapour (بحث | مشارکتها) (←تیتر) |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
عَلَم سبز در مراسم عزاداریهای محرم، نماد میرعَلَمدارِ لشکر امام حسین(ع)، حضرت عباس(ع) بهشمار میرود. | عَلَم سبز در مراسم عزاداریهای محرم، نماد میرعَلَمدارِ لشکر امام حسین(ع)، حضرت عباس(ع) بهشمار میرود. | ||
کاشانیها جَریده (ه م) (علم مخصوصِ محلی) را مظهری از حضرت عباس(ع) میانگارند و هریک از ارکان آن را نماد و پارهای از وجود آن حضرت توصیف میکنند؛ مثلاً برگهای کشیدهٔ هلالیشکل جریده را به جمال ماهوش حضرت عباس(ع) و برگ بلند عمودی نیزهوار وسط آن را به نیزه و علم حضرت، کشکولهای زیر برگها را به مشک آب و سقایی او، و کشکول را یادگاری از درهم آمیختگی مراسم و شعایر تصوف و تشیع در عصر صفوی دانستهاند. | کاشانیها جَریده (ه م) (علم مخصوصِ محلی) را مظهری از حضرت عباس(ع) میانگارند و هریک از ارکان آن را نماد و پارهای از وجود آن حضرت توصیف میکنند؛ مثلاً برگهای کشیدهٔ هلالیشکل جریده را به جمال ماهوش حضرت عباس(ع) و برگ بلند عمودی نیزهوار وسط آن را به نیزه و علم حضرت، کشکولهای زیر برگها را به مشک آب و سقایی او، و کشکول را یادگاری از درهم آمیختگی مراسم و شعایر تصوف و تشیع در عصر صفوی دانستهاند. همچنین در دستههای عزاداری بیرجند، علم سبزپوشی که بزرگتر از علمهای دیگر است، به «علم حضرت عباس(ع)» مشهور است و مردم برای آن نذر میکنند (برآبادی، ۷۴). علامتهای ۳ تیغه تا ۲۳ تیغهٔ دستههای عزا را هم که با طاقهشال ترمه و پارچههای حریر سبز و سیاه و دیگر نشانهها میآرایند، مظهر قدرت بازوی علمدار اسلام میدانند و سنگینترین علامتها را به پهلوانان و جوانان داشمشدی محله میسپارند تا حمل کنند.<ref>علی بلوکباشی، «ابوالفضل(ع)»، دانشنامه فرهنگ مردم ایران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲، ص۴۶.</ref> | ||
همچنین در دستههای عزاداری بیرجند، علم سبزپوشی که بزرگتر از علمهای دیگر است، به «علم حضرت عباس(ع)» مشهور است و مردم برای آن نذر میکنند (برآبادی، ۷۴). علامتهای ۳ تیغه تا ۲۳ تیغهٔ دستههای عزا را هم که با طاقهشال ترمه و پارچههای حریر سبز و سیاه و دیگر نشانهها میآرایند، مظهر قدرت بازوی علمدار اسلام میدانند و سنگینترین علامتها را به پهلوانان و جوانان داشمشدی محله میسپارند تا حمل کنند. | |||
در هزارهجات افغانستان هر حسینیه دو علم دارد: یک علم بسیار بزرگ و بلند در بیرون و جنب ورودی حسینیه، و یک علم کوچکتر در درون حسینیه در خط مرزی صحن زنانه و مردانه. بر سر علم درونی یک پنجهٔ مسین کار گذاشتهاند که بر روی آن چند آیهٔ ''قرآن'' حک شده است. این پنجه را نمادی از علمدار کربلا، حضرت ابوالفضل(ع) میدانند و در پای آن دعا و حاجتخواهی میکنند.<ref>علی بلوکباشی، «ابوالفضل(ع)»، دانشنامه فرهنگ مردم ایران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲، ص۴۶.</ref> | در هزارهجات افغانستان هر حسینیه دو علم دارد: یک علم بسیار بزرگ و بلند در بیرون و جنب ورودی حسینیه، و یک علم کوچکتر در درون حسینیه در خط مرزی صحن زنانه و مردانه. بر سر علم درونی یک پنجهٔ مسین کار گذاشتهاند که بر روی آن چند آیهٔ ''قرآن'' حک شده است. این پنجه را نمادی از علمدار کربلا، حضرت ابوالفضل(ع) میدانند و در پای آن دعا و حاجتخواهی میکنند.<ref>علی بلوکباشی، «ابوالفضل(ع)»، دانشنامه فرهنگ مردم ایران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲، ص۴۶.</ref> |