پرش به محتوا

تشنگی امام حسین(ع) و همراهانش در کربلا: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۰: خط ۱۰:
در منابع تاریخی، تشنگی کاروان امام حسین(ع) و منع آب از سوی دشمنان آنها از مسائل جدی آن رخداد برشمرده شده است.<ref>ابن‌اعثم کوفی، محمد بن علی، الفتوح، تحقیق علی شیری، دار الأضواء، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۹۲؛ نیز: مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، تهران، انتشارات صدرا، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۲۱۷.</ref> از نظر محققان، در [[واقعه کربلا]]، نبود آب و تشنگى از اهمیتی ویژه‌اى برخوردار بوده، چنان که تا حدى دیگر وقایع این رخداد را تحت تأثیر خود قرار داده و بخش قابل توجهى از گفت‌وگوهای میان دو سپاه بر سر آب بوده است. اهمیت آب در کربلا چنان بوده که حتى نزاع بر سر آن چند روزى قبل از عاشورا آغاز شده و تا پایان جنگ در روز عاشورا ادامه داشته است.<ref>فروغی ابری، اصغر، «مسئله آب در کربلا»، تاریخ در آیینه پژوهش، شماره ۴، ۱۳۸۲ش، ص۱۳۳.</ref>
در منابع تاریخی، تشنگی کاروان امام حسین(ع) و منع آب از سوی دشمنان آنها از مسائل جدی آن رخداد برشمرده شده است.<ref>ابن‌اعثم کوفی، محمد بن علی، الفتوح، تحقیق علی شیری، دار الأضواء، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۹۲؛ نیز: مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، تهران، انتشارات صدرا، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۲۱۷.</ref> از نظر محققان، در [[واقعه کربلا]]، نبود آب و تشنگى از اهمیتی ویژه‌اى برخوردار بوده، چنان که تا حدى دیگر وقایع این رخداد را تحت تأثیر خود قرار داده و بخش قابل توجهى از گفت‌وگوهای میان دو سپاه بر سر آب بوده است. اهمیت آب در کربلا چنان بوده که حتى نزاع بر سر آن چند روزى قبل از عاشورا آغاز شده و تا پایان جنگ در روز عاشورا ادامه داشته است.<ref>فروغی ابری، اصغر، «مسئله آب در کربلا»، تاریخ در آیینه پژوهش، شماره ۴، ۱۳۸۲ش، ص۱۳۳.</ref>


در واقعه کربلا، از آب به‌عنوان حربه‌ای نظامی از سوی لشکریان کوفه علیه کاروان امام حسین(ع) استفاده شد.<ref>فروغی ابری، «مسئله آب در کربلا»، ص۱۳۴.</ref> استفاده از آب به عنوان حربه نظامی در برخی درگیری‌های تاریخ اسلام، از جمله در جریان [[جنگ بدر]]<ref>ابن اثیر،‌ ابوالحسن علی بن محمد، الكامل فی التاريخ، بیروت، دار صادر و دار بیروت، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۱۲۲.</ref>، در رخداد محاصره خانه خلیفه سوم<ref>ابن اثیر،‌ الكامل فی التاريخ، بیروت، ج۳، ص۱۷۲.</ref> و در جریان [[جنگ صفین]]<ref>منقری، نصر بن مزاحم، وقعة الصفین، تحقیق عبدالسلام محمد هارون، قاهره، المؤسسة العربیة الحدیثة، ۱۳۸۲ق، ص۱۶۰-۱۶۲.</ref>، سابقه داشته است. در جریان واقعه کربلا [[عمر بن‌ سعد]]، به دستور ابن‌زیاد، آب را بر امام حسین(ع)، یاران و خانواده‌اش بست.<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری (تاريخ الامم والملوک)، لیدن هلند، مطبعه بریل، ۱۸۷۹م، ج۴، ص۳۱۱.</ref> این در حالی بود که پیش از آن امام حسین(ع)، در جریان روبه‌رویی با سپاه [[حر بن یزید ریاحی]] به سپاهیان تشنه او با دست خود آب نوشانده بود.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۰۲.</ref>
در واقعه کربلا، از آب به‌عنوان حربه‌ای نظامی از سوی لشکریان کوفه علیه کاروان امام حسین(ع) استفاده شد.<ref>فروغی ابری، «مسئله آب در کربلا»، ص۱۳۴.</ref> استفاده از آب به عنوان حربه نظامی در برخی درگیری‌های تاریخ اسلام، از جمله در جریان [[نبستن آب به روی مشرکان در جنگ بدر|جنگ بدر]]<ref>ابن اثیر،‌ ابوالحسن علی بن محمد، الكامل فی التاريخ، بیروت، دار صادر و دار بیروت، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۱۲۲.</ref>، در رخداد محاصره خانه خلیفه سوم<ref>ابن اثیر،‌ الكامل فی التاريخ، بیروت، ج۳، ص۱۷۲.</ref> و در جریان [[جنگ صفین]]<ref>منقری، نصر بن مزاحم، وقعة الصفین، تحقیق عبدالسلام محمد هارون، قاهره، المؤسسة العربیة الحدیثة، ۱۳۸۲ق، ص۱۶۰-۱۶۲.</ref>، سابقه داشته است. در جریان واقعه کربلا [[عمر بن‌ سعد]]، به دستور ابن‌زیاد، آب را بر امام حسین(ع)، یاران و خانواده‌اش بست.<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری (تاريخ الامم والملوک)، لیدن هلند، مطبعه بریل، ۱۸۷۹م، ج۴، ص۳۱۱.</ref> این در حالی بود که پیش از آن امام حسین(ع)، در جریان روبه‌رویی با سپاه [[حر بن یزید ریاحی]] به سپاهیان تشنه او با دست خود آب نوشانده بود.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۰۲.</ref>


== روند تاریخی منع آب در کربلا ==
== روند تاریخی منع آب در کربلا ==
بنا بر منابع تاریخی، منع آب از سوی [[عبیدالله بن زیاد]] به‌عنوان یک استراتژی نظامی از همان ابتدای ماجرای کربلا در دستورکار قرار گرفته بود. ابن‌زیاد در نامه‌ای به حر بن یزید ریاحی، به عنوان فرمانده اولین سپاهی که با کاروان امام حسین(ع) رو‌به‌رو شد، به او دستور می‌دهد تا کار را بر [[امام حسین(ع)]] تنگ بگیرد و کاروان امام(ع) را در بیابان بی‌ آب و آبادی فرود آورد.<ref>بلاذری، أحمد بن يحيى، جمل من أنساب الأشراف، تحقيق محمدباقر المحمودی، بيروت، دارالتعارف للمطبوعات، بیروت، ۱۳۹۸ق، ج۳، ص۱۷۶.</ref>  
بنا بر منابع تاریخی، منع آب از سوی [[عبیدالله بن زیاد]] به‌عنوان یک استراتژی نظامی از همان ابتدای ماجرای کربلا در دستورکار قرار گرفته بود. ابن‌زیاد در نامه‌ای به حر بن یزید ریاحی، به عنوان فرمانده اولین سپاهی که با کاروان امام حسین(ع) رو‌به‌رو شد، به او دستور می‌دهد تا کار را بر [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] تنگ بگیرد و کاروان امام(ع) را در بیابان بی‌ آب و آبادی فرود آورد.<ref>بلاذری، أحمد بن يحيى، جمل من أنساب الأشراف، تحقيق محمدباقر المحمودی، بيروت، دارالتعارف للمطبوعات، بیروت، ۱۳۹۸ق، ج۳، ص۱۷۶.</ref>  


همچنین، [[شمر بن ذی‌الجوشن]]، نامه‌ای از ابن‌زیاد به عمر بن‌ سعد رساند که در آن ابن‌زیاد دستور داده بود که‏ سپاه ابن‌سعد، با رسیدن نامه، از دسترسی امام حسین(ع) به فرات مانع شوند.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۱۱.</ref> براساس این دستور، عمر بن سعد، عمرو بن حجاج زبیدی را با پانصد سوار مأمور کرد تا آب فرات را بر امام حسین(ع) و همراهانش ببندد و از شریعه مراقبت کند.<ref>خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل خوارزمی، تحقیق شیخ محمد سماوی، بی‌جا، انتشارات انوار الهدی، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۳۴۷.</ref> دستور این نامه از سه روز قبل از واقعه عاشورا از سوی سپاه عمر بن سعد به اجرا درآمد.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۱۲.</ref>   
همچنین، [[شمر بن ذی‌الجوشن]]، نامه‌ای از ابن‌زیاد به عمر بن‌ سعد رساند که در آن ابن‌زیاد دستور داده بود که‏ سپاه ابن‌سعد، با رسیدن نامه، از دسترسی امام حسین(ع) به فرات مانع شوند.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۱۱.</ref> براساس این دستور، عمر بن سعد، عمرو بن حجاج زبیدی را با پانصد سوار مأمور کرد تا آب فرات را بر امام حسین(ع) و همراهانش ببندد و از شریعه مراقبت کند.<ref>خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل خوارزمی، تحقیق شیخ محمد سماوی، بی‌جا، انتشارات انوار الهدی، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۳۴۷.</ref> دستور این نامه از سه روز قبل از واقعه عاشورا از سوی سپاه عمر بن سعد به اجرا درآمد.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۱۲.</ref>   


در نقلی دیگر آمده که عمر بن سعد، طی نامه‌ای، سپاه عمرو بن حجاج را مأمور کرد تا از بهره‌برداری آب از چاه‌هایی که امام(ع) و یارانش برای برداشت از آب فرات حفر کرده بودند جلوگیری کند. ابن‌سعد در این نامه دستور می‌دهد تا نگذارند حتی قطره‌ای از آب فرات به کاروان امام حسین(ع) برسد.<ref>ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۵، ص۹۱.</ref>
در نقلی دیگر آمده که عمر بن سعد، طی نامه‌ای، سپاه عمرو بن حجاج را مأمور کرد تا از بهره‌برداری آب از چاه‌هایی که امام(ع) و یارانش برای برداشت از آب فرات حفر کرده بودند جلوگیری کند. ابن‌سعد در این نامه دستور می‌دهد تا نگذارند حتی قطره‌ای از آب فرات به کاروان امام حسین(ع) برسد.<ref>ابن‌اعثم کوفی، الفتوح، ج۵، ص۹۱.</ref>


== تلاش امام حسین(ع) و یارانش برای دستیابی به آب ==
== تلاش امام حسین(ع) و یارانش برای دستیابی به آب ==
پس از منع آب از سوی سپاه کوفه، [[امام حسین(ع)]] و یارانش از راه‌های گوناگون تلاش کردند تا به آب دسترسی پیدا کنند؛ از جمله در روایتی کرامت‌آمیز آمده امام حسین(ع) به پشت خیمه‌های زنان رفت و به فاصله نوزده قدم از آن خیمه‌ها زمین را کند. در اثر آن آب گوارا و شیرینی پیدا شد که همگی از آن نوشیدند و مشک‌ها را پر کردند. سپس آب فرو رفت و دیگر اثری از آن دیده نشد.<ref>خوارزمی، مقتل خوارزمی، ج۱، ص۳۴۶.</ref> همچنین، در نقلی دیگر آمده که امام(ع) و یارانش برای دسترسی به آبْ چاه‌هایی حفر کردند.<ref>ابن‌اعثم کوفی، الفتوح، ج۵، ص۹۱.</ref>
پس از منع آب از سوی سپاه کوفه، [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] و یارانش از راه‌های گوناگون تلاش کردند تا به آب دسترسی پیدا کنند؛ از جمله در روایتی کرامت‌آمیز آمده امام حسین(ع) به پشت خیمه‌های زنان رفت و به فاصله نوزده قدم از آن خیمه‌ها زمین را کند. در اثر آن آب گوارا و شیرینی پیدا شد که همگی از آن نوشیدند و مشک‌ها را پر کردند. سپس آب فرو رفت و دیگر اثری از آن دیده نشد.<ref>خوارزمی، مقتل خوارزمی، ج۱، ص۳۴۶.</ref> همچنین، در نقلی دیگر آمده که امام(ع) و یارانش برای دسترسی به آبْ چاه‌هایی حفر کردند.<ref>ابن‌اعثم کوفی، الفتوح، ج۵، ص۹۱.</ref>


از دیگر راه‌هایی که امام(ع) و یارانش برای دسترسی به آب از آن استفاده کردند، رفتن به شریعه فرات و درگیرشدن با محافظان آن و غلبه بر آنان و آوردن آب بود؛ از جمله یک بار [[حضرت علی اکبر(ع)]] با تعدادی از یارانش به شریعه دست یافت و آب آورد.<ref>صدوق، محمد بن علی، الامالی، قم، مؤسسة البعثة، ۱۴۱۷ق، ص۲۲۱.</ref> همچنین، به دستور امام حسین‌(ع) در عصر تاسوعا [[حضرت عباس(ع)]] با نافع بن هلال جملی، به همراه ۳۰ نفر سواره و ۲۰ نفر پیاده، بیست مشک آب را شبانه از شریعه فرات پس از درگیری با محافظان شریعه پر کردند و به خیمه‌ها رساندند.<ref>ابی‌ مخنف، لوط بن یحیی، وقعة الطف، تحقیق محمدهادی اليوسفی الغروی، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ۱۳۷۶ش، ۱۹۱. </ref> نوبت دیگری که حضرت عباس(ع) برای آوردن آب از شریعه حرکت کرد منجر به [[شهادت]] او شد.<ref>ابن‌ شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، نجف، مطبعة الحیدریة ۱۳۷۶ق، ج۳، ص۲۵۶.</ref>
از دیگر راه‌هایی که امام(ع) و یارانش برای دسترسی به آب از آن استفاده کردند، رفتن به شریعه فرات و درگیرشدن با محافظان آن و غلبه بر آنان و آوردن آب بود؛ از جمله یک بار [[حضرت علی اکبر(ع)]] با تعدادی از یارانش به شریعه دست یافت و آب آورد.<ref>صدوق، محمد بن علی، الامالی، قم، مؤسسة البعثة، ۱۴۱۷ق، ص۲۲۱.</ref> همچنین، به دستور امام حسین‌(ع) در عصر تاسوعا [[حضرت عباس(ع)]] با نافع بن هلال جملی، به همراه ۳۰ نفر سواره و ۲۰ نفر پیاده، بیست مشک آب را شبانه از شریعه فرات پس از درگیری با محافظان شریعه پر کردند و به خیمه‌ها رساندند.<ref>ابی‌‌مخنف، لوط بن یحیی، وقعة الطف، تحقیق محمدهادی اليوسفی الغروی، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ۱۳۷۶ش، ص۱۹۱. </ref> نوبت دیگری که حضرت عباس(ع) برای آوردن آب از شریعه حرکت کرد منجر به [[شهادت]] او شد.<ref>ابن‌ شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، نجف، مطبعة الحیدریة ۱۳۷۶ق، ج۳، ص۲۵۶.</ref>


== آثار کمبود آب در سپاه امام حسین(ع) ==
== آثار کمبود آب در سپاه امام حسین(ع) ==
با آغاز منع آب از سوی سپاه کوفه، کوفیان سعی می‌کردند در محاورات خود با یاران امام حسین(ع) بر این موضوع تأکید کنند و آب را دور از دسترس امام(ع) و یارانش قلمداد کنند.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۱۲.</ref> در میان گفت‌و‌گوهای یاران امام حسین(ع) با سپاهیان کوفه برای اتمام حجت، بر وضعیت زنان و کودکان کاروان امام حسین(ع) در اثر بی آبی اشاره شده و منع آب از سوی کوفیان تقبیح شده است.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۱۸۹.</ref>
با آغاز منع آب از سوی سپاه کوفه، کوفیان سعی می‌کردند در محاورات خود با یاران امام حسین(ع) بر این موضوع تأکید کنند و آب را دور از دسترس امام(ع) و یارانش قلمداد کنند.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۱۲.</ref> در میان گفت‌و‌گوهای یاران امام حسین(ع) با سپاهیان کوفه برای اتمام حجت، بر وضعیت زنان و کودکان کاروان امام حسین(ع) در اثر بی آبی اشاره شده و منع آب از سوی کوفیان تقبیح شده است.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۱۸۹.</ref>


نقل‌هایی درباره تشنگی زنان و کودکان کاروان امام حسین(ع) در جریان عاشورا وجود دارد؛ از جمله در گفت‌و‌گویی میان امام حسین(ع) و حضرت علی اکبر(ع)، پس از یکی از جنگ‌های حضرت علی اکبر(ع)، او از آزاری که از تشنگی می‌بیند به پدرش شکایت می‌کند.<ref>سید ابن‌طاووس،علی بن موسی، اللهوف فی قتلی الطفوف، تهران، نشر جهان، ۱۳۴۸ش، ص۱۱۳.</ref> همچنین، کشته‌شدن طفل شیرخوار امام حسین(ع) پس از درخواست امام(ع) از سپاه کوفه برای سیراب‌کردن او رخ می‌دهد؛ در منابع آمده که امام(ع) درباره وضعیت فرزند شیرخوار خود به کوفیان می‌گوید که او از تشنگی به خود می‌پیچد.<ref>سید ابن‌طاووس، اللهوف، ص۱۶۹.</ref> همچنین، زمانی که حضرت عباس(ع) از امام حسین(ع) درخواست اجازه برای رفتن به جنگ می کند، امام(ع) از او می خواهد که برای کودکان تشنه آب فراهم کند.<ref>مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی، بحارالانوار، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳ق، ج۴۱، ص۴۵.</ref> به نقل از منابع ناله‌های کودکان تشنه حضرت عباس(ع) به آب آوردن به جای جنگیدن مصمم می کند.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۴۱، ص۴۵.</ref> نیز نقل شده که امام حسین(ع) از شدت تشنگی در هنگام نبرد در روز عاشوراء آسمان را به شکل دود می دید<ref>عطاردی، عزیزالله، مسند الإمام الشهيد أبی‌ عبدالله الحسين بن علی(ع)، تهران، انتشارات عطارد، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۲۱۴.</ref>  
نقل‌هایی درباره تشنگی زنان و کودکان کاروان امام حسین(ع) در [[جریان عاشورا]] وجود دارد؛ از جمله در گفت‌و‌گویی میان امام حسین(ع) و حضرت علی اکبر(ع)، پس از یکی از جنگ‌های حضرت علی اکبر(ع)، او از آزاری که از تشنگی می‌بیند به پدرش شکایت می‌کند.<ref>سید ابن‌طاووس،علی بن موسی، اللهوف فی قتلی الطفوف، تهران، نشر جهان، ۱۳۴۸ش، ص۱۱۳.</ref> همچنین، کشته‌شدن طفل شیرخوار امام حسین(ع) پس از درخواست امام(ع) از سپاه کوفه برای سیراب‌کردن او رخ می‌دهد؛ در منابع آمده که امام(ع) درباره وضعیت فرزند شیرخوار خود به کوفیان می‌گوید که او از تشنگی به خود می‌پیچد.<ref>سید ابن‌طاووس، اللهوف، ص۱۶۹.</ref> همچنین، زمانی که [[حضرت عباس(ع)]] از امام حسین(ع) برای رفتن به جنگ اجازه می‌خواهد، امام(ع) از او می‌خواهد که برای کودکان تشنه‌آب فراهم کند.<ref>مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی، بحارالانوار، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳ق، ج۴۱، ص۴۵.</ref> به نقل از منابع، ناله‌های کودکان تشنه حضرت عباس(ع) را در آب‌آوردن به جای جنگیدن مصمم می‌کند.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۴۱، ص۴۵.</ref> نیز نقل شده که امام حسین(ع) از شدت تشنگی در هنگام نبرد در [[روز عاشوراء|روز عاشورا]] آسمان را به شکل دود می‌دیده است.<ref>عطاردی، عزیزالله، مسند الإمام الشهيد أبی‌‌عبدالله الحسين بن علی(ع)، تهران، انتشارات عطارد، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۲۱۴.</ref>  


== تشنگی در کربلا از زبان معصومان(ع) ==
== تشنگی در کربلا از زبان معصومان(ع) ==
در روایات معصومان(ع) به تشنگی امام حسین(ع)، خاندان و یارانش در جریان واقعه عاشورا اشاره شده است؛ از جمله:
در روایات [[معصومان(ع)]] به تشنگی امام حسین(ع)، خاندان و یارانش در جریان واقعه عاشورا اشاره شده است؛ از جمله:


* از پیامبر(ص) نقل شده که به حضرت فاطمه(س) گفت: جبرئیل بر من وارد شد و من را به دو فرزند از تو بشارت داد؛ سپس به من تعزیت گفت درباره یکی از آن دو و من دانستم که او تشنه و غریب کشته می‌شود.<ref>طبری صغیر، محمد بن جریر، دلائل الإمامة، قم، مؤسسة البعثة،‌ ج۱، ص۱۰۲.</ref>
* از [[پیامبر(ص)]] نقل شده که به [[حضرت فاطمه(س)]] گفت: [[جبرئیل]] بر من وارد شد و من را به دو فرزند از تو بشارت داد؛ سپس به من تعزیت گفت درباره یکی از آن دو و من دانستم که او تشنه و غریب کشته می‌شود.<ref>طبری صغیر، محمد بن جریر، دلائل الإمامة، قم، مؤسسة البعثة،‌ ج۱، ص۱۰۲.</ref>
* در جریان نبرد صفین، پس از اینکه امام حسین‌(ع) به دستور پدرش برای سپاهیان کوفه آب مهیا کرد، امام علی(ع) گریست. او دلیل گریه خود را چنین برشمرد: به یاد آوردم که فرزندم حسین‌(ع) در سرزمین کربلا تشنه‌لب کشته می‌شود.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۶۶.</ref>
* در جریان [[نبرد صفین]]، پس از اینکه امام حسین‌(ع) به دستور پدرش برای سپاهیان کوفه آب مهیا کرد، امام علی(ع) گریست. او دلیل گریه خود را چنین برشمرد: به یاد آوردم که فرزندم حسین‌(ع) در سرزمین کربلا تشنه‌لب کشته می‌شود.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۶۶.</ref>
* امام سجاد(ع) بنا بر نقلی در هنگام دفن امام حسین(ع) بر روی خاک قبر امام(ع) با انگشتان خود چنین نوشت: {{عربی|هذا قَبرُ حُسَینِ بنِ عَلی بنِ أبی‌طالِبٍ الَّذی قَتَلُوهُ عَطشاناً غَریباً|ترجمه=این قبر حسین بن علی بن ابی‌طالب است که او را غریبانه و تشنه‌لب کشتند}}.<ref>بهبهانی، محمدباقر بن عبدالکریم، الدمعة الساکبة فی أحوال النبی(ص) و العترة الطاهرة، بیروت، مکتبة العلوم العامة، ۱۴۰۸-۱۴۰۹ق، ج۵، ص۱۳.</ref>
* امام سجاد(ع) بنا بر نقلی در هنگام دفن امام حسین(ع) بر روی خاک قبر امام(ع) با انگشتان خود چنین نوشت: {{عربی|هذا قَبرُ حُسَینِ بنِ عَلی بنِ أبی‌طالِبٍ الَّذی قَتَلُوهُ عَطشاناً غَریباً|ترجمه=این قبر حسین بن علی بن ابی‌طالب است که او را غریبانه و تشنه‌لب کشتند}}.<ref>بهبهانی، محمدباقر بن عبدالکریم، الدمعة الساکبة فی أحوال النبی(ص) و العترة الطاهرة، بیروت، مکتبة العلوم العامة، ۱۴۰۸-۱۴۰۹ق، ج۵، ص۱۳.</ref>
* امام محمدباقر(ع): {{عربی|إِنَّ الْحُسَيْنَ صَاحِبَ كَرْبَلَاءَ قُتِلَ مَظْلُوماً مَكْرُوباً عَطْشَاناً لَهْفَاناً...|ترجمه=حسین(ع) شهید کربلا در حالی کشته شد که مظلوم و اندوهگین و تشنه و ستمدیده بود...}}.<ref>ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، تحقیق عبدالحسین امینی، نجف، دار المرتضوية، ۱۳۵۶ق،  ج۱، ص۱۶۸.</ref>
* امام محمدباقر(ع): {{عربی|إِنَّ الْحُسَيْنَ صَاحِبَ كَرْبَلَاءَ قُتِلَ مَظْلُوماً مَكْرُوباً عَطْشَاناً لَهْفَاناً...|ترجمه=حسین(ع) شهید کربلا در حالی کشته شد که مظلوم و اندوهگین و تشنه و ستمدیده بود...}}.<ref>ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، تحقیق عبدالحسین امینی، نجف، دار المرتضوية، ۱۳۵۶ق،  ج۱، ص۱۶۸.</ref>
trustworthy
۷٬۳۴۶

ویرایش