داوود(ع) خواننده اهل بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حضرت داوود(ع)]]، در خطبه ۱۴۰ [[نهج‌البلاغه]]، صاحب مَزامیر و خواننده [[اهل بهشت]] معرفی شده است.<ref name=":0">شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.</ref> بر اساس دیگر روایات نیز، [[حضرت داوود(ع)|داوود(ع)]] دارای صدای خوش بوده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان [[پیامبران]] شمرده شده است.<ref>ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.</ref> خداوند به هیچ فردی صدایی مانند او نداده و زمانی که داوود [[کتاب زبور]] را می‌خواند، همه حیوانات به نزدیک او می‌آمدند و به صدای او گوش می‌دادند.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۱۴.</ref>

امام علی(ع)، افرادی را به‌عنوان الگو برمی‌شمرد که یکی از آن‌ها داوود(ع) است: {{متن عربی|وَ إِنْ شِئْتَ ثَلَّثْتُ بِدَاوُدَ صَاحِبِ الْمَزَامِيرِ وَ قَارِئِ أَهْلِ الْجَنَّة|ترجمه=و اگر بخواهى نفر سومى را الگو قرار دهى، داوود، صاحب مزامير، و خواننده اهل بهشت است.}} <ref name=":0" />

[[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود.<ref name=":1" /> به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند.<ref name=":1">مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰.</ref>

برخی مزامیر را جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی دانسته‌اند.<ref>دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، «[https://vajehyab.com/dehkhoda/%D9%85%D8%B2%D9%85%D8%A7%D8%B1 مزمار]»</ref> [[محمدتقی شوشتری]] (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی، صوت مزمار وجود داشته است.<ref>شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.</ref>