شکور بودن حضرت نوح: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پاسخ}}خداوند، [[حضرت نوح(ع)]] را به سبب ویژگی‌هایی که داشت «عَبْدًا شَكُورًا؛ بنده شکرگزار» خوانده است. محققان معتقدند نام بردن این صفت در مورد حضرت نوح به معنای اختصاص آن به او نیست. نام بردن از این صفت برای حضرت نوح به‌جهت خصوصیت و عوامل بیشتری بوده که در حضرت نوح وجود داشته و سبب گردیده خداوند از او را با این صفت، نام ببرد.

برخی خصوصیات نوح(ع) را چنین برشمرده‌اند که بسیار خدا را شکر می‌کرد. هر زمان که نعمتی به او می‌رسید و حتی پس از انجام امور روزانه مانند لباس پوشیدن و ... به ياد خدا می‌افتاد و شكرگزارى می‌كرد؛ از این جهت حضرت نوح به عبد شکور یاد شد.

محققان معتقدند نام بردن صفت شکور برای حضرت نوح به معنای اختصاص این صفت به ایشان نیست. همه انبیای الهی، بندگان شکرگزار بودند و خداوند حضرت ابراهیم(ع) را شکرگزار می‌خواند: {{قرآن|شَاكِرً‌ا لِّأَنْعُمِهِ|سوره=نحل|آیه=۱۲۱|ترجمه=همیشه شکرگزار نعمتهای خدا بود}}

نام بردن از صفت بنده شکور برای حضرت نوح به‌جهت خصوصیت و ظهور بیشتری بوده که در حضرت نوح وجود داشته و سبب گردیده خداوند از او را با این صفت، نام ببرد.

در سوره تغابن، خداوند خود را در برابر فردی که صدقه‌های واجب و مستحب را بدهد با صفت «شکور» یاد می‌کند:  

{{قرآن|إِنْ تُقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا يُضَاعِفْهُ لَكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ۚ وَاللَّهُ شَكُورٌ حَلِيمٌ