کلماتی که حضرت آدم(ع) از خداوند آموخت: تفاوت میان نسخه‌ها

میان مفسران در این‌که «کلمات» و سخنانی را که خدا برای توبه به آدم تعلیم داد گفتگو است. از جمله تفسیرها<ref>مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۳، ج۱، ص۱۹۷.</ref> این است که همان جملات سوره اعراف آیه ۲۳ می‌باشد: {{قرآن|قَالا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ}} گفتند: خداوندا ما بر خود ستم کردیم، اگر تو ما را نبخشی و بر ما رحم نکنی از زیان‌کاران خواهیم بود.

آنچه از روایات شیعه و سنی استفاده می‌شود مراد از کلماتی که آدم بوسیله آن‌ها توبه نمود، توسل به بهترین خلق خدا، یعنی حضرت محمد و اهل بیت او(ع) است. در کتب البرهان<ref>السید هاشم البحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، قم، انتشارات اسماعیلیان، ج۱، ص۸۷، حدیث ۵.</ref> و نورالثقلین<ref>ابن جمعه الحویزی، تفسیر نورالثقلین، قم، چاپ دوم، مطبعه علمیه، ج۱، ص۵۷، حدیث ۱۴۷.</ref> که از کتب تفسیری روایی شیعه است آمده است: آدم(ع) با توسل به این کلمات (محمد و آل محمد) از درگاه خداوند تقاضای بخشش نمود و خدا او را بخشید.

الف) اخرج الدیلمی فی الفردوس مسنداً عن علی(ع): «دعاءٌ فیه اللهم انی اسئلک بحق محمد و آل محمد مکرراً؛ از حضرت علی(ع) نقل نموده است که دعایی که حضرت آدم(ع) مکرر نموده است، «اللهم انی اسئلک بحق محمد و آل محمد» بوده است.»