|
|
| خط ۴۹: |
خط ۴۹: |
| در گات‌ها به مسئله قیامت و پاداش و کیفر انسان‌ها در بهشت و دوزخ پرداخته‌شده است. اکثر محققان بهشت و دوزخ گات‌ها را روحانی و درونی توجیه کرده‌اند. برخی معتقدند که علاوه بر پاداش روحی و درونی در پیام زرتشت به حیات پس از مرگ و روز حسابرسی نیز اشاره‌شده و دیگر ادیان روز رستاخیز را از زرتشت اقتباس کرده‌اند. | | در گات‌ها به مسئله قیامت و پاداش و کیفر انسان‌ها در بهشت و دوزخ پرداخته‌شده است. اکثر محققان بهشت و دوزخ گات‌ها را روحانی و درونی توجیه کرده‌اند. برخی معتقدند که علاوه بر پاداش روحی و درونی در پیام زرتشت به حیات پس از مرگ و روز حسابرسی نیز اشاره‌شده و دیگر ادیان روز رستاخیز را از زرتشت اقتباس کرده‌اند. |
|
| |
|
| در گات‌ها (گاهان) نام‌هایی از قبیل گرودمانه که مرکب از «گر» به معنای سرود و «دمان» یا «مان» به معنای خانه است و درمجموع به معنای خانه نغمه و سرود است و نیز اصطلاح «من گثیر» که به معنای «بالاترین سرای» ترجمه‌شده و بعضی هم آن را به معنای «خانه سرود» گرفته‌اند و «ونگهئوش دمانه و هوشی تئیش» که به معنای سرای آرامش و سرور و سرای پاک‌منشی است؛ اسم‌هایی هستند که برای بهشت از آن‌ها استفاده‌شده است؛ و کلمات «دروج دمانه» که به معنای سرای دروغ و دوزخ و «اچیشته دمانه منتگهو» یعنی سرای بدترین منش و «اچیشتم مینو» به معنای بدترین منش و حالت روحی و عذاب وجدان نام‌هایی هستند که برای جهنم استعمال شده‌اند.<ref>آشتیانی، جلال الدین، زرتشت مزدیسنا و حکومت، ص۲۳۶ و ۲۳۷، تهران، شرکت سهامی انتشار، چ ۸، ۱۳۸۱ ش.</ref>
| | {{پایان پاسخ}} |
|
| |
|
| در بندهای مختلفی از گات‌ها مطالبی بیان‌شده است که از کیفر و پاداش سخن می‌گویند. این مطالب غالباً دلالت بر بهشت و جهنم روحانی و درونی دارند نه بر بهشت و جهنم خارجی و در گات‌ها و سایر آموزه‌های اوستا چیزی که بر بهشت و جهنم خارجی دلالت داشته باشد به چشم نمی‌خورد.
| |
|
| |
| مثلاً دریکی از بندها می‌گوید: آنگاه‌که آن دو مینو به هم رسیدند، نخست «زندگی» و «نازندگی» را بنیاد نهادند و چنین باشد به پایان هستی: «بهترین منش» پیروان «اشه (راستی)» را و «بدترین زندگی»، هواداران «دروج (دروغ)» را خواهد بود.<ref>اوستا، ج۱، ص۱۴–۱۵، (بند ۴/۳۰)، تهران، انتشارات مروارید، چ ۱۲، ۱۳۸۷ ش.</ref>
| |
|
| |
| این بند بهترین نمونه نظر زرتشت است درباره پاداش و کیفر راستی و زشتی، درستی و نادرستی. در این سرود که اصولاً آغاز پیدایش شر و خیر نیک توجیه می‌شود و در آن پاداش نیکوکاران و مجازات بدکاران تعیین می‌گردد، به‌وضوح مشخص می‌شود که سخن از بهشت و جهنم درونی است و نه‌تنها منبع و منشأ خیر و شر در اندیشه و منش ماست بلکه پاداش و کیفر آن‌هم در ضمیر و خاطر و فکر ماست؛ یعنی نیک‌اندیش خاطر آرام و ضمیری روشن خواهد داشت که بهشت اوست و کژاندیش به فکر و اندیشه تیره و ناآرام دچار می‌شود که جهنم درون اوست.<ref>زرتشت مزدیسنا و حکومت، ص۲۳۸.</ref>
| |
|
| |
| {{پایان پاسخ}}
| |
| == منابع == | | == منابع == |
| {{پانویس|۲}} | | {{پانویس|۲}} |