مفهوم ایمان در دنیای مدرن: تفاوت میان نسخه‌ها

درباره قرائت‌های موجود از ایمان در دوران معاصر توضیح دهید؟

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

'''ایمان در دنیای مدرن''' با دو دیدگاه تبیین شده است. دیدگاه اول همان دیدگاه کلاسیک بوده که مبتنی بر [[وحی]] و آموزه‌های دینی است که [[خدا]] برای [[بشر]] فرستاده است. و تنها راه [[معرفت]] وی تمسک به همین آموزه‌ها است. دیدگاه دوم اینکه خدا از طریق وحی گزاره‌ای به انسان نمی‌دهد، بلکه وحی [[تجلی]] خدا است و خود را به [[انسان]] نشان می‌دهد. دلیل این اختلاف را می‌توان اختلاف در ریشه لغوی ایمان دانست.

== دو قرائت از ایمان ==

* دیدگاه کلاسیک این است که خداوند در فرایند وحی سلسله گزاره‌هایی را القا کرده است. اگر چنین مستمسکی از بشر گرفته شود، انسان راه دیگری برای دسترسی به آن باورها و گزاره‌ها در اختیار نخواهد داشت. حتی عقل طبیعی در این زمینه ناتوان است. ایمان، باور به چنین گزاره‌هایی است که خداوند از طریق وحی در اختیار بشر نهاده است و از این روی صادق و صحیح خواهند بود. ایمان بدین معنا نوعی شناخت و آگاهی است که متعلق آن، گزاره‌ها و باورهای دینی‌اند. چنان‌که می‌گوییم: «من ایمان دارم که خدا هست» یا «روز [[رستاخیز]] وجود دارد».

* دیدگاه مدرن در قبال ایمان، این است که خداوند از طریق وحی، گزاره به انسان نمی‌دهد، بلکه وحی تجلّی خداست. او خود را نشان می‌دهد و بشر با او مواجهه مستقیم پیدا می‌کند. بر این اساس، ایمان، سرسپردگی و تعهد به خداوند است. ایمان در این معنا اعتماد، [[اطمینان]] و [[توکل]] است؛ با این تفاوت که اگر گفتیم ما به خدا اعتماد داریم، یعنی او را پشتوانه روحی خود قرار داده‌ایم، و اگر گفتیم ما به خدا اطمینان داریم، بدین معناست که ما با او به آرامش می‌رسیم، و اگر گفتیم ما به او توکل کرده‌ایم، بدان معناست که مشکلات خود را بر دوش او انداخته‌ایم.

{{پایان متن}}

{{پایان پاسخ}}