وصیت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

وصی به معنای متصل شدن و متصل کردن است. ایصاء و توصیه به معنای سفارش و دستور است. وصیت، یعنی چیزی که سفارش شده است.<ref>قرشی، علی اکبر، تفسیر احسن الحدیث، ناشر واحد تحقیقات اسلامی بنیاد بعثت، چاپ اول، ۱۳۶۶ش، ج۱، ص۳۲۳.</ref>وصیت کردن یعنی اندرز کردن، سفارش کردن، سفارش‌نامه، اندرزنامه‌ای که شخصی بنویسد و مهر و امضا کند تا وصی پس از مرگ وصیت کننده بر طبق آن عمل کند.<ref>دهخدا، علی اکبر، لغت نامه، تهران، ناشر دانشگاه، ۱۳۷۳ش، ج۱۴، ص۲۰۵۱۴.</ref>

واژه وصیت ریشه [[قرآن]]ی و روائی دارد و در آیاتی از قرآن به کار رفته است. {{قرآن|یِا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ شَهَادَه بَیْنِکمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَکمُ الْمَوْتُ حِینَ الْوَصِیَّه اثْنَانِ ذَوَا عَدْلٍ مِّنکمْ…|ترجمه=ای کسانی که ایمان آورده‌اید، چون مرگتان فرا رسد به هنگام وصیت دو عادل را از میان خودتان به شهادت گیرید.|سوره=مائده|آیه=۱۰۶}}

== وصیت در روایت ==

وصیت ذاتاً از [[مستحبات]] مؤکد است و [[واجب]] نمی‌باشد، ولی گاهی شکل وجوب پیدا می‌کند؛ مثل این که انسان در پرداخت حقوق واجب الهی کوتاهی کرده باشد یا اماناتی از مردم نزد او است که در صورت عدم وصیت احتمال می‌دهد حق آنان از بین برود و از آن مهم‌تر این که گاهی موقعیت شخص در جامعه چنان است که اگر او وصیت نکند ممکن است لطمه شدید و ضربه جبران‌ناپذیر بر نظام سالم اجتماعی یا دینی وارد گردد. در تمام این صورت‌ها وصیت کردن واجب می‌شود.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دارالکتب الاسلامیه، چاپ بیست و هفتم، ۱۳۷۰ش، ج۱، ص۶۲۱.</ref>