فلسفه نذری دادن برای اهل‌بیت(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

نذری دادن به دو گونه انجام می‌شود:

۱. یک‌وقت نذری دادن همراه با خواندن [[صیغه نذر]] می‌باشد که در این صورت واجب است که به نذر خویش عمل کند و در صورتی که نذر خود را بشکند، باید [[کفّاره]] بپردازد.

صیغه نذر «لِلّهِ علیّ کذا» است و به فارسی و سایر لغات هم منعقد می‌شود<ref>طیب، سید عبدالحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج۳، ص۵۴.</ref> و حتماً باید صیغه نذر به لفظ آورده شود تا نذر واجب شود و شرط اصلی در نذر این است که نام خدا در صیغه برده شود.<ref>امام خمینی، سید روح الله، ترجمه تحریر الوسیله، قم، انتشارات مؤسسه دار العلم، ج۳، ص۳۶۹.</ref>

نذر ممکن است فلسفه‌های گوناگونی داشته باشد که برخی از آن عبارتند از:

# تقویت انگیزش در جهت سیر و سلوک معنوی.

# نجات از مصائب و رویدادهای سخت.

امّا فلسفه نذری دادن برای ائمه(ع) عبارتند از:

# نذری دادن برای ائمه(ع)، همچون برگزاری آیین‌های مذهبی، حاکی از بزرگداشت و تعظیم ائمه(ع) می‌باشد. در ایام [[محرم]] شهرهای مختلف ایران شاهد نذورات مختلف می‌باشد که پیوند آنها با ائمه اطهار (ع) و ارزش مقام والای ایشان را نشان می‌دهد.

# نذری دادن برای ائمه(ع) را می‌توان یکی از صور نهادینه برای تبلور جهان بینی و نظام اعتقادی [[شیعه]] دانست. این موضوع در جامعه ما به معنای شیوه‌های نهادینه برای ابراز و تقویت [[ولایت]] است.

# فلسفه دیگری که برای چنین نذوراتی می‌توان ذکر کرد این است که ما برای رسیدن به حوائج خودمان (مثلا شفا یافتن مریضمان) ائمه(ع) را به خاطر احترامی که نزد خدای متعال دارند، واسطه قرار می‌دهیم تا خداوند به خاطر آنها مریضمان را شفا دهد.

نتیجه بحث این که چون نذر از عبادات می‌باشد و قصد قربت در آنها شرط می‌باشد، باید به قصد تقرب الهی انجام شود و اگر شخصی برای ائمه(ع) نذر کند، به منظور این که برای خدا نباشد، چنین نذری نه تنها باطل است، بلکه اصلاً منعقد نمی‌شود و این که در جامعه ما نذری دادن غالباً به منظور بزرگداشت یاد ائمه (ع) می‌باشد.